هوش مصنوعی: از ارسطو پرسیدند که چه دانشی داری که در طول عمر طولانی‌ات به دست آورده‌ای؟

هوش مصنوعی: بی‌گناه به زندان افتاده است و به او می‌گویند که این حبس، دندان‌هایش را هم درگیر کرده است.

هوش مصنوعی: چیزی که او باید همیشه در آن محبوس باشد، همان کلام توست که در زندان لذت‌ها قرار دارد.

هوش مصنوعی: هر روز و شب، او دندان‌ها و لب‌هایش را به خوبی می‌پوشاند و حفاظت می‌کند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که لحظه‌ای آرامش بگیرند، در غیر این صورت تنها بی‌قراری و ناآرامی در کار است.

هوش مصنوعی: هر کسی که سکوت می‌کند، در واقع با سکوتش به نجابت و عظمت خود اشاره دارد؛ همان‌طور که طلا، با وجود بی‌صدا بودنش، ارزش و اعتبار بالایی دارد.

هوش مصنوعی: با چه کسی درد دل بکنم وقتی کسی در کنارم نیست؟ حس می‌کنم که دیگر برای من چیزی از عمر باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: اگرچه سکوت طولانی و عمیق است، اما دو نفر هستند که بر سخن گفتن insist دارند.

هوش مصنوعی: جان من وقتی در حال مستی و بی‌قراری است، حتی برای یک لحظه هم از درد و رنج نمی‌تواند آسوده باشد.

هوش مصنوعی: اگر لحظه‌ای صدایم را از جان پاک برمی‌آوردم، از سکوت صد بلا بر آن نازل می‌شد.

هوش مصنوعی: از همان ابتدا که عشق با وجود من پیوند خورد، عشقم به این شکل و به این اندازه بی‌پرده و پرشور بیان شد.

هوش مصنوعی: از شراب عشق که به دل خورده‌ام، چگونه می‌توانم خاموش بمانم و چیزی نگوییم؟

هوش مصنوعی: ای کاش جان من همیشه آرام می‌بود؛ در این صورت می‌توانستیم همیشه زندگی راحت و آسوده‌ای داشته باشیم.

هوش مصنوعی: من از آنچه در درونم و از آگاهی‌های خودم خبر ندارم، تا زمانی که راهی به سوی آن وجود دارد.

هوش مصنوعی: چون نمی‌توانم در میان مردم به مَرد خودم دسترسی داشته باشم، به همین دلیل درد و رنج خود را به آن‌جا می‌فرستم.

هوش مصنوعی: دعوی دیگر من تنها این است که هر نفس من به عنوان دلیل و حجت بر وجود خودم قرار گرفته است.