هوش مصنوعی: مسافر با چشمان اشک‌آلودی به زمین افتاد و به آسمان نگاه کرد.

هوش مصنوعی: ای پادشاه بزرگ، بدان که تمامی زیبایی و شکوه تو از سر تا پای تو به چشم می‌خورد.

هوش مصنوعی: تمام موجودات در تو گم شده‌اند، تو بالاتر از همه هستی. مانند این که قطره، نماد یک فرد است و دریا نشانه همه چیز.

هوش مصنوعی: تو هم دل مطمئن داری و هم اراده‌ای قوی، تو سرپرست و نعمت‌دهنده به همه موجودات هستی.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس چشم باز نکرده که تو به تنهایی از پیش و پس بارها دیده‌ای.

هوش مصنوعی: با هزاران چشم به جستجوی چیزی می‌پردازد و به همین خاطر همیشه کسی است که بینایی دارد.

هوش مصنوعی: اینکه تو به دور خود می‌چرخیدی و مدام در حال جنب‌وجوش هستی، هدف اصلی‌ات چیست؟ چرا با وجود این همه تحرک، هنوز در یک چهارچوب محدود قرار داری؟

هوش مصنوعی: چند وقت دیگر می‌خواهی بگردی و در غم و افسردگی غرق شوی؟

هوش مصنوعی: با وجود اینکه به طور مکرر در حال سفر و گشت و گذار هستی، اما هنوز نتوانسته‌ای به تمام صفات خود پی ببری.

هوش مصنوعی: چند بار از بالا سر می‌گذری و زیرتان تغییر می‌کند، در این هنگام به گردش چشمانت دقت کن.

هوش مصنوعی: هر شب مانند پرنده‌ی سیاه، ستاره‌ها تعداد زیادی از روشنی‌ات را به همراه می‌برند.

هوش مصنوعی: هرچه که از من می‌خواهی، به من بگو و مرا راهنمایی کن. دستم را بگیر و در این مسیر یاریم کن.

هوش مصنوعی: من هم مانند تو در پریشانی و سردرگمی هستم، پس با من مدارا کن و از روی این هدف پرده بردار.

هوش مصنوعی: پیام این بیت این است که زمانی که آسمان (یا سرنوشت) صدای ما را بشنود و ببیند که ما در حال بی‌تابی و ناآرامی هستیم، به آن اهمیتی نمی‌دهد و به هیچ‌وجه مداخله‌ای در کار ما نمی‌کند. به عبارت دیگر، گاهی اوقات در مقابل مشکلات، باید خودمان را با شرایط سازگار کنیم، زیرا دنیا به تنهایی به ما پاسخ نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: من می‌دانم که بویی از عشق و احساس را شنیده‌ام، اما باید بگویم که خودم کامل در پرده و پوشش این احساسات هستم.

هوش مصنوعی: من نه می‌توانم سر بر زمین بگذارم و نه پای ثابت کنم، در آرزوی این وضعیت، حتی برای یک ساعت هم آرامشی ندارم.

هوش مصنوعی: در روز، در میان دود آبی رنگ، خود را بی‌گناه احساس می‌کنم و در عین حال تمام شب را که در آب تاریک مانده است، به یاد می‌آورم.

هوش مصنوعی: از این طلب و خواسته، همواره در خون گرداب می‌زنم. اگر این را نمی‌بینی، به رنگ افق دقت کن، والسلام.

هوش مصنوعی: روز و شب مانند حلقه‌ای به دور من می‌چرخد تا زمانی که درون دلم سخن می‌گوید.

هوش مصنوعی: مانند مهره‌ای در بازی چوگان، باز هم چند روزی در بلاتکلیفی و سردرگمی به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: حلقه‌ام گم شده و حالا با پا و سرم در این وضعیت، مانند حلقه‌ای مانده به در، در انتظارم.

هوش مصنوعی: هر لحظه در حال حرکت و تغییر هستم و به سرنوشت خود تسلیم می‌شوم، اما در عین حال، از این وضعیت آگاه هستم و سعی می‌کنم خود را رها کنم.

هوش مصنوعی: آن کس که هر شب آسمان پر از ستاره را می‌بیند، در واقع نمی‌تواند به درستی آسمان واقعی را بشناسد، زیرا این آسمان در واقع تشت پر از ذرات داغ و سوزان است.

هوش مصنوعی: زمانی که مانند قطران (ماده‌ای سیاه و چسبناک) جامه‌ای بر تنم ساخته شود، برف بر من می‌بارد و آتش درونم را مانند طشتی بر سرم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: من تا کی باید مانند صوفیان بی‌قرار در این میدان زندگی بچرخم و بگردم؟

هوش مصنوعی: تا کی باید با گیجی و سرگردانی به دنبال حقیقت دین باشیم و در عین حال ظاهری بی‌توجه به آن اختیار کنیم؟

هوش مصنوعی: مدت‌های طولانی در زندگی بالا و پایین‌های زیادی را تجربه کرده‌ام، اما در نهایت تصمیم دارم همچنان به زندگی ادامه دهم.

هوش مصنوعی: اگر تو سالکِ این راه باشی و مدت زیادی در آن بمانی، من باز هم از تو سرگردان‌تر خواهم بود.

هوش مصنوعی: سالک به پیش استاد خود آمد و حال و وضعیتش را که بر او گذشته بود، بیان کرد.

هوش مصنوعی: پیر به او گفت که آسمان در حال بلاتکلیفی و سردرگمی است و رنگ‌های غروب آفتاب به خاطر غم و اندوه، شبیه به خون دل است.

هوش مصنوعی: اگر آسیای او را بشکنی، دیگر سرگشتگی و سردرگمی وجود نخواهد داشت.