هوش مصنوعی: روزی خوش و مبارک بود که لشگر محمود در آن نمایش داده شد.

هوش مصنوعی: در دشت، لشکری بی‌شمار از فیل‌ها و سربازان وجود داشت، و شاه به آنجا رفت.

هوش مصنوعی: در آن زمان هم ایاز و هم حسن به او توجه کردند و هر سه در جمع درباره او صحبت می‌کردند.

هوش مصنوعی: در برابر جهانی بزرگ و قدرتمند مانند فیل و ارتش، موجودات کوچک و ضعیفی مانند موریانه و ملخ اغلب راه خود را پیش می‌گیرند.

هوش مصنوعی: چشم دنیا تا به حال چنین نیروی عظیمی را ندیده و هیچ کس دیگری هم آن را مشاهده نکرده است.

هوش مصنوعی: پس از آن که شاه نامور با ایاز، یار خاص خود، سخن گفت، فرمود: ای پسر.

هوش مصنوعی: در میان لشکری از فیل‌ها و نیروها، من تماماً به تو وابسته‌ام و تو برای من همچون یک فرمانروا هستی.

هوش مصنوعی: هرچند شاه معروفی این سخن را بیان کرد، ایاز همچنان بی‌توجه و ثابت‌قدم بود.

هوش مصنوعی: این مقام و جایگاه نتوانست به من خدمت کند، چون شاه به من گفت که این سخن را به خود من نسبت نداده است.

هوش مصنوعی: حسن به هم ریخته و نگران گفت: ای خدمتکار، شاه چقدر به تو احترام می‌گذارد.

هوش مصنوعی: تو به قدری با وقار و با شخصیت ایستاده‌ای که اگر کسی به تو بی‌احترامی کند، تو نه‌تنها واکنشی نشان نمی‌دهی، بلکه هیچ نیازی به خدمت به او نیز احساس نمی‌کنی.

هوش مصنوعی: چرا به مقام و ارزش‌ها احترام نمی‌گذاری؟ این رفتار شایسته‌ای در حضور پادشاه نیست.

هوش مصنوعی: وقتی ایاز این سخن را شنید، پاسخ داد که این موضوع به دو جواب مرتبط است.

هوش مصنوعی: یک پاسخ این است که وقتی توجه و راهی برای خدمت به پادشاه وجود نداشته باشد، همه چیز بی‌معنا و بی‌هدف است.

هوش مصنوعی: انسان یا باید در برابر او به ذلت بیفتد و بر زمین بیافتد، یا باید با احتیاط و ملاحظه سخن بگوید.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که آمدن به محفل یا جمع بیشتر از مقام و منزلت افراد مهم، اگر به صورت قابل توجهی کم باشد، در واقع نشان دهنده ارزش و احترام آنهاست. به عبارت دیگر، حضور افراد با مقام بالا در کنار دیگران می‌تواند به اهمیت و بزرگی محفل افزوده و نشان‌دهنده نوعی تواضع از سوی آن افراد باشد.

هوش مصنوعی: من کیستم که در این کار وارد شوم، باید در درون خودم را آشکار کنم.

هوش مصنوعی: من عبید و بندهٔ او هستم و همهٔ مقام و ارزش از آن اوست. من چه کسی هستم که فرمانروایی من تنها به فرمان او وابسته است.

هوش مصنوعی: هر روز پیروزی‌هایی که شاه به دست می‌آورد، امروز با این لطف و کرم که با ایاز انجام می‌شود، مقایسه کردنی نیست.

هوش مصنوعی: اگر همه موجودات عالم همواره دربارهٔ عظمت و ویژگی‌های او صحبت کنند، من نمی‌دانم چگونه باید به پاس این عظمت پاسخ داده شود.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم چه زمانی و کجا باید خود را نشان دهم؛ نمی‌دانم کیستم و چرا باید وجودم را نمایان کنم.

هوش مصنوعی: من نجات‌دهنده‌ای نیستم که در فکرش بیفتم، پس چگونه می‌توانم در برابر او بایستم؟

هوش مصنوعی: هنگامی که حسن این سخن را از ایاس شنید، گفت: "آفرین، ای ایاز که حق را می‌شناسی."

هوش مصنوعی: من در زمانی که دربار شاه بودم، به من خطی داده شد که نشان از شایستگی بالای من داشت و هر لحظه با بخشش‌ها و پاداش‌های فراوان از سوی شاه همراه بود.

هوش مصنوعی: پس دیگری به او گفت که پاسخ این سوال، همانگونه که قبلاً گفته شده، درست نیست و بهتر است که سکوت کند.

هوش مصنوعی: اگر من و پادشاه هر دو با هم بودیم، این سخن را به شدت رازداری می‌کردیم.

هوش مصنوعی: اما تو چون به این راز آگاهی نداری، چگونه می‌توانم آن را با تو در میان بگذارم؟ تو که در جایگاه سلطنت نیستی.

هوش مصنوعی: شاه حسن را به سرعت فرستاد و حسن نیز به خاطر آن سپاه به مقام و منصب رسید.

هوش مصنوعی: در آن مکان خلوت، نه من بودم و نه کسی دیگر. اگر زیبایی در میان باشد، دیگر زیبایی معنا ندارد.

هوش مصنوعی: شاه گفت وقتی که تنهایی پیش آمده، از تو خواهم خواست که رازها را بگویی و به من پاسخ خاصی بدهی.

هوش مصنوعی: هر بار که شاه با کمال لطف خود نگاهی به من بیچاره می‌اندازد، احساس خوشبختی می‌کنم.

هوش مصنوعی: در نور آن پرتو، هنگامی که به آن نگاه می‌کنم، وجودم به طور کامل محو می‌شود.

هوش مصنوعی: به خاطر شرم آفتاب، ساعت خاصی از صبح که خورشید شروع به تابیدن می‌کند، من از خواب بیدار می‌شوم و به راه می‌افتم.

هوش مصنوعی: وقتی که به تو خدمت می‌کنم و در حال عبادت پیش تو می‌آیم، نام و نشانی از من باقی نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: اگر تو کسی را در آن لحظه می‌بینی، من آن شخص نیستم؛ بلکه من قدرت و مقامی بالاتر از آن دارم.

هوش مصنوعی: اگر تو یک محبت بکنی یا حتی صد محبت، در حقیقت این کارها را با خداوند انجام می‌دهی.

هوش مصنوعی: سایه‌ای که در تابش آفتاب ناپدید می‌شود، هیچ‌گاه نمی‌تواند در هیچ موضوعی کمکی به کسی کند.

هوش مصنوعی: وجود من همچون سایه‌ای در کوی تو گم شده و زیر نور چهره‌ات محو شده است.

هوش مصنوعی: زمانی که انسان از خود وego خویش رها شود، دیگر چیزی از او باقی نمی‌ماند. هر چه بخواهی، خودت می‌دانی که دیگر چیزی از او باقی نمانده است.