هوش مصنوعی: در ده ما، جوانی زیبا مانند ماه بود، اما به ناگاه آن جوان زیبا چون یوسف به چاه افتاد.

هوش مصنوعی: او در خاک افتاده بود، اما در نهایت کسی او را از آنجا برداشت.

هوش مصنوعی: او در وضعیت بدی قرار داشت و روزگار به خاطر دو مشکل، زندگی‌اش را به سختی پیش می‌برد.

هوش مصنوعی: محمد با سیرت نیکو و خوبش شناخته می‌شود، و این ویژگی او منجر به این شده که در این جهان، قدمی از او برداشته نشده باشد.

هوش مصنوعی: پدر وقتی او را این‌گونه دید، گفت: ای پسر، تو روشنی چشمان من هستی و جانی برای پدرم.

هوش مصنوعی: ای محمد، با پدر مهربانی کن و یک حرفی بزن، اما او گفت: کجاست آن حرف که بزنی؟

هوش مصنوعی: که در جستجوی محمد و پسرش و دیگران بود، اما در نهایت جانش را داد و دیگر هیچ باقی نماند.

هوش مصنوعی: ای سالک، با درایت و بینش خود به دقت نگاه کن که محمد (ص) و آدم (ع) کجا هستند و چه جایگاهی دارند.

هوش مصنوعی: آدم آخر یعنی آخرین انسان، و ذریات یعنی فرزندان یا نسل‌ها. در واقع ما به دنبال شناخت فرد نهایی و نسل‌های او هستیم، اما نام و نشانی از جزئیات و کلیات این داستان در دست نیست.

هوش مصنوعی: کجاست زمین، کجاست کوه و دریا؟ کجاست آسمان و پری، کجاست دیو و انسان، کجاست ملک؟

هوش مصنوعی: کجاست آن همه انسان‌ها که از خاک برخاستند و کجاست آن هزاران روح پاک که در این دنیا وجود داشتند؟

هوش مصنوعی: که در هنگام مرگ، کسی نیست که در حال نفرت و درماندگی در جستجوی کمک باشد؛ نه کسی که جانش را بدهد و نه کسی که حتی به چیزی توجه کند.

هوش مصنوعی: اگر تمام عالم و حتی بیشتر از آن را به خاطر کسی که وجود دارد، بوسه بزنی و محبت کنی، ارزش و اهمیت او به این محبت و عشق افزوده می‌شود.

هوش مصنوعی: زمانی که به جایی با پیچ و خم‌های زیاد وارد می‌شوی، هیچ‌چیز برای تو روشن و قابل فهم نخواهد بود.