عطار » مختارنامه » باب ششم: در بیان محو شدۀ توحید و فانی در تفرید » شمارهٔ ۴۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون سنگ وجود لعل شد کانم را</p></div>
<div class="m2"><p>در میبینم قطرهٔ بارانم را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>برخاست دلم چنان که ننشیند باز</p></div>
<div class="m2"><p>از بس که فرو نشاندم جانم را</p></div></div>

شمارهٔ ۴۱

چون سنگ وجود لعل شد کانم را
در میبینم قطره بارانم را
برخاست دلم چنان که ننشیند باز
از بس که فرو نشاندم جانم را

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر حالتی عمیق از عشق و احساسات درونی است. شاعر از تغییر وجود خود به زیبایی و ارزشمندی یک لعل (جواهر) سخن می‌گوید و حالتی از شگفتی و شادی را توصیف می‌کند. او همچنین از شدت احساساتش می‌نویسد که دلش به قدری شاد شده که دیگر نمی‌تواند آرام بگیرد و این شادی را ناشی از عشق و زیبایی می‌داند.

شمارهٔ ۳۹

شمارهٔ ۴۰

هوش مصنوعی: زمانی که وجود من همچون سنگ باارزش و باطراوت شده، می‌توانم زیبایی‌ام را در قطره‌های باران ببینم.

چون سنگ وجود لعل شد کانم را

در میبینم قطرهٔ بارانم را

هوش مصنوعی: دل من به حدی شاد و شنگول شده که دیگر نخواهد آرام گرفت، چراکه به اندازه کافی عشق و احساساتم را در دل نهان کرده‌ام.

برخاست دلم چنان که ننشیند باز

از بس که فرو نشاندم جانم را

شمارهٔ ۴۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده