عطار » مختارنامه » باب چهل و ششم: در معانیی كه تعلّق به صبح دارد » شمارهٔ ۴۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر زلفِ بتم نیی تو ای شب بسر آی</p></div>
<div class="m2"><p>تا کی ز درازی تو کوتاهتر آی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>وی صبح اگر از دل کُهْ میندمی</p></div>
<div class="m2"><p>یعنی که ز سنگ آخر از پرده برآی</p></div></div>

گر زلف بتم نیی تو ای شب بسر آی
تا کی ز درازی تو کوتاهتر آی
وی صبح اگر از دل که میندمی
یعنی که ز سنگ آخر از پرده برآی

هوش مصنوعی: در این شعر شاعر از محبوب خود می‌خواهد که اگر موهایش مانند شب تاریک است، او نیز به او بپیوندد تا زیبایی‌هایشان در کنار هم نمایان شود. همچنین، شاعر به صبح اشاره می‌کند و می‌گوید اگر دلش نمی‌خواهد از او دور شود، باید از جایی که برآمده برود تا نور عشقشان را نشان دهد.

شمارهٔ ۴۳

گر زلف بتم نیی تو ای شب بسر آی
تا کی ز درازی تو کوتاهتر آی
وی صبح اگر از دل کهْ میندمی
یعنی که ز سنگ آخر از پرده برآی

شمارهٔ ۴۴

هوش مصنوعی: اگر زیبایی محبوبم را نداری، ای شب! تا کی باید با تاریکی تو مدارا کنم و به انتظار کم شدن این شب و طولانی بودنش بنشینم؟

گر زلفِ بتم نیی تو ای شب بسر آی

تا کی ز درازی تو کوتاهتر آی

هوش مصنوعی: اگر صبحگاه از دل کوه بخواهد برآید، یعنی اینکه از سنگی که در انتهای آن قرار دارد، به طور ناگهانی جلوه‌ای شگفت‌انگیز خواهد داشت.

وی صبح اگر از دل کُهْ میندمی

یعنی که ز سنگ آخر از پرده برآی

شمارهٔ ۴۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده