آذر بیگدلی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هجر تو نصیبم ای دل افروز مباد</p></div>
<div class="m2"><p>در جان من، این آتش جانسوز مباد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آن روز که من پیش توام، شب نشود</p></div>
<div class="m2"><p>آن شب که تو در پیش منی، روز مباد</p></div></div>

شمارهٔ ۴۷

هجر تو نصیبم ای دل افروز مباد
در جان من این آتش جانسوز مباد
آن روز که من پیش توام شب نشود
آن شب که تو در پیش منی روز مباد

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر آرزو می‌کند که جدایی از معشوقش نصیبش نشود و این آتش عشق که در دلش می‌سوزد، خاموش نگردد. او امیدوار است که روزی که در کنار معشوق است، شب نشود و بالعکس، زمانی که معشوق در کنار اوست، روز نباشد. به طور کلی، شاعر از عمیق‌ترین احساسات عاشقانه و نگرانی از جدایی می‌گوید.

شمارهٔ ۴۵ - ماده تاریخ (۱۱۷۶ ه.ق)

شمارهٔ ۴۶

هوش مصنوعی: ای دل‌آرا، کاش هرگز جدایی تو نصیبم نشود و این آتش سوزان که در جان من است، برطرف شود.

هجر تو نصیبم ای دل افروز مباد

در جان من، این آتش جانسوز مباد

هوش مصنوعی: در روزی که من در کنار تو هستم، شب آن روز فراموش نمی‌شود و هیچگاه شبی نمی‌شود که تو در کنار من باشید. امیدوارم چنین روزی پیش نیاید.

آن روز که من پیش توام، شب نشود

آن شب که تو در پیش منی، روز مباد

شمارهٔ ۴۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده