عطار » مختارنامه » باب یازدهم: در آنكه سرّ غیب و روح نه توان گفت و نه توان » شمارهٔ ۵۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>سرّی که دلِ دو کَوْن خون داند کرد</p></div>
<div class="m2"><p>گفتی دلم از پرده برون داند کرد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>نابینایی نیم شبی در بُنِ چاه</p></div>
<div class="m2"><p>مویی به هزار شاخ چون داند کرد</p></div></div>

سری که دل دو کون خون داند کرد
گفتی دلم از پرده برون داند کرد
نابینایی نیم شبی در بن چاه
مویی به هزار شاخ چون داند کرد

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر از احساسات عمیق و پیچیده‌ای صحبت می‌کند. او به عشق و دلتنگی اشاره می‌کند و چگونگی تپش دل را توصیف می‌کند. همچنین، در مورد نابینایی که در تاریکی شب به دنبال چیزی می‌گردد و تشبیهی از مو و شاخ را به کار می‌برد که نشان‌دهنده‌ی تلاش‌های بی‌نتیجه و دشواری است. این ابیات نشان‌دهنده‌ی رنج و جستجوی ناامیدانه در زندگی است.

شمارهٔ ۵۱

سری که دل دو کوْن خون داند کرد
گفتی دلم از پرده برون داند کرد
نابینایی نیم شبی در بن چاه
مویی به هزار شاخ چون داند کرد

شمارهٔ ۵۲

هوش مصنوعی: راز و رمزی که دل دو جهان از آن آگاه است، تو گفتی که دلم بر آنچه در پرده است واقف شده است.

سرّی که دلِ دو کَوْن خون داند کرد

گفتی دلم از پرده برون داند کرد

هوش مصنوعی: یک نابینا در اواسط شب در عمق چاهی، چگونه می‌تواند بفهمد که مویی در آنجا وجود دارد؟

نابینایی نیم شبی در بُنِ چاه

مویی به هزار شاخ چون داند کرد

شمارهٔ ۵۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده