هوش مصنوعی: اگر شعرا به خاطر شعرهایشان ارزش و اعتبار پیدا کرده‌اند، من هم همانی هستم که شعر توانسته است از من ارزش و اعتبار بگیرد.

هوش مصنوعی: اگر در برابر نادانان ارزشی داشته باشم، این ارزش ممکن است پنهان بماند، اما در حضور افراد دانا، مقام و ارزش من مشخص و شناخته شده خواهد بود.

هوش مصنوعی: نمی‌توان گفت خورشید تاریک شده، اگر کسی که نمی‌تواند ببیند، آن را نمی‌بیند.

هوش مصنوعی: تعجبی ندارد اگر آفتاب گرم و درخشان در برابر سخن‌گوی با ذوق و اندیشه‌ای روشن سر تعظیم فرود آورد.

هوش مصنوعی: افسوس که از شاعری نصیبی به من نرسید جز افزایش دشمنان و شدت حملات مخالفان.

هوش مصنوعی: چگونه با دشمنان بی‌رحم خود رفتار کنم و چه بگویم با روزگار بی‌ملاحظه‌ای که با من است؟

هوش مصنوعی: در این دنیا، وفا و loyalty را ندیدم. کدام مردی تا به حال با چنین پیرزنی که عهدشکن است، وفادار بوده است؟

هوش مصنوعی: به سرم با نیروی سرنوشت، نمی‌گذارم مثل سنگ در برابر کینه‌ها و دشمنی‌های دنیا شکست بخورم.

هوش مصنوعی: این بدن بیمار، مدت زیادی در بند محدودیت‌های خودش بود و حالا در برابر دشمنانش از قید و بند آزاد شده است.

هوش مصنوعی: دوست من همیشه با زیبایی و جوانی همراه است و من هرگز در کنار او به رنج و درد فکر نکردم. روزها و شب‌ها برای من پر از نگرانی و غم است.

هوش مصنوعی: این بیت به مقایسه دو ویژگی برجسته در دو شخصیت می‌پردازد. یکی از این ویژگی‌ها، بردباری و استقامت است که به اندازه قدرت و پایداری اسکندر در برابر دشمنان می‌باشد. در مقابل، ویژگی دیگر به نوعی پرخاشگری و نیرویی اشاره دارد که به دارا، شاه قدرتمند هخامنشی، نسبت داده می‌شود. در اینجا، می‌توان گفت که بردباری و صبوری در برابر مشکلات می‌تواند به اندازه یک دژ محکم باشد، در حالی که خشم و قدرت نظامی به منزله نیرویی توفانی و پرشور است.

هوش مصنوعی: در دنیای بیرون از مرزها و محدودیت‌ها، رنج و درد را می‌بینم، چرا که دشمنان و حسودان همواره در کمین من هستند.

هوش مصنوعی: کسی که حسد می‌ورزد و کمالاتش افزایش می‌یابد، مانند مگس به شیرینی‌ها حمله‌ور می‌شود و به هر جایی که برود، شیرینی و لذت را جستجو می‌کند.