باباافضل کاشانی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن کس که درون سینه را دل پنداشت</p></div>
<div class="m2"><p>گامی دو نرفته، جمله حاصل پنداشت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>علم و ورع و زهد و تمنا و طلب</p></div>
<div class="m2"><p>این جمله رهند، خواجه منزل پنداشت</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۴۳

آن کس که درون سینه را دل پنداشت
گامی دو نرفته جمله حاصل پنداشت
علم و ورع و زهد و تمنا و طلب
این جمله رهند خواجه منزل پنداشت

هوش مصنوعی: این شعر اشاره به این دارد که فردی که به درون خود نگاه می‌کند و قلب خود را تصرف شده می‌داند، بدون اینکه راهی را طی کرده باشد، همه چیز را به دست آمده می‌بیند. علم، پرهیزکاری، زهد و خواسته‌ها به عنوان ابزارهایی برای رسیدن به منزل حقیقی در نظر گرفته شده‌اند، ولی در واقع، تنها تصورات فرد هستند.

رباعی شمارهٔ ۴۱

رباعی شمارهٔ ۴۲

هوش مصنوعی: کسی که درون قلبش را به عنوان دل می‌شناسد، حتی اگر دو قدم بردارد، همه چیز را به دست آمده تصور می‌کند.

آن کس که درون سینه را دل پنداشت

گامی دو نرفته، جمله حاصل پنداشت

هوش مصنوعی: دانش، پرهیزگاری، زهد و خواستن، همه این‌ها راه‌هایی هستند که انسان را به هدف می‌رسانند، اما مرد عاقل در آن‌ها سکون و اقامت نمی‌کند.

علم و ورع و زهد و تمنا و طلب

این جمله رهند، خواجه منزل پنداشت

رباعی شمارهٔ ۴۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها