هوش مصنوعی: وقتی که خورشید سخن به غروب نزدیک شد، شب به رنگ سیاه درآمد و چشم‌ها روشن و سپید شدند.

هوش مصنوعی: زمانی که آسمان دیگر چیزی برای صبر کردن در زمین نبیند، بدان معناست که مانند او در جهان، هیچ چیز مشاهده‌نشده‌ای نیست.

هوش مصنوعی: محبت و فقدان او باعث شد که در و دیوارهای فضیلت و ادب به روی مردم بسته شود و از غم او، آسیب و نقصانی در هنر نمایان شد.

هوش مصنوعی: چون او در کاخ هنر قرار داشت، وجودش باعث استواری و پایه‌گذاری فضیلت و ادب شده است، همان‌گونه که کوادری (نابغه) در علوم و دانش است.

هوش مصنوعی: ای عزیز، از درون پیری و روح جوان، از سختی‌ها و ناملایمات زندگی که باعث شده این خاک تیره، به محل زندگی تو تبدیل شود.

هوش مصنوعی: آن کسی که در کنار شعرش بود، زبانش خاموش و بی‌صدا بود، و آن کسی که در مسیر نثر او قرار گرفت، دلش پر از دانش و فهم شد.

هوش مصنوعی: جان و دل انسان از سخنان شیرین و دلنشین پر است. این سخنان مانند عسل و شکر هستند که برای روح تغذیه‌ای خوشمزه و لذت‌بخش به حساب می‌آیند. دل نیز با این اشعار و گفتارها خوشنود می‌شود و به نوعی به آن‌ها گوش می‌دهد.

هوش مصنوعی: رونق و شادابی شعر به خاطر این عزاداری از بین رفت و به طور کلی، شاعران در این ماتم دچار خمیدگی و افسردگی شدند.

هوش مصنوعی: قلم را از دست او گرفتند و زبانش را بستند. نامه‌ای که به خاطر مرگش نوشته شده، سیاه پوش شد و پیراهنش را پاره کردند.

هوش مصنوعی: با کمال رضایت و آگاهی، سر به درگاه رضا گذاشت و با دل دانا و اندیشه روشن و بخت نیکو از آن عبور کرد.

هوش مصنوعی: او می‌خواست تا فرزند غمگینش با کلماتی حزن‌آلود به بیان تاریخ آن مرد بزرگ بپردازد.

هوش مصنوعی: ناگهان صدایی از بارگاه بلند شد و شعری در وصف مصلحت و دلگرمی به ما القا کرد که نوید امید را به ارمغان آورد.