هوش مصنوعی: یک شب، فردی با اندیشه‌ای نیکو و درستی، در خواب محمود را دید.

هوش مصنوعی: ای پادشاه نیکو روزگار، حال و روز تو در این سرای آرامش چگونه است؟

هوش مصنوعی: گوینده از زن درخواست می‌کند که خون و جان او را نریزد و از او خواهش می‌کند که در این وضعیت حساس، سکوت کند، زیرا این مکان مناسب برای صحبت کردن و فعالیت‌های دیگر نیست. او از او می‌خواهد که آرام باشد و در این شرایط بغرنج، هیچ اقدامی نکند.

هوش مصنوعی: ما در خیال خود را پادشاه می‌دانیم، اما آیا سلطنت و حکومت به چیزی به این کوچکی و بی‌ارزش تعلق دارد؟

هوش مصنوعی: حق که پادشاهی جهان را به عهده دارد، شایسته است که سلطنتش را داشته باشد.

هوش مصنوعی: وقتی که ناتوانی و سرگردانی خود را دیدم، از مقام و شرف خود خجالت می‌کشم.

هوش مصنوعی: اگر تو مرا بخوانی، مرا جز به حال پریشانی صدا نزن. او (یعنی محبوب من) سلطانت است و تو را سلطانی برای من ندان.

هوش مصنوعی: سلطنت او بر همگان حاکم است و اگر به دنیا می‌آمدم، تنها به گدایی سرگرم می‌شدم.

هوش مصنوعی: ای کاش که صد چاه وجود داشت و من در آن چاه‌ها رنج می‌کشیدم، اما در عوض، به مقام و ثروت نمی‌رسیدم.

هوش مصنوعی: این لحظه برای من هیچ نیست. از اینجا بیرون برو، چرا که از من به شکل جداگانه خواسته می‌شود.

هوش مصنوعی: بگذار بال و پر آن پرنده‌ای که به من پناه داده، خشک بماند.