هوش مصنوعی: شهر بزرگی وجود داشت که از نظر قدرت و عظمت شهرت داشت، اما به دلیل تابش شدید آفتاب، تمام باغ‌ها و زمین‌های آن خشک و نابود شده بودند.

هوش مصنوعی: هزاران صحنه و دیوار و در، به طور بی‌نظم و به هم ریخته روی یکدیگر افتاده‌اند.

هوش مصنوعی: مجنون در آن شهر افرادی را می‌بیند که به خاطر عشق و جنون، از همدیگر دور شده و در دلشان خشم و قهر وجود دارد.

هوش مصنوعی: در آنجا که شهر قرار داشت، او در حیرت ایستاده بود و هر طرف را با دقت می‌نگریست.

هوش مصنوعی: در وسط روز، به نظر می‌رسد که او در آنجا منزل گزیده و انگار که پایش در گل گیر کرده است.

هوش مصنوعی: سایه‌ای به مجنون گفت: تو چرا در این مکان سردرگم و حیران ایستاده‌ای؟

هوش مصنوعی: در حالتی سخت و ناامید به سر می‌برم و نمی‌دانم چرا این‌قدر درگیر افکارم هستم.

هوش مصنوعی: گفت نتوانستم از تعجب خودم را آرام نگه‌دارم، چرا که در آن زمان این شهر چه مقاوم و پایدار بود.

هوش مصنوعی: سپس این نکته را باید گفت که پر از خلق و جمعیت بوده است، در حالی که در اینجا همگی در یک جا گرد آمده‌اند.

هوش مصنوعی: در آن زمان که اینجا شهری برای مردم بود، من خود را در کجا می‌دیدم، نمی‌دانم.

هوش مصنوعی: در این زمان که من اینجا به وضوح حضور دارم، باید بگویم که چندین نفر در حالت زار و نزار به کجا رفته‌اند.

هوش مصنوعی: من در آن زمان کجا بودم و این مردم اکنون کجا هستند؟

هوش مصنوعی: در آن زمان که من حضور نداشتم، آن‌ها (دشمنان یا مخالفان) خود را نشان می‌دادند. اما وقتی من شروع به ظهور کردم، آن‌ها به طور ناگهانی پنهان شدند و دیگر قابل مشاهده نبودند.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم این چه سخنی است و از کجا آمده، فقط به این جایگاه و مقامش تعجب می‌کنم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌داند که این پرگار چه معنایی دارد یا اینکه بیرون از این پرگار چه اتفاقی می‌افتد.

هوش مصنوعی: وقتی که خیلی دور رفتم و چیزی ندیدم، حالا دوباره برگشتم و در حالتی از بی‌نهایتی و تنهایی هستم.

هوش مصنوعی: هیچ دلی نمی‌تواند در برابر حیرت و شگفتی مقاومت کند و هیچ‌کس از حالت وجودی خود در لحظه‌ی جدایی و فراق آگاهی ندارد.