عطار » مختارنامه » باب سی‌ام: در فراغت نمودن از معشوق » شمارهٔ ۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از بس که امید و بیم میبینم من</p></div>
<div class="m2"><p>از هر دو دلی دو نیم میبینم من</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چندان که به سِرِّ کار در مینگرم</p></div>
<div class="m2"><p>استغنائی عظیم میبینم من</p></div></div>

مختارنامه مجموعه رباعیات به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی - فرید الدین عطار نیشابوری - تصویر ۲۲۴

شمارهٔ ۲

از بس که امید و بیم میبینم من
از هر دو دلی دو نیم میبینم من
چندان که به سر کار در مینگرم
استغنایی عظیم میبینم من

هوش مصنوعی: شاعر در این اشعار بیان می‌کند که از شدت احساسات متضاد امید و بیم دچار سردرگمی شده است. او در هر دو احساس دو نیمهٔ دل را می‌بیند. همچنین هر چه بیشتر به کار و مسائل اطرافش نگاه می‌کند، احساس استغنا و بی‌نیازی عظیمی را تجربه می‌کند.

شمارهٔ ۱

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه همواره در حال مشاهده امیدها و نگرانی‌ها هستم، احساس می‌کنم که قلبم به دو بخش تقسیم شده است.

از بس که امید و بیم میبینم من

از هر دو دلی دو نیم میبینم من

هوش مصنوعی: هرچه بیشتر به عمق و راز کار نگاه می‌کنم، احساس می‌کنم که ثروت و برکتی بزرگ در آن نهفته است.

چندان که به سِرِّ کار در مینگرم

استغنائی عظیم میبینم من

شمارهٔ ۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده