عطار » مختارنامه » باب چهاردهم: در ذَمّ دنیا و شكایت از روزگار غدّار » شمارهٔ ۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا کی ز جهان رنج و ستم باید دید</p></div>
<div class="m2"><p>تا چند خیال بیش و کم باید دید</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>حقا که به هیچ مینیرزد همه کون</p></div>
<div class="m2"><p>از هیچ چرا این همه غم باید دید</p></div></div>

مختارنامه مجموعه رباعیات به تصحیح محمدرضا شفیعی کدکنی - فرید الدین عطار نیشابوری - تصویر ۱۵۶

شمارهٔ ۲

تا کی ز جهان رنج و ستم باید دید
تا چند خیال بیش و کم باید دید
حقا که به هیچ مینیرزد همه کون
از هیچ چرا این همه غم باید دید

هوش مصنوعی: در این اشعار، شاعر از رنج و ستم‌های موجود در جهان نالان است و از اینکه باید مدام درگیر خیال‌ها و مشکلات باشد، خسته شده است. او تأکید می‌کند که هیچ چیز در این دنیا ارزش غم و اندوه را ندارد و از خود می‌پرسد چرا باید این میزان درد و ناراحتی را تحمل کند.

شمارهٔ ۱

هوش مصنوعی: تا کی باید درد و ظلم این دنیا را تحمل کنم؟ تا کی باید به خیال و توهمات دنباله‌دار بپردازم؟

تا کی ز جهان رنج و ستم باید دید

تا چند خیال بیش و کم باید دید

هوش مصنوعی: واقعاً هیچ چیز ارزشمند نیست، چون همه چیز از هیچ به وجود آمده است. پس چرا باید این قدر غم و اندوه را تحمل کنیم؟

حقا که به هیچ مینیرزد همه کون

از هیچ چرا این همه غم باید دید

شمارهٔ ۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده