هوش مصنوعی: سلطان با شجاعت در حال شکار بود و در این هنگام، شکار از ترس او فرار می‌کرد و نگران بود.

هوش مصنوعی: در آن لحظه که ایاز اشک می‌ریخت، شاه به او گفت: ای خدمتگزار خوب و نیکوکار.

هوش مصنوعی: چرا اشک‌هایت مانند باران نمایان شده‌اند؟ چون حسادت تو نمی‌تواند پنهان بماند.

هوش مصنوعی: چرا تو مثل یک تازی در جستجوی چیزی هستی که از فرار کردن به سمت شاه بگریزد؟

هوش مصنوعی: وقتی که تو خواسته‌ای را از این بیچاره مطرح می‌کنی، واو (که به معنای اتحاد و پیوستگی است) از تو دور می‌شود و این درست نیست.

هوش مصنوعی: گفت که اسب را به دنبال آن تازش می‌رانم تا یا او را بگیرم یا به زمینش بیفکنم.

هوش مصنوعی: او گفت: من در اینجا حسودیم می‌شود، وقتی که هزار نفر دیگر را می‌بینم، اما تو را در شکار نمی‌گیرم.

هوش مصنوعی: گفت که از آن موضوع به شدت ناراحت هستم و می‌خواهم که او را تحت فشار قرار دهم و از او بخواهم که آسیب ببیند و به خاک بیفتد.

هوش مصنوعی: او گفت: اکنون حسرت و غبطه من به اندازه صد هزار شده است، چرا مرا نمی‌کشی و در آن حال از روی درد و گریه حالتم را نمی‌بینی؟

هوش مصنوعی: من از او چیزی می‌کشم، ای غلام، چون می‌خواهم به این مقام برسم.

هوش مصنوعی: گفت: اینجا رشک من بی‌حد و اندازه است، پس چرا نمی‌توانی از حال پریشانی‌ام قدرتی بسازی؟

هوش مصنوعی: اگر من قدرتی پیدا کنم و تو را از وجود خودم محو و ناپدید کنم، هیچ خوبی و نفعی از تو نخواهم دید.

هوش مصنوعی: گفت: «به خدا قسم، حتی اگر پادشاه جهان هم به خود قدرتی ببخشد، من از این حال و روح دیوانه‌ام دست نخواهم کشید.»

هوش مصنوعی: اگر اکنون بنده‌ای ناتوان و بی‌ارزشم، در آن زمان که خود را به کمال برسانم، به مقام محمود و ارجمندی خواهم رسید.