هوش مصنوعی: سالک به کوه آمد و گفت: ای کسی که مشغول پرورش و استخراج گوهر هستی.

هوش مصنوعی: ای زیبا و گرانبها مانند جواهر، تو دارای قدرت و زیبایی هستی مانند یک شمشیر که ساخته شده از آهن و طلاست.

هوش مصنوعی: پاهایت را جایی نگذار که نتوانی از آنجا بلند شوی، زیرا تو بر قله‌ای از ارزش‌ها نشستی.

هوش مصنوعی: نی نمی‌تواند در زمین و زمان گنجیده شود، زیرا سرش به واسطهٔ کبر و خودخواهی به آسمان رفته است.

هوش مصنوعی: من به واسطه تو زمین را مستحکم و محکم می‌بینم، زیرا تو همچون میخی هستی که زمین را با وقار و استحکام خود نگه می‌دارد.

هوش مصنوعی: اما به خاطر عشق، آن آرامش تو از بین رفت و صبر جان، که بی‌قرار شده بود، از دست رفت.

هوش مصنوعی: بنابراین، نباید در هیچ موردی ثابت بمانیم. در گذر زمان و در روز و شب، همچون ابرها باید تغییر کنیم و حرکت داشته باشیم.

هوش مصنوعی: وقتی که در قلب تو صفا و پاکی وجود داشته باشد، در عالم هم همه چیز به خوبی و زیبایی جلوه‌گر می‌شود.

هوش مصنوعی: کوه رحمت در تمام جهان متعلق به توست و قاف و قرآن نیز پر از معنا و مفاهیم عمیق تو هستند.

هوش مصنوعی: اگر در انبان تو نانی نیست، وجود قطب عالم برای پذیرایی از تو کافی است.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم حتی کمی از زیبایی و ویژگی‌های کوه طور تو بگویم، شبیه خورشید می‌شوم و از نور تو روشنایی می‌گیرم.

هوش مصنوعی: چون تو به این اندازه قدرت و توانایی داری، در دست تو نیازی به چیز دیگری نیست و تو همیشه قادر به ارائه خوبی و بخشش هستی.

هوش مصنوعی: وقتی مشکلات و چالش‌ها به وجود می‌آید، نمی‌توان انتظار داشت که در شرایط دشوار به آرامش و ثبات دست یافت. در واقع، در میانهٔ طوفان، منزل بی‌پناهی هیچ تأثیری نخواهد داشت و نمی‌تواند ما را از سختی‌ها محافظت کند.

هوش مصنوعی: تو گویی بخشنده‌ای، که با بخشش‌های خود می‌خواهی جانم را به مقصود و هدف مورد نظرت برسانی.

هوش مصنوعی: کوه که صدای نالهٔ من را می‌شنود، ای بی وفا، ناله‌ام را در صدایت نمی‌بینی؟

هوش مصنوعی: زلزله‌ای که به خاطر این درد به وجود آمده است، نشان‌دهنده‌ی چه چیز یا چه کسی است؟ آیا جبال اوبی در اینجا مورد اشاره قرار گرفته است؟

هوش مصنوعی: با پای بسته و محبوس به این دنیا آمده‌ام، در حالیکه سرنوشت سختی مانند سنگسار و مشکلات بی‌پایان را انتظارم می‌کشد.

هوش مصنوعی: من مسیرهای زیادی را پشت سر گذاشته‌ام و با افتخار در حالی که پایم بسته است، سختی‌ها را تحمل می‌کنم و راهی طولانی را در پیش دارم.

هوش مصنوعی: در حالتی تیره و شرم‌آور به سر می‌برم، چون همواره با دل سنگی مواجه هستم.

هوش مصنوعی: هر بار که من حضور ندارم، او مثل یک دلیر و شجاع عمل می‌کند و به راحتی می‌تواند با من روبرو شود.

هوش مصنوعی: دل من که به سختی و استحکام سنگ و آهن بود حالا به قدری نرم و لطیف شده که مثل خون روان است و به زیبایی و ارزش لعل و عقیق می‌ماند.

هوش مصنوعی: گاه از سختی‌ها و مشکلاتی که در پی اطرافیان نالایق می‌آید رنج می‌برم، و گاه از دست انسان‌های نالایق، خوشی و لذت را تجربه می‌کنم.

هوش مصنوعی: مانند یک پیرزن که سنگی در دست دارد و برای آینده‌اش فال می‌گیرد، من هم با تلاش و امید به دنبال هدفی هستم که در زندگی‌ام وجود دارد.

هوش مصنوعی: من از لاله خون می‌ریزم، اما هنوز هم از سنگ می‌توانم بیرون بیارم.

هوش مصنوعی: وقتی دل من از گریه و ناله خونین می‌شود، سنگ را هم مانند گل لاله به راحتی به دست می‌آورم.

هوش مصنوعی: هر بار که دلم تنگ می‌شود، از صدا و خبر آنچه در اطرافم می‌گذرد، به وجد می‌آیم و موجی از احساس به سراغم می‌آید.

هوش مصنوعی: با کسی مانند من که سنگ است چه انتظاری می‌توانی داشت؟ زیرا هیچ چیزی از سنگ نمی‌تواند تو را نجات دهد.

هوش مصنوعی: سیر و سلوک کننده‌ای به نزد معلم دل‌پسندش آمد و حال و روز خود را با ناراحتی از جانش برای او شرح داد.

هوش مصنوعی: پیر به او گفت: کوه و تپه‌ها وجود دارند، آرامش و وقار از سر تا پا در وجود توست.

هوش مصنوعی: هرچند او در ظاهر ثابت و بی‌حرکت به نظر می‌رسد، اما در حقیقت دارای جانداری و تحرک در ذات خود است.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه بر سرش شمشیر گذاشته‌اند، اما کمر او همیشه محکم و استوار باقی مانده است، مانند ابر که در آسمان همیشه در حال حرکت است.

هوش مصنوعی: به خاطر تلاش و پیگیری بسیار در جستجوی هدف، ناگزیر به زحمت‌هایی فراتر از حد معمول دست زده و آسیب‌هایی به خود وارد کرده است.