عطار » مختارنامه » باب بیست و یكم: در كار با حق گذاشتن و همه از او دیدن » شمارهٔ ۳۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ترسم که چو بیش ازین جهانت ندهند</p></div>
<div class="m2"><p>از بهر زمین شدن زمانت ندهند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هرکار که میببایدت کرد بکن</p></div>
<div class="m2"><p>یعنی دم واپسین امانت ندهند</p></div></div>

ترسم که چو بیش ازین جهانت ندهند
از بهر زمین شدن زمانت ندهند
هرکار که میببایدت کرد بکن
یعنی دم واپسین امانت ندهند

هوش مصنوعی: شاعر نگران است که زمانش به پایان برسد و دیگر فرصتی برای فعالیت نداشته باشد. او می‌گوید که هر کاری که باید انجام دهد، باید بی‌درنگ انجام دهد، زیرا ممکن است در لحظات آخر زندگی‌اش فرصتی برایش نماند.

شمارهٔ ۳۱

شمارهٔ ۳۲

هوش مصنوعی: می‌ترسم که اگر بیشتر از این به دنیا وابسته شوی، اجازه ندهند که زمانی برای تو باقی بماند.

ترسم که چو بیش ازین جهانت ندهند

از بهر زمین شدن زمانت ندهند

هوش مصنوعی: هر چیزی که باید انجام دهی را انجام بده، زیرا در آخرین لحظات به تو امانت نخواهند داد.

هرکار که میببایدت کرد بکن

یعنی دم واپسین امانت ندهند

شمارهٔ ۳۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده