شیخ بهایی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دنیا که از او دل اسیران ریش است</p></div>
<div class="m2"><p>پامال غمش، توانگر و درویش است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>نیشش، همه جانگزاتر از شربت مرگ</p></div>
<div class="m2"><p>نوشش، چو نکو نگه کنی، هم نیش است</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۹

دنیا که از او دل اسیران ریش است
پامال غمش توانگر و درویش است
نیشش همه جانگزاتر از شربت مرگ
نوشش چو نکو نگه کنی هم نیش است

هوش مصنوعی: این ابیات به تلخی و سختی‌های زندگی اشاره می‌کند. شاعر می‌گوید که دنیا از کسانی که در آن گرفتارند، رنج می‌برد و غم آن بر همه افراد، اعم از ثروتمند و فقیر، تأثیر می‌گذارد. همچنین، او به این نکته اشاره می‌کند که درد و رنج دنیا، حتی از مرگ نیز بدتر است و اگر به زندگی خوب و مثبتی نگاه کنی، ممکن است شیرینی آن به تلخی تبدیل شود.

رباعی شمارهٔ ۷

رباعی شمارهٔ ۸

هوش مصنوعی: دنیا باعث رنج و غم دل‌های عاشق و اسیر است، و این غم بر هر دو گروه، چه ثروتمندان و چه فقیران، حاکم است.

دنیا که از او دل اسیران ریش است

پامال غمش، توانگر و درویش است

هوش مصنوعی: گزش او، از نوشیدن زهر هم کشنده‌تر است. اگر به خوبی او را تماشا کنی، فرقی با نیش ندارد.

نیشش، همه جانگزاتر از شربت مرگ

نوشش، چو نکو نگه کنی، هم نیش است

رباعی شمارهٔ ۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده