هوش مصنوعی: یک زن زیبا که در جست و جوی عشق و محبتش سرگردان است، اگر به کوی محبوبش بروی، همه جا شکوه و زیبایی او را می‌بینی.

هوش مصنوعی: سایلی از نویسنده پرسید: ای آدم پرهوس، تو چگونه می‌توانی در کوی شاه بروی و فقط راه بروی؟

هوش مصنوعی: گفت که برای اینکه مردم مرا بشناسند، همه مرا به عنوان سرور و بزرگ خود می‌خوانند.

هوش مصنوعی: تا ابد، هدیه من فقط همین است که در کوی شاه، با افتخار نامی بر زبان دارم.

هوش مصنوعی: آن کسی که برای دعوت من آمد، او را به خاطر بسپارید و برایش دعا کنید، چرا که این دعا از صمیم قلب و ایمان ناشی می‌شود.

هوش مصنوعی: در حال حاضر، من به فکر گفتن نیستم، زیرا سکوتی بزرگ در پیش رو دارم.

هوش مصنوعی: به زودی این جان و دل من از آب و خاک جدایی خواهند گرفت.

هوش مصنوعی: اگه دل‌ت می‌خواهد شهامت و شجاعت نشان بده، پس تصمیم بگیر و برای من در لحظه‌ای جان بباز.

هوش مصنوعی: بر سر عطار، وقتی که کسی به شدت ناله و فریاد می‌کند، کمی به آرامی بنشین و به خواب و خیال‌های عمیق برو.

هوش مصنوعی: از حال و روز من بپرس، من با حالتی پنهان پاسخ می‌دهم که انگار از گور بیرون آمده‌ام.

هوش مصنوعی: در آن لحظه‌ای که حال من را از زبانم می‌پرسی، از کسی که نمی‌تواند سخن بگوید نیز حالش را بپرس.

هوش مصنوعی: به تشنگی من نگاه کن، من در زیر خاک به شدت نیازمند آب هستم. لطفاً به من یک لحظه آب بده، حتی اگر آن آب از اشک‌های پاک من باشد.

هوش مصنوعی: ای کاش هیچ وقت نام من وجود نداشت، چرا که در این صورت نه دلیلی برای جنب و جوش داشتم و نه آرامشی از دست رفته.

هوش مصنوعی: هر کسی که با این مشکل مواجه است، اگر دلش به اندازه صد دل باشد، می‌تواند خون جگرش را در این راه بدهد.

هوش مصنوعی: صدها دنیا برای مبارزه آمده‌اند، اما همگی سرگردان و ناتوان هستند.

هوش مصنوعی: از چنین اتفاقی که رخ داده، دانش و آگاهی به اندازه‌ی یک انسان بی‌پول و عقل او نیز به همان اندازه محدود و ناچیز به نظر می‌رسد.