هوش مصنوعی: سلطان همسایه‌ای داشت که زنی بسیار نیکو و با فضیلت بود و این زن باعث افتخار و خوشنامی او می‌شد.

هوش مصنوعی: لشکر عشق او به قدری بی‌نظیر و فراوان است که دل هزار عاشق را به تسخیر خود درآورده است.

هوش مصنوعی: او از وصل و نزدیکی به محبوب هیچ بهره‌ای نبرد و حتی اگر دربارهٔ او سخن می‌گفت، شوق و اشتیاقی نداشت.

هوش مصنوعی: تو شب و روز به خاطر عشق او در حال سوختن بودی، گاهی به خاطر این عشق ناامید و افسرده می‌شدی و گاهی هم دوباره پر از شوق و اشتیاق می‌گشتی.

هوش مصنوعی: در اینجا به تصویری اشاره شده که به دایمی بودن زمان و وضعیتی که فرد در آن قرار دارد مربوط است.‌ به تصویر کشیده شده است که فردی در روز و شب، همیشه در انتظاری بی‌پایان به سر می‌برد و موقعیت او به گونه‌ای است که مثل روزن تنگی به نظر می‌رسد و نمی‌تواند از آن بیرون بیاید. این تصویر از حالتی خشکی دلالت دارد، گویی فرد دچار بی‌تحرکی یا بی‌کارگی شده و لبهایش نیز در این وضعیت خاموش و بی‌حرکت مانده‌اند.

هوش مصنوعی: برخی وقت‌ها تو چنان به زیبایی او توجه می‌کنی که گویی با دقت تمام، حتی یک مو از او را هم با تیغ جدا می‌کنی.

هوش مصنوعی: دل از دست رفت و عقل از بین رفت، خاکی که زیر پای اوست، به خاطر خون تبدیل به گل شده است.

هوش مصنوعی: تو از من می‌پرسیدی که چطور باید با این درد و دل‌های بی‌پایان کنار بیایم، اما حالا خودت می‌بینی که این دل دیوانه چطور به زنجیر گرفتار شده است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس از عشق پنهان من باخبر نیست، حالا چگونه می‌توانم بیشتر از این عشق خود را نشان دهم؟

هوش مصنوعی: ای ایاز، زیبای ماهرو، به من نگاه کن و درد مرا ببین، زاری و ناله‌ام را بشنو.

هوش مصنوعی: دیگر توان تحمل بیشتر از این را ندارم، دیگر نمی‌توانم از خون و رنج بیشتر از این بچرخیم.

هوش مصنوعی: بر دل من تیر نزن و آتش جدایی‌ات را در وجودم شعله‌ور نکن.

هوش مصنوعی: سرانجام بعد از مدتی، این شخص دیگر تاب و توانش تمام شد و از این وضعیت ناتوان گشت.

هوش مصنوعی: زندگی‌اش تماماً به هدر رفت و در نهایت، خوشی‌هایش در چنگال مرگ گرفتار شد.

هوش مصنوعی: قصه را کوتاه کنیم؛ محمود و سپاه آن زن، از روزنه‌ای در بزمگاه، آهسته گفتند و با حسرت نگاه کردند.

هوش مصنوعی: آه محمود در گوش کسی طنین‌انداز شد و او به دلیل درد محمود بی‌هشی و بی‌تابی را تجربه کرد.

هوش مصنوعی: گفت: ای زن، چه مشکلی برایت پیش آمده که اینگونه آرامشت به هم ریخته و ناراحت هستی؟

هوش مصنوعی: زندگی من به پایان نزدیک می‌شود و من نیازمندی‌هایی دارم که باید به شاه دادگر (عادل) مراجعه کنم.

هوش مصنوعی: با توجه به لطف و محبت، این کار را انجام بده؛ زیرا حق و وظیفه‌ای است که برای همسایه باید رعایت شود.

هوش مصنوعی: پادشاه به زن گفت: تو که عاجز و ناتوانی، هر چیزی که می‌خواهی از من درخواست کن.

هوش مصنوعی: گفت که می‌خواهم نوشیدنی خوش‌طعمی داشته باشم که برایم لذت‌بخش باشد و جانم را شاد کند.

هوش مصنوعی: هر زمان که نور ماه در آسمان می‌تابد، آن را بر زمینم می‌نشاند.

هوش مصنوعی: اگر یک لحظه فرصت یابم، شاهکاری می‌سازم، زیرا در این دنیا هیچ کس را مانند خودم نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: به سرعت حکمت‌شناس شهری، کاری شاداب را فرستاده است، اما بر دستان مردی چون ایاس.

هوش مصنوعی: شاه گفت اگر میل و خواهش تو این بود که جرعه‌ای از من بنوشی، این نوشیدنی واقعاً شاداب‌کننده است.

هوش مصنوعی: اما اگر تو مرد هستی و اگر زنده‌ای، به ایاز نمی‌گویی که کیستی؟

هوش مصنوعی: من می‌گویم که من همان کسی هستم که هر دو پادشاه از مدت‌ها پیش به او علاقه‌مند بوده‌اند.

هوش مصنوعی: شخصی گفت که من او را با مقام و منصب خریده‌ام، و دیگری پاسخ داد که من او را با جان و دل انتخاب کرده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر او را خریدی و به جان دل سپردی، پس تو در این دنیا زنده‌ای، اما در حقیقت بی‌جان خواهی بود.

هوش مصنوعی: می‌گوید که من فقط به خاطر عشق زنده‌ام و هیچ زندگی دیگری برایم معنی ندارد. زندگی‌ام وابسته به عشق است و بدون آن، وجودم بی‌معناست.

هوش مصنوعی: شاه به او می‌گوید: ای کسی که به خاطر عشق به خاک افتاده‌ای، چگونه ممکن است کسی به خاطر عشق زنده بماند؟

هوش مصنوعی: وقتی زن این حرف را شنید، گفت: "ای پادشاه، آه و ناله‌ی عاشقانه‌ات را به عنوان نصیحتی دریافت کردم."

هوش مصنوعی: من تصور می‌کردم که در عالم عشق، شخصی مثل تو که احساسات واقعی و صادقانه‌ای داشته باشد، وجود ندارد.

هوش مصنوعی: در عشق، وقتی از وجود تو بی‌خبرم، چگونه می‌توانم به کار خود ادامه دهم؟ ای مرد، وقتی که نسبت به یک زن ذره‌ای کم‌اهمیت شده‌ام، چه باید بکنم؟

هوش مصنوعی: حاکمیت بر دنیا به آزادی و شجاعت مربوط می‌شود، نه به زانو زدن و آسودگی که دل را می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: او این را گفت و سرش را بر روی بالشت گذاشت، جانش را از دست داد و صورتش را در چادر پنهان کرد.

هوش مصنوعی: پادشاه از مرگ او حیران و نگران شد و اشک‌های او بر زین گرد و غبار نشسته بود.

هوش مصنوعی: در زمان‌هایی که اشک‌ها مانند ستاره‌ها می‌درخشید، او دستور داد که او را دفن کنند، سپس به راه افتاد.

هوش مصنوعی: در زمانی که شاه حق‌شناس دستور داد، ایاس خود به دست خود دفن شد.

هوش مصنوعی: هر کس که به درد و رنج عشق تمایل نداشته باشد، نمی‌تواند از ثمرات عشق بهره‌مند شود.

هوش مصنوعی: اگر تو عاشق هستی و آماده احتیاج به معشوق، پس همیشه در پی عشق و درد آن باش.