آذر بیگدلی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا دیدمت ای شمع شب افروز، مرا</p></div>
<div class="m2"><p>سوزی است که، جان سوزد، از آن سوز مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>یک روز چرا نمی نشینی با من؟!</p></div>
<div class="m2"><p>آخر ننشاندی تو باین روز مرا؟!</p></div></div>

دیوان لطفعلی بیک آذر بیگدلی به کوشش حسن سادات ناصری و غلامحسین بیگدلی - لطفعلی بیک آذر بیگدلی - تصویر ۱۰۰

شمارهٔ ۲

تا دیدمت ای شمع شب افروز مرا
سوزی است که جان سوزد از آن سوز مرا
یک روز چرا نمی نشینی با من
آخر ننشاندی تو باین روز مرا

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از دیدن محبوبش که مانند شمعی در شب می‌درخشد، احساس سوز و شگفتی می‌کند. او از محبوب می‌خواهد که یک بار با او بنشیند و در کنار او باشد، چرا که نبودش باعث درد و آتش سوزان در دلش شده است.

شمارهٔ ۱

هوش مصنوعی: وقتی تو را دیدم، ای شمعی که شب را روشن می‌کنی، احساسی در من ایجاد شد که جانم را می‌سوزاند و این سوزش ناشی از خود توست.

تا دیدمت ای شمع شب افروز، مرا

سوزی است که، جان سوزد، از آن سوز مرا

هوش مصنوعی: چرا یک روز نمی‌آیی و با من نمی‌نشینی؟! در حقیقت تو باعث شدی که من به این حال و روز بیفتم!

یک روز چرا نمی نشینی با من؟!

آخر ننشاندی تو باین روز مرا؟!

شمارهٔ ۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده