عطار » مختارنامه » باب سی و هشتم: در صفت لب و دهان معشوق » شمارهٔ ۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>لعلت که خجل کرد گل رعنا را</p></div>
<div class="m2"><p>از پسته نمود خالِ مشک آسا را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>میخواستم از پستهٔ سبزت شکری</p></div>
<div class="m2"><p>تو بر در بسته خط نوشتی ما را</p></div></div>

مختارنامه مجموعه رباعیات به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی - فرید الدین عطار نیشابوری - تصویر ۲۶۰

شمارهٔ ۲

لعلت که خجل کرد گل رعنا را
از پسته نمود خال مشک آسا را
میخواستم از پسته سبزت شکری
تو بر در بسته خط نوشتی ما را

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر از زیبایی و معصومیت گل می‌گوید که به خاطر عشق و علاقه، خجالت‌زده است. او به پسته سبز اشاره می‌کند و از آن به عنوان نمادی برای محبت و دل‌تنگی یاد می‌کند که همواره در دلش نشسته است. در نهایت با اشاره به یک خطی که بر در بسته نوشته شده، حسرت و انتظارش را ابراز می‌کند.

شمارهٔ ۱

هوش مصنوعی: زیبایی و درخشندگی لعل (سنگ قیمتی) باعث شده تا گل زیبا از آن خجالت بکشد و جا دارد که لکه سیاه مانند خال بر صورتش را با پسته مقایسه کنیم.

لعلت که خجل کرد گل رعنا را

از پسته نمود خالِ مشک آسا را

هوش مصنوعی: می‌خواستم از پسته‌ی سبزت، برایم یک شکری بنویسی و به درِ بسته بگذارید.

میخواستم از پستهٔ سبزت شکری

تو بر در بسته خط نوشتی ما را

شمارهٔ ۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده