هوش مصنوعی: سالک به خاک که بار او را بر دوش می‌کشد، نزدیک شد و گفت: ای کسی که به دیگران محبت می‌کنی و مسئولیت آن‌ها را بر عهده داری.

هوش مصنوعی: هر جا که فردی وجود دارد، در هر دو دنیای مادی و معنوی، اگر ظاهر او را مشاهده کنی، در باطن او چیزی پنهان است.

هوش مصنوعی: تو از ماده‌ای هستی که دست قدرت آن را شکل داده است و حامل رازهای طبیعی و ذات خود هستی.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم به زبان ساده بگویم، این شعر بیانگر این است که در میان چهار اصل و رکن وجودی، تنها یک رکن وجود دارد که به حقیقت نزدیک است. پس اگر از تو چیزی بخواهم، این خواسته به جا و مناسب خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگرچه تو از مشکلات و سختی‌ها در دنیای بیرون رنج می‌بری، اما در درون خود ذخیره‌ و گنجینه‌ای از ارزش‌ها و نعمت‌ها داری.

هوش مصنوعی: در کنار تو گنجینه‌ای ارزشمند می‌بینم، پس آنچه را که داری به من نشان بده.

هوش مصنوعی: هرکس گنج و ثروتی داشته باشد، به ویژه اگر آن ثروت به دیگران تعلق داشته باشد، نمی‌تواند به راحتی آن را از دیگران دریغ کند.

هوش مصنوعی: چون تو می‌دانی که من وجود دارم، راز و نیاز خود را با من در میان بگذار.

هوش مصنوعی: بر دلم که در حال شادی است، در را به روی خودت باز کن و راهی به سمت هدفم را به من نشان بده.

هوش مصنوعی: از این سخن، چون باد به آگاهی و درک رسید، احساس کرد که مانند خاکِ راه هویتی پیدا کرده است.

هوش مصنوعی: در نهایت، من چه جایگاهی در این دنیا دارم، وقتی که راز و اسرار من همزمان نمایان و پنهان است؟

هوش مصنوعی: من هیچ چیزی ندارم و فقط افسردگی با من است و همه‌چیزم تنها در انتظار مرگ است.

هوش مصنوعی: قدر و تقدیر بر من سلطه یافت و دست از کار خود کشید. سپس، حادثه‌ای رخ داد و او را به دامان خود جذب کرد.

هوش مصنوعی: ابتدا من را از خاک برداشتند و سپس به عنوان خاکی که سر به زیر و humble است، شناخته شدم.

هوش مصنوعی: من در دنیای غم و اندوه زندگی می‌کنم، مانند کسی که در زیر خاک خوابیده و خاک را به تن خود گرفته است.

هوش مصنوعی: دشمنان به جای اینکه با من رو در رو شوند، از پشت به من حمله می‌کنند و در دل کار من خرابکاری می‌کنند.

هوش مصنوعی: من بر دوش خود بار سنگینی را دارم، مانند کوه که همیشه گروهی از افراد را در بر می‌گیرد.

هوش مصنوعی: با اینکه من در جستجوی کوچکترین نشانه‌ها و نشانه‌های زندگی بوده‌ام، اما هیچ جایی از گردش و حرکت زندگی را ندیده‌ام.

هوش مصنوعی: روز و شب به خاطر درد و افسردگی‌ام به سر می‌برم و نمی‌دانم در حقیقت زنده هستم یا حتی مرده‌ام.

هوش مصنوعی: هر آن چیزی که از ظلم و فساد بر من گذشته است، به خاطر ننگی که دارم، به عوضش خواهند گرفت.

هوش مصنوعی: من در وضعیتی سخت و خطرناک هستم و از این زمین که بر سرم ریخته، به خاک خودم فکر می‌کنم.

هوش مصنوعی: مردگان را همه در وجود من قرار می‌دهند و مرگ را در قالبی زیبا و ارزشمند به نمایش می‌گذارند.

هوش مصنوعی: من بین مردگان زندگی می‌کنم و نمی‌دانم که آیا نشانی از زندگی در من باقی مانده است یا نه.

هوش مصنوعی: زندگی را از دل مرده‌ای مانند من نمی‌توانی بگیری، پس بهتر است مرا ترک کنی چرا که چیزی برای از دست دادن ندارم.

هوش مصنوعی: سالک به پیش پیر باصفات و باخود آمده و داستان زندگی‌اش را برای او بیان کرد.

هوش مصنوعی: پیر به او گفت: تو از خاک هستی و بار زندگی را به دوش می‌کشی، برای دیگران تحمل و آرامش باش.

هوش مصنوعی: اگر بتوانی مثل خاک، سختی‌ها را تحمل کنی، در دو جهان همانند آبی خالص و پاک خواهی بود.

هوش مصنوعی: اگر ذره‌ای از سختی‌ها را تحمل کنی، مثل خورشید می‌درخشی و شکوه و عظمت پیدا می‌کنی.

هوش مصنوعی: هر کسی که بتواند عیب‌های خود را بپذیرد و به خود درستی دهد، بر دیگران تأثیر مثبت می‌گذارد و فضایی دل‌انگیز و خوشبو ایجاد می‌کند.