عطار » مختارنامه » باب چهلم: در ناز و بیوفائی معشوق » شمارهٔ ۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از بس که تو خود به خویشتن مینازی</p></div>
<div class="m2"><p>یک لحظه به عاشقی نمیپردازی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>با پشت خمیده همچو چنگی شدهام</p></div>
<div class="m2"><p>تا بوک چو چنگ یک دمم بنوازی</p></div></div>

شمارهٔ ۸

از بس که تو خود به خویشتن مینازی
یک لحظه به عاشقی نمیپردازی
با پشت خمیده همچو چنگی شدهام
تا بوک چو چنگ یک دمم بنوازی

هوش مصنوعی: در این ابیات، گوینده به معشوق می‌گوید که به خاطر خودخواهی‌اش و غرور زیادش، حتی یک لحظه به عشق و محبت فکر نمی‌کند. او خود را به صورت شخصی آسیب‌دیده و خمیده توصیف می‌کند که نیاز به نوازش و محبت دارد، مانند سازی که منتظر نواختن است.

شمارهٔ ۶

شمارهٔ ۷

هوش مصنوعی: تو آنقدر به خودت مغروری که حتی یک لحظه هم برای عاشقی فکر نمی‌کنی.

از بس که تو خود به خویشتن مینازی

یک لحظه به عاشقی نمیپردازی

هوش مصنوعی: من مانند سازی خمیده و گرفته شده‌ام، تا بتوانی یک لحظه مرا نوازش کنی و به صدای من گوش دهی.

با پشت خمیده همچو چنگی شدهام

تا بوک چو چنگ یک دمم بنوازی

شمارهٔ ۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها