هوش مصنوعی: به خاطر عیادت، قدم به محل زندگی ولی نعمت گذاشتم.

هوش مصنوعی: خداوند بر نعمت‌ها و خوبی‌های خود افزوده است و این نعمات مخصوص بزرگان و سران محترم است.

هوش مصنوعی: کسی که در نظر خداوند نیکوکار و رستگار است، در نزد مردم نیز محترم و با ارزش خواهد بود.

هوش مصنوعی: راه‌های زندگی با تدبیر او آغاز می‌شود و سرزمین‌ها به وسیله اثر او سامان می‌یابند.

هوش مصنوعی: دستش به جبر و قدرت، سخنانی را در گوش کسی که نا شنواست، منتقل کرده است.

هوش مصنوعی: اما نوک چوبش در زمان خشم، به مانند دندان‌های درشت شیر، تیز و خطرناک شده است.

هوش مصنوعی: بساط مقام وزارت از او گرفته شده و به همین دلیل احساس رضایت و خوشحالی او کمتر شده است.

هوش مصنوعی: وقتی دیدم که پروردگاری وجود دارد، دلم آزرده شد به خاطر دردهای جسمی و مشکلاتی که دارم.

هوش مصنوعی: من به دنبال درمان از خدا بودم و خواستم برگه‌ای بگیرم تا نوشته‌ای بر روی آن بگذارم.

هوش مصنوعی: خدای بزرگ رنج و درد را از تن او دور کرد و بر شدت حسادت‌های دشمنش افزود.

هوش مصنوعی: بنگر که آن آقا با من چه رفتاری از خود نشان داد، با محبت و مهربانی و زیبایی.

هوش مصنوعی: حقوق قدیمی که داشتیم، بیشتر شده و بر آن حقوق قدیمی، حق‌قدمی افزوده شده است.

هوش مصنوعی: عجب این است که شعر زیبا و ارزشمندی سروده شده که به مانند رشته‌ای از الماس به هم پیوسته است.

هوش مصنوعی: به من زیادی ارزانی داشت و از نیکی‌هایش بر ثروتم افزود، شعری به عنوان زیبایی و نیکی بر دارایی‌ام نهاد.

هوش مصنوعی: ای بزرگ! یقیناً تنها اوست که واقعاً بزرگ است و بقیه مانند باد و دم هستند.

هوش مصنوعی: شخص با بزرگی در وصف من شعری می‌سراید و بدون اینکه از او خواسته شود، پاداشی نیز به من می‌دهد.

هوش مصنوعی: او خودش هم از کارهای خوبش تعریف می‌کند و هم خودش پاداش می‌دهد؛ این نشانۀ واقعی بزرگواری است.

هوش مصنوعی: او با هنر و خلاقیت فوق‌العاده‌ای که در شعرش دارد، می‌تواند بهترین ایده‌ها و مضامین را با بیانی زیبا و روان بیان کند؛ گویی که این احساسات و اندیشه‌ها را به راحتی از عمق وجودش استخراج می‌کند.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس در عرب یا عجم چنین چیزی را نشنیده است، این همه گزاف و بی‌اصطلاح.

هوش مصنوعی: همسرم به خاطر مضامین شیرین او، حالا مانند چوب بهرام، من هم بی‌عاطفه و سرد شده‌ام.

هوش مصنوعی: من فردی هستم که با آش شلغم، غم و نگرانی‌هایم را کنار می‌زنم و آن‌ها را تسکین می‌دهم.

هوش مصنوعی: من آن هستم که دیگران به خاطر من و جودت‌های خود، همچون موش‌ها از ترس گربه‌ها فرار می‌کنند.

هوش مصنوعی: ای خداوند، در ایران تنها وجود توست که ارزشمند و گرانبهاست.

هوش مصنوعی: عجب چه خوشبختی که تو در اینجا هستی، عجب چه جایگاهی داری، چون تو مانند رستم از سرزمین زابل هستی.

هوش مصنوعی: خوشا به حال زائرانی که تو را می‌بینند و خوشا به حال درخواست‌کنندگانی که از تو نعمت‌ها می‌طلبند.

هوش مصنوعی: تو بودی که نه سال پیش، با تلاش و کوشش، از ریشه‌ی ظلم و ستم در این ملک محافظت کردی.

هوش مصنوعی: تو بودی که وطن را از دستان رهزنان نجات دادی، مانند اینکه گرگی ظالم را از گوسفندها دور کردی.

هوش مصنوعی: تو بودی که با تدبیر و تدابیر خود، این مردم را از آن گرسنگی و بیماری نجات دادی.

هوش مصنوعی: تو با آسیب خود، کشور را که به خاطر آن متهم شده، از جنگ‌های جهانی نجات دادی.

هوش مصنوعی: تو در این کشور به مدت دو سال تمام، آن را با یک پادشاهی بی‌فروغ و بدون قدرت، نگه‌داشتی.

هوش مصنوعی: اگر شاه پهلوی از آن روزگار سخت و تلخ یاد کند،

هوش مصنوعی: جز تو کسی را، هیچ‌کس به حساب نیاورد. صحبت‌ها کوتاه شد و قلم نوشته‌ها را رها کرد.

هوش مصنوعی: تا وقتی که برگ‌های پهن کدو وجود دارد، تا وقتی که گرد برگ‌های کلم هست.

هوش مصنوعی: برای کاهش اثرات مضر و جلوگیری از ورم، اقدامات لازم را انجام می‌دهد و بنابراین می‌تواند به بهبود وضعیت کمک کند.

هوش مصنوعی: دلگرمی و عشق به تو باعث خوشحالی است، اما تو با تأخیر به فکر آن هستی. تو می‌توانی خوب زندگی کنی، اما در عین حال عواقب تلخی نیز در پیش داری.

هوش مصنوعی: اگر تو در این دنیا بمانی، حسودان و بدخواهانت در ناپدیدی و نیستی جمع خواهند شد.

هوش مصنوعی: اگر کسی مانند لقمان بزرگ و خردمند نباشد، هیچ‌کس نمی‌تواند جان تو را حمایت کند. به جانت قسم.