عطار » مختارنامه » باب چهل و چهارم: در قلندریات و خمریات » شمارهٔ ۷۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>جانا! می خور که چون گل تازه شکفت</p></div>
<div class="m2"><p>بلبل ره خارکش کنون خواهد گفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تنها منشین و شمع منشان که بسی</p></div>
<div class="m2"><p>تنهات به خاک تیره میباید خفت</p></div></div>

شمارهٔ ۷۴

جانا می خور که چون گل تازه شکفت
بلبل ره خارکش کنون خواهد گفت
تنها منشین و شمع منشان که بسی
تنهات به خاک تیره میباید خفت

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به دوستش می‌گوید که همچون گل تازه‌ای که شکفته، از زندگی و زیبایی‌ها لذت ببرد. بلبل (پرنده‌ای که نماد عشق و زیبایی است) اکنون از رنج‌ها و دشواری‌ها سخن خواهد گفت. او همچنین هشدار می‌دهد که تنها نباشد و شمع درخشانی مثل او را خاموش نکند، زیرا تنهایی می‌تواند او را به خاک سرد و بی‌حیات برساند. شمع نماد زندگی و عشق است و شاعر می‌خواهد او را به قدرشناسی از عشق و زیبایی زندگی ترغیب کند.

شمارهٔ ۷۲

شمارهٔ ۷۳

هوش مصنوعی: عزیزم! بیا می‌نوشیم، زیرا مانند گلی که تازه شکفته، بلبل اکنون در خطر خارها خواهد بود.

جانا! می خور که چون گل تازه شکفت

بلبل ره خارکش کنون خواهد گفت

هوش مصنوعی: تنهایی را بر خود تحمیل نکن و مانند شمع نباش که در خاموشی و تنهایی دراز بکشد؛ زیرا در دنیای تاریک، باید با احساس تنهایی مواجه شد و به آن عادت کرد.

تنها منشین و شمع منشان که بسی

تنهات به خاک تیره میباید خفت

شمارهٔ ۷۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده