عطار » مختارنامه » باب پنجم: در بیان توحید به زبان تفرید » شمارهٔ ۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ماییم که جز درگهِ ما درگه نیست</p></div>
<div class="m2"><p>گرچه همه ماییم کسی آگه نیست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از خود تو به صد هزار فرسنگی دور</p></div>
<div class="m2"><p>وز هستی ما، تا به تو، مویی ره نیست</p></div></div>

مختارنامه مجموعه رباعیات به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی - فرید الدین عطار نیشابوری - تصویر ۳۴۱

شمارهٔ ۸

ماییم که جز درگه ما درگه نیست
گرچه همه ماییم کسی آگه نیست
از خود تو به صد هزار فرسنگی دور
وز هستی ما تا به تو مویی ره نیست

هوش مصنوعی: این بیت به این مفهوم اشاره دارد که ما تنها درگاه و راهی که وجود دارد، درگاه ماست و کسی جز خود ما از این حقیقت آگاه نیست. حتی اگر از خود دور شویم، اما فاصله‌ای واقعی بین ما و وجودمان وجود ندارد. در واقع، همه چیز به خود ما برمی‌گردد و هیچ مانع واقعی برای رسیدن به حقیقت وجود ندارد.

شمارهٔ ۶

شمارهٔ ۷

هوش مصنوعی: ما تنها کسانی هستیم که در درگاه ما کسی دیگر نیست. هرچند همه افراد در واقع از آنِ ما هستند، اما هیچ‌کس از این حقیقت باخبر نیست.

ماییم که جز درگهِ ما درگه نیست

گرچه همه ماییم کسی آگه نیست

هوش مصنوعی: از خودت تا من، فاصله‌ای بسیار زیاد است و بین وجود ما، حتی یک موی نازک هم راهی نیست که ما را به هم برساند.

از خود تو به صد هزار فرسنگی دور

وز هستی ما، تا به تو، مویی ره نیست

شمارهٔ ۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده