هوش مصنوعی: تو که در بلندی و زیبایی مثل گل‌های باغی، کنار جویبار به زیبایی و طراوت ایستاده‌ای.

هوش مصنوعی: امروز، از جوانه تو بر زمین افتاده است، هرچند که در هیچ زمانی بار درخت سرو را به ثمر نرسانده است.

هوش مصنوعی: در سال‌های گذشته، صحبت از این است که سال‌هاست که سایه‌اش از این سرزمین رفته و دیگر خبری از آن سرو نیست.

هوش مصنوعی: تو گفتی که باغبان من آن درخت نخل را که در باغ کاشته، پیوسته در حال کار و مراقبت است و همچنین در کنار آن، سروهای جوان و زیبا نیز رشد کرده‌اند.

هوش مصنوعی: گل‌ها با خوشحالی می‌آیند همان‌طور که باران از ابر می‌بارد و سروها همچون نسیم بهاری، به رقص درمی‌آیند.

هوش مصنوعی: از آن درختان، تو را به جایی می‌برم که در میان باغ، با شانزده نهال، در کنار درخت سرو قرار دارد.

هوش مصنوعی: این بیت به معنای این است که غافل از این هستم که بر من سایه‌ای نیفتد، حتی اگر از میان هزاران درخت سرو به اوج برسد. در واقع، شاعر اشاره دارد به این که حتی اگر کسی از زیبایی‌های جهان بر سر من بیفکند یا درخشش و رونقش بیشتر شود، باز هم من از آن غافل هستم.

هوش مصنوعی: من به خاطر شوقی که داشتم، به صورت مختصر ایستاده بودم، چرا که باغبان بهشت را با سه یا چهار سرو برایم به ارمغان آورد.

هوش مصنوعی: من همه را با دستان خود جا به جا کردم، اما دیدم که در نهایت چای چهار فنجان همچنان روی میز باقی مانده است.

هوش مصنوعی: من هم تعدادی شعر درباره قامت بلند تو نوشتم که باعث شرمندگی تو شده است.

هوش مصنوعی: وقتی که آفتاب نورش را می‌پراکند و به این ترتیب، سایه درخت سرو در فصول خزان و بهار گسترده می‌شود.

هوش مصنوعی: روز و شب تو با نوشیدن شراب و همراهی معشوقان مست، در کنار درخت سرو زیر نور آفتاب سپری می‌شود.