عطار » مختارنامه » باب سی و ششم: در صفت چشم و ابروی معشوق » شمارهٔ ۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا غمزهٔ چشم رهزنت راهم زد</p></div>
<div class="m2"><p>صد تیرِ جفا بر دلِ آگاهم زد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بس سنگدل و ستمگرت میبینم</p></div>
<div class="m2"><p>بشتاب که سنگ و سیم را خواهم زد</p></div></div>

مختارنامه مجموعه رباعیات به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی - فرید الدین عطار نیشابوری - تصویر ۲۵۵

شمارهٔ ۱۰

تا غمزه چشم رهزنت راهم زد
صد تیر جفا بر دل آگاهم زد
بس سنگدل و ستمگرت میبینم
بشتاب که سنگ و سیم را خواهم زد

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از دلدادگی و آسیب‌هایی که معشوق به دل او می‌زند سخن می‌گوید. او اشاره می‌کند که با نگاه فریبنده‌اش، دل او را آزرده کرده و از درد و ستمی که از او دیده، ناامید است و تصمیم دارد که به مقابله با سنگدلی و ستم این معشوق بپردازد.

شمارهٔ ۸

شمارهٔ ۹

هوش مصنوعی: چشمان فریبنده‌ات مانند یک دزد به من حمله کردند و با هر نگاهت، قلب آگاه من را با درد و رنج پر کردند.

تا غمزهٔ چشم رهزنت راهم زد

صد تیرِ جفا بر دلِ آگاهم زد

هوش مصنوعی: می‌بینم که تو چقدر سنگدل و ستمگر هستی، پس سریع‌تر بیفت به کار، چون من قصد دارم با تو به مقابله بپردازم.

بس سنگدل و ستمگرت میبینم

بشتاب که سنگ و سیم را خواهم زد

شمارهٔ ۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده