هوش مصنوعی: مردی گوشه‌نشین در حال سفر بود که صدایی را شنید. کسی در حال گفتن بود که کلیدش را گم کرده است.

هوش مصنوعی: این مکان به گونه‌ای است که کلیدی برای ورود به آن وجود دارد، زیرا این مسیر به روی زمین به طور کامل باز است.

هوش مصنوعی: اگر در درون من چیزهایی بماند، چگونه باید با غم و اندوهی که همیشه هست، روبرو شوم؟

هوش مصنوعی: صوفی به تو می‌گوید: وقتی می‌دانی که راه را بسته‌ای و به جایی نمی‌روی، بهتر است از آنجا بروی و خود را خسته نکنید.

هوش مصنوعی: اگر بر در بسته بنشینی، شکی نیست که کسی آن را باز خواهد کرد.

هوش مصنوعی: کار تو برایت آسان است، اما برای من دشوار است؛ من از حیرت و سردرگمی به جانم آسیب می‌زنم.

هوش مصنوعی: من هیچ راهی برای پیشبرد کارم ندارم، نه کسی به من کمک می‌کند و نه راهی برای ورود یا خروج دارم.

هوش مصنوعی: ای کاش این عارف به سرعت پیش می‌رفت، اگرچه در را بسته یا باز گذاشته باشد، او چیزی را خواهد یافت.

هوش مصنوعی: مردم هیچ بهره‌ای از حقیقت ندارند و تنها در آرزوها و خیالات خود غوطه ورند. هیچ‌کس نمی‌داند که اوضاع واقعاً چگونه است.

هوش مصنوعی: هرکس می‌پرسد چطور باید عمل کنم، به او بگو که چطور عمل نکند، چون تا به حال هم همین کار را کرده‌ای، دیگر اکنون نباید همان کار را تکرار کنی.

هوش مصنوعی: هر کسی که در مسیر گیجی و سردرگمی قرار گیرد، بی‌وقفه و بدون شمار احساس حسرت و ناراحتی می‌کند.

هوش مصنوعی: چقدر باید در حیرت و سرگشتگی بگذرانم، در حالی که مانند کسی که گم شده، نمی‌دانم چگونه به راه درست برگردم.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم ای کاش می‌دانستم که اگر می‌دانستم چه می‌شد، حالا در حیرت و سردرگمی هستم.

هوش مصنوعی: در اینجا، من با زبان روزمره و ساده معنی می‌کنم که شخصی در حال بیان تجربه‌ای از تضاد و تناقض در باورها و احساسات خود است. او از شکایت و ناامیدی خود سخن می‌گوید و اشاره می‌کند که چیزهایی که قبلاً برایش شیرین و خوشایند بوده‌اند، به نوعی به حالت نابسامانی و تردید تبدیل شده‌اند. در این مسیر، ایمان و کفر به یکدیگر تبدیل می‌شوند، گویی همه‌چیز دچار تغییر و تحول شده است.