هوش مصنوعی: عشق مانند لقمان، حکیم بزرگی است که راهنمایی می‌کند و به سوی بیابان‌ها می‌برد، جایی که در شور و هیجان قرار دارد.

هوش مصنوعی: وقتی انسان مانند کودکی کوچک بر چوبی نشسته، چوبی هم در دستش است و به خوبی آن را نگه داشته است.

هوش مصنوعی: می‌گوید امروز می‌خواهم به میدان بروم؛ زیرا می‌خواهم یک بار پیروز شوم.

هوش مصنوعی: با قلبی پر از اشتیاق، در نهایت در آن زمان ترکیش را برمی‌داشت.

هوش مصنوعی: چوب زود از دستش رها می‌شود و بعد از آن، زخم چوب را به او می‌زند.

هوش مصنوعی: لباس و چهره‌اش همه خونین شد و سپس به راه خود ادامه داد و مسیر هامون را در پیش گرفت.

هوش مصنوعی: در نهایت، لقمان با شرمندگی از جایش بلند شد، در حالی که لباس و صورتش مانند گل‌های لاله از خون آغشته شده بود.

هوش مصنوعی: به شهر رسید و مردم که غرق در خون بودند، دور او جمع شده و حلقه زده بودند.

هوش مصنوعی: سایلی از او پرسید که جنگت چگونه بود؟ او پاسخ داد که فرقی نمی‌کند، بالاخره خون ریخته شد.

هوش مصنوعی: شخصی به دیگری می‌گوید که آیا تو به اینجا آمده‌ای یا شخص دیگری؟ سپس اشاره می‌کند که می‌توانی هم جهت حضورش را ببینی و هم لباسش را که نشان‌دهنده وضعیت و باورهای اوست.

هوش مصنوعی: وقتی من در میدان جنگ بودم، مردی از شدت احساسات و زیبایی چهره‌ام خجالت‌زده شد و رنگش سرخ شد.

هوش مصنوعی: به من نگاه کن که غرق در خون هستم، نیازی نیست از لباس و روی من بپرسی، فقط به وضعیت من توجه کن.

هوش مصنوعی: او نمی‌توانست خود را در این کار مقصر بداند، بنابراین با خود تصمیم گرفت که با یار ترک کند و به دوری از او روی آورد.