هوش مصنوعی: مردی بود که چهره‌اش مانند خورشید می‌درخشید و از سر تا پا جاذبه و نور داشت، مانند تابش مهر به انسان.

هوش مصنوعی: بوی خوش مشک و زیبایی چشم‌های تنگ او، همراه با لب‌های قرمز و شیرینش، یادآور طعم شیر و شکر است.

هوش مصنوعی: زمانی که لب به سخن گشود، به یاد درد دندان افتاد و به یادش شیرینی‌ای آمد.

هوش مصنوعی: هر بار که عمداً نگاهت را از او برگرداندی، او با دو زلف سیاهش تو را به خود جذب کرد.

هوش مصنوعی: هر کسی که موهای او را به جلو رفته ببیند، خود را در مقابل آن موها همچون بنده‌ای حس می‌کند.

هوش مصنوعی: صبح که از خانه بیرون می‌رفتی، بوی خون از نزدیکی تو پراکنده می‌شد.

هوش مصنوعی: با کمان و تیر، روشنایی آن عالم را به دست گرفتی و راه بیابان را روز به روز دنبال می‌کنی.

هوش مصنوعی: وقتی اشتباه عمل کردی و تیراندازی کردی، باعث بیداری و توجه همه مردم شدی.

هوش مصنوعی: وقتی که تیر تند و سرکش را در کمان قرار می‌دهی، مردم هر لحظه گرفتار سردرگمی و بلاتکلیفی می‌شوند.

هوش مصنوعی: هرکس که به زیبایی و جذابیت چشمانش افتاده است، به مانند کمانی که راست و قوی است، در برابر ابروهایش احساس احترام و حیرت می‌کند.

هوش مصنوعی: همه در حال مرگ بودند زیرا راهی برای نجات نبود و هیچ‌کس حتی قدرت یک آه کشیدن را نداشت.

هوش مصنوعی: عشق او مانند آتش است که بر دل بی‌قراری می‌سوزد و دل‌های بی‌قرار را می‌خورد و می‌تراشد.

هوش مصنوعی: او به شدت در درونش در حال سوختن بود و دلش به خاطر غم و اندوهی که داشت، از او دور شده بود، زیرا دلش بیشتر از جانش نگران و مضطرب بود.

هوش مصنوعی: تا زمانی که زنده‌ام و همراهی دارم، چگونه می‌توانم هرگز رازم را بیان کنم؟

هوش مصنوعی: اگر کسی نتواند عمق و وسعت جهان را درک کند، چه تفاوتی دارد که او چه میزان از این جهان درد و رنج را احساس می‌کند.

هوش مصنوعی: عشق او آنقدر مرا ناتوان و بی‌قرار کرده است که نمی‌توانم صبر کنم و همواره در فکر او هستم، گویی به سمت نابودی می‌روم.

هوش مصنوعی: مکانی که میرزاد هر روز صبح تیر اندازی می‌کرد، همان جا بود.

هوش مصنوعی: برای دستیابی به هدفی، انسانی همچون خاک در عذاب و رنج پنهان شده است.

هوش مصنوعی: انسان خود را در دل خاک مدفون کرد و مرگ را آرام گرفت و از زندگی جدا شد.

هوش مصنوعی: زمانی که روز جدیدی فرامی‌رسید، آن ماه تابان دوباره از تیرهای آن موجود خون‌آشام، غبار و خاک برمی‌افشاند.

هوش مصنوعی: او آنقدر محکم ضربه‌ای به سینه‌اش زد که شدت آن ضربه باعث شد سینه‌اش به تکه‌های کوچک تبدیل شود.

هوش مصنوعی: عاشق از زمین بیرون آمد و سرش را در خون خاک نهاد.

هوش مصنوعی: میرزاده زمانی که او را دید، متوجه نشد که در کجا قرار دارد و به خاطر غمش، سرش به زمین افتاده بود.

هوش مصنوعی: عاشق به سوی معشوق رفت و گفت: ای بازیگوش، چرا این کار را کردی؟ این کار را هرگز نباید انجام می‌دادی.

هوش مصنوعی: مرد عاشق وقتی صدای او را شنید، زیبایی و ناز او را دید.

هوش مصنوعی: شکوه و اندوه من مانند باران بر او نازل شد، درست مانند این که آتش در نی افتاده باشد.

هوش مصنوعی: من کارهایی را انجام دادم که به این ایمان داشتم، تا اینکه تو از من بپرسی چرا این کار را کرده‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی تیر از دست تو بیرون می‌آید، بگو که از دل من جوی خون بریزد.

هوش مصنوعی: هر چیزی که از توان تو برآید و به دست آید، خوب است، حتی اگر آن چیز مثل دریایی پر از آتش باشد.

هوش مصنوعی: راز دلنشینی در زلف‌های تو نهفته بود که هیچ کس در دنیا قادر به درک آن نبود.

هوش مصنوعی: موهایت را مثل زنجیر دور خود دیدم و راز دلم را با تیر عشق تو باز گفتم.

هوش مصنوعی: من چقدر بی‌اراده و حقیر هستم که تو با تیر خود می‌توانی مرا تحت کنترل داشته باشی و هیچ چیزی از رازهایم برملا نشود.

هوش مصنوعی: ای کاش من صد جان داشتم تا همه آن‌ها را فدای تیر محبت تو کنم.

هوش مصنوعی: نیم جانی که از جهان دارم، به اندازه‌ای ارزشمند است که از هزاران جان دیگر بهتر و بالاتر است. این لحظه‌ای که اکنون دارم، برایم بسیار بااهمیت و خاص است.

هوش مصنوعی: من چطور می‌توانم از یاد تو بگذرم در حالی که به خاطر تو از هزاران جان خود آزاد شدم؟

هوش مصنوعی: اگر عشق به من آسیب بزند، در برابر محبوب به خوبی می‌توانم تحمل کنم و با این حال، به خاطر عشق، جانم را هم می‌دهم.

هوش مصنوعی: زمانی که این راز را بیان کرد، جانش را به راحتی و با خوشحالی تقدیم کرد، چرا که جان ارزشمندی را که داشت، بی‌دردسر و بدون هزینه نثار کرد.

هوش مصنوعی: ای که بر جان من لرزشی و بر تن من مدام خود را به اندازه یک دانه ارزن نمی‌ارزی، تمام وجودت برای من بی‌ارزش است.

هوش مصنوعی: گاهی بر جان خود لرزشی احساس می‌کنی و گاهی به خاطر چند تن دیگر به لرزه می‌افتی، اما وقتی که ارزشی برای خودت قائل نیستی، این لرزش‌ها چه فایده‌ای دارد؟

هوش مصنوعی: تا کی مانند زنان، به شوق و عشق، با حالتی افسرده زندگی کنی؟

هوش مصنوعی: زندگی را به این شیوه زیست کن و اگر می‌خواهی جانت را فدای چیزی کنی، آن را نیز به همین شیوه انجام بده.