شیخ بهایی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شیرین سخنی که از لبش جان می‌ریخت</p></div>
<div class="m2"><p>کفرش ز سر زلف پریشان می‌ریخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر شیخ به کفر زلف او پی بردی</p></div>
<div class="m2"><p>خاک سیهی بر سر ایمان می‌ریخت</p></div></div>

کلیات اشعار و آثار فارسی شیخ بهائی - دیوان کامل شیخ بهائی شامل اشعار و آثار فارسی با مقدمهٔ سعید نفیسی ۱۳۶۱ - شیخ بهایی - تصویر ۱۶۸

مجموعه ای از آثار و اشعار شیخ بهایی (فالنامه، گربه و موش، غزلیات، نان و حلوا، شیر و شکر) به ضمیمه زندگینامه مؤلف به کوشش سید محمد صحفی - بهاءالدین محمد بن حسین بن عبدالصمد عاملی (شیخ بهائی) - تصویر ۸۴

رباعی شمارهٔ ۷

شیرین سخنی که از لبش جان می ریخت
کفرش ز سر زلف پریشان می ریخت
گر شیخ به کفر زلف او پی بردی
خاک سیهی بر سر ایمان می ریخت

هوش مصنوعی: شیرین زبانی او به گونه‌ای بود که روح را تازه می‌کرد و سخنانش بسیار دلنشین بود. زیبایی زلف‌های او به حدی بود که اگر یک عارف یا روحانی به کفر و ناباوری او پی می‌برد، باورش را از دست می‌داد و به خاک سیاه می‌نشست.

رباعی شمارهٔ ۵

رباعی شمارهٔ ۶

هوش مصنوعی: زبان شیرین او مانند جویباری است که زندگی و انرژی می‌بخشد، اما در عین حال، زیبایی‌های او هم باعث به وجود آمدن مشکلات و نابسامانی‌هایی می‌شود.

شیرین سخنی که از لبش جان می‌ریخت

کفرش ز سر زلف پریشان می‌ریخت

هوش مصنوعی: اگر عالم یا زاهد متوجه شود که زیبایی زلف معشوق همانند کفر است، بر ایمان خود خاک سیاه می‌پاشد.

گر شیخ به کفر زلف او پی بردی

خاک سیهی بر سر ایمان می‌ریخت

رباعی شمارهٔ ۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها