عطار » مختارنامه » باب نوزدهم: در ترك تفرقه گفتن و جمعیت جستن » شمارهٔ ۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا هیچ پراکنده توانی بودن</p></div>
<div class="m2"><p>حقّا که اگر بنده توانی بودن</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از یک یک چیز میبباید مردن</p></div>
<div class="m2"><p>تا بوک بدو زنده توانی بودن</p></div></div>

شمارهٔ ۲

تا هیچ پراکنده توانی بودن
حقا که اگر بنده توانی بودن
از یک یک چیز میبباید مردن
تا بوک بدو زنده توانی بودن

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به این نکته اشاره دارد که انسان باید از هر چیز ناپسند و پراکنده‌ای دوری کند تا به حالت کامل و حقیقی خود دست یابد. او می‌گوید اگر کسی بخواهد از ذات خود و از زندگی حقیقی‌اش بهره‌مند شود، باید از چیزهایی که او را دور می‌کند بمیرد و دوباره زنده شود. این به معنای رهایی از تعلقات و محدودیت‌هاست تا بتواند به سوی کمال حرکت کند.

شمارهٔ ۱

هوش مصنوعی: اگر بتوانی در فضایی پراکنده و آزاد باشی، در واقع توانسته‌ای به مقام بندگی دست یابی.

تا هیچ پراکنده توانی بودن

حقّا که اگر بنده توانی بودن

هوش مصنوعی: برای این‌که بتوانی به حقیقت زنده بمانی، باید از برخی چیزها بگذری و آنها را رها کنی.

از یک یک چیز میبباید مردن

تا بوک بدو زنده توانی بودن

شمارهٔ ۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده