هوش مصنوعی: شخصی که در جستجوی خود گم شده و مانند فردی مست و سرمست به نظر می‌رسد، در نهایت دلش را به سوی خورشید پرتاب می‌کند.

هوش مصنوعی: ای پادشاه، در سفرها و ماجراهای زندگانی، تجربه‌های زیادی از لحظات خوب و بد به دست آورده‌ای.

هوش مصنوعی: ای کسی که به فیض و روشنایی فرمانروایی، تو از همه بیشتر برتر و پیشتاز هستی.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق، وجود ذرات را گرم کردی و به آنها عشق ورزی را آموختی.

هوش مصنوعی: وقتی که صدای آگاهی و دانش را به گوش می‌رسانی، مانند زنگ سفارشی در صبح زود است که نویدبخش روزی نو و روشنی تازه است.

هوش مصنوعی: هر روزنه‌ای که وجود دارد، نشانی از توست که کم‌کم در آنجا مثل روشنایی دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: تو به راستی روشنی و روشنگر دنیا هستی و این جهان و آن جهان به تو وابسته‌اند و به تو نیاز دارند.

هوش مصنوعی: گاهی سنگ را به خاطر ارزش گوهرش ارزیابی می‌کنی و گاهی مس را به خاطر خاصیت کیمیاگری‌اش به طلا تبدیل می‌کنی.

هوش مصنوعی: جهان به دور تو می‌چرخد و همیشه حکومت هر دو جهان در دست توست.

هوش مصنوعی: پختگی و رشد کامل جوانان به خاطر توست، و زیبایی و نیکی نام نیکان نیز به واسطهٔ توست.

هوش مصنوعی: من از هدف و آرزوی خود دور شده‌ام و در میان مشکلات و گرفتاری‌ها به زمین افتاده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر نشانی از هدفم به من می‌دهی، گویی به مرده‌ای جان تازه‌ای می‌بخشی.

هوش مصنوعی: در اینجا، وقتی آفتاب داستان را شنید و به زیبایی چهره پروین نگاه کرد، اشک بر چشمانش جاری شد.

هوش مصنوعی: او گفت من هم مانند تو غمگین هستم و هر لحظه در گیجی و سردرگمی به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: به خاطر این غم، رنگ رویم زرد شده و لباس کبود بر تن دارم. در این حالت، در بالا و پایین روزگار، به خودم آسیب می‌زنم.

هوش مصنوعی: من به خاطر عشق، هر روز و شب در حال شعله‌ور شدن هستم و سال‌ها و ماه‌ها را با اشتیاق این سوز و گداز سپری می‌کنم.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم چطور از بالا به پایین حرکت می‌کنم؛ هر لحظه از جایی به جایی دیگر می‌روم.

هوش مصنوعی: از این غم بی‌پایان همواره در حال نگران و پریشان هستم، مثل چشمه‌ای که هیچ آبی ندارد.

هوش مصنوعی: گاهی سپرم را بر روی آب می‌گذارم و گهگاهی نیز با شمشیر خود به جان خود حمله می‌کنم.

هوش مصنوعی: گاهی از شدت درد بر زمین می‌افتم و گاهی هم از این حالت به خودم می‌آیم و چهره‌ام سرخ و گاهی زرد می‌شود.

هوش مصنوعی: من به تلاش می‌پردازم تا با ایجاد تنوع و رنگ‌های گوناگون، شاید بتوانم عطر و احساس جدیدی را به وجود آورم.

هوش مصنوعی: هرچند که من بدون سر و ته هستم و مانند توپ دوران می‌زنم، اما در کار خود این توانایی را دارم که از رنگ و بوی چیزها بی‌خبر باشم.

هوش مصنوعی: من که خودم را مانند چشم می‌بینم و در این همه دنیای رنگارنگ و شگفتی‌ها غرق شده‌ام، اگر حتی یک نشانه از حقیقت را هم دیده باشم، باز هم در نظر خودم کافر هستم.

هوش مصنوعی: هر شب به کوی محبوبم می‌روم، شاید حرکتی یا نشانه‌ای از او ببینم.

هوش مصنوعی: من بیشتر از تو حیران و گیج هستم، پس از من بگذر. چون این در از طرف من برای تو باز نخواهد شد.

هوش مصنوعی: سالک (سالک، مسافر معنوی) نزد پیر (راهنما یا استاد) رفت و از او خواست تا از حال خودش آگاهی بیشتری به دست آورد.

هوش مصنوعی: پیر به او گفت: خورشید در توصیف مکان بلندی و توانایی‌ات است و همچنین شناختی که داری.

هوش مصنوعی: هر کسی که اراده و تلاش داشته باشد، به مردی واقعی تبدیل می‌شود، مانند خورشید که از بلندی به روشنی و عظمت خود می‌رسد.

هوش مصنوعی: اگر همت و اراده‌ات همچون گوهر بها و ارزشمند باشد، هیچگاه جا و مقام تو در میان زر و طلا خالی نخواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر برای چیزی از مقام خود پایین بیایی، چگونه می‌توانی از دست پادشاه جام بنوشی؟