هوش مصنوعی: او به این شخص گفت که از پیش شاه بلند شد و با او خداحافظی کرد و برای رفتن آماده شد.

هوش مصنوعی: سرانجام وقتی به سرزمین ترکستان رسید، کاخ و قصر شاه چین را دید.

هوش مصنوعی: بسیاری به دور آن نما نگاه کرده و نشانه‌ای از آنجا پیدا کردند تا در جایی که می‌خواستند، قرار بگیرند.

هوش مصنوعی: در آن روز گذر کرد تا شب فرارسید، شب که نزدیک ستاره‌های درخشان بود و بعد تاریکی بر همه جا حاکم شد.

هوش مصنوعی: یک شبی بود که وحشتناک‌تر از قیامت می‌نمود و آسمان‌ها از نقطه قطبی زمین تاریک‌تر بودند.

هوش مصنوعی: یک شب شاد و خوشحال، همچون زنگی که به آرامی می‌افتد، من بی‌خیال و راضی دست بر روی دست گذاشته‌ام و تا ابد در همین حال باقی‌ام.

هوش مصنوعی: در شبی تیره و تار مانند دودی، نور روز به آرامی در حال روشن شدن است و انرژی لازم برای روشنایی را دریافت کرده است.

هوش مصنوعی: در این دنیا نه شب به سمت روشنایی می‌رود و نه روزی که گذشته است، برمی‌گردد.

هوش مصنوعی: در آن شب خوش یمن، چیزهایی به وجود آمد که باعث شادی و نشاط شد؛ به طوری که نگرانی‌ها و حرمان‌ها بارها و بارها از بین رفتند.

هوش مصنوعی: وقتی کسی به سمت چشم‌انداز می‌رود، هیچ‌کس او را نمی‌بیند و او به آرزوی دلش می‌رسد.

هوش مصنوعی: او به وضوح نشان داد که برای رفتن به سمت هدفش، به خداوند جهان اعتماد و توکل کرده است.

هوش مصنوعی: در نهایت، وقتی به کارها توجه کرد، طنابی بر بالای دیوار انداخت.

هوش مصنوعی: شخصی با روحیه شاد و سرزنده به بالای بام رفت و از آنجا به تماشای دنیا پرداخت، اما به زودی از دید دیگران ناپدید شد و خود را از همه پنهان کرد.

هوش مصنوعی: یک نگهبان در بالای قصر ترکی ایستاده بود و ناگهان، فرد خوشبختی به آرامی از پشت او بیرون آمد.

هوش مصنوعی: دست کسی به رگ شریان آن ترک رسید و او درگذشت و دلش از جانش جدا شد.

هوش مصنوعی: آیا از خدمتکاری پرسیده بود که آن ماه زیبا از کجا آمده است در حالی که او در همان مکان حضور داشت؟

هوش مصنوعی: او به سوی بالای بام حرکت کرد، جایی که گل‌ها قرار داشتند و آرامش وجود داشت.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که آن شب زیبای ماه، در حالی که تنها و عاشقانه خوابیده است، نه به خاطر درد و رنجی که دارد، بلکه به دلیل نوعی سکوت و آرامش خفته است.

هوش مصنوعی: آسمان همچنان در حال تماشا بود و چهره او مانند ستاره‌ای در بیداری درخشان بود.

هوش مصنوعی: از چشمانش اشک مانند خون سرازیر بود و از جانش ناله‌هایی به گوش می‌رسید که به ماه می‌رسید.

هوش مصنوعی: او با صدای بلند می‌گفت: «ای پادشاه، تو چه خوب و نیکوکار هستی! کارهای خوبی که انجام داده‌ای، واقعاً ستودنی است.»

هوش مصنوعی: من در هر شب و روز به خاطر تو در عذاب و تب هستم و هر شب از عشق تو زنده‌ام.

هوش مصنوعی: من از دست تو به شدت فریاد می‌زنم و به همین خاطر، به نوعی آزاد شده‌ام.

هوش مصنوعی: من در رنج و بیماری به سر می‌برم و تنم در سختی و ذلت به دام افتاده است.

هوش مصنوعی: شبی را بیدار بمان و گاهی به من رسیدگی کن.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر غم تو حسابی در anguish است و همین حالا هم به خاطر این اندوه، سرم را پایین می‌اندازم.

هوش مصنوعی: به خاطر شرمساری و رسوایی‌ام، نامم از خون خودم به وجود آمده و همه خواسته‌ام از این وضعیت به دست آمده است.

هوش مصنوعی: همه‌چیز باعث شد که من دل ببرم؛ حالا که به خواسته‌ات رسیدی، دیگر خواسته‌ام تمام شده است.

هوش مصنوعی: عشق و احساس من نسبت به تو به حدی عمیق است که گویی جانم از تنم خارج شده است. حالا تو باید متوجه این احساس عمیق و پیوندی که بین ما وجود دارد، باشی.

هوش مصنوعی: من از دل خود خون می‌ریزم و همچنین دلی برای درد و احساساتم ندارم. از دل، تنها همین خون دردناک را دارم و چیز دیگری به دست نیاورده‌ام.

هوش مصنوعی: از دل خیلی جستجو می‌کردم تا نشانه‌ای پیدا کنم، اکنون جانم به لب رسیده تا تو بدانی.

هوش مصنوعی: عده‌ای به من می‌گویند که از پادشاه طلب طلا کنم، زیرا بی‌طلا کسی به من توجه نمی‌کند و دوست واقعی پیدا نمی‌شود.

هوش مصنوعی: من پولی ندارم و نمی‌توانم روزی را پیدا کنم، جز اینکه از آرزوهایم بپرسم و بسوزم.

هوش مصنوعی: ای ابر در حال بارش، تو که غم و اندوه جهان را به دوش می‌کشی، به خاطر درد من باران ببار.

هوش مصنوعی: اگر زمانی برای کمک و یاری به من پیش بیایی، خوشحال می‌شوم، اما اگر نیایی، به خاطر دلسردی و ناامیدی‌ام، در آتش رنج خواهم سوخت.

هوش مصنوعی: وقتی صدای گل را از بام خوشبختی شنید، به خاطر بی‌تابی‌اش از چهره زیبا و دلنواز گل برخاست و به جوش و خروش آمد.

هوش مصنوعی: مدتی بعد، صدای بلند و ناله‌اش کم شد و از طرف بام خوشبخت، صدای ضیافت و شادی‌اش به گوش رسید.

هوش مصنوعی: مانند جوانان نازک‌دل به رنگ و لعاب پرداختند و به سمت آن زن زیبا سنگ پرتاب کردند.

هوش مصنوعی: چون گلرخ از صدای او تاثیر گرفت، از خوشحالی بی‌خبر شد تا این‌که خبر را دریافت کرد.

هوش مصنوعی: او به قدری در خوشحالی غرق شده بود که دیگر متوجه نشد چگونه به زمین افتاد و بی‌هوش شد.

هوش مصنوعی: بفرّخ در اینجا می‌گوید که اگر پایش در بند نبود، با کمال خضوع و احترام به خدمت کسانی می‌شتافت. او احساس می‌کند که محدودیت‌ها او را از پیشرفت و خدمت به دیگران بازداشته است.

هوش مصنوعی: فرّخ با صدای بلند صحبت کرد و گفت نترس؛ او مرواریدی را که به مانند الماس می‌درخشد، به دستش سپرد.

هوش مصنوعی: در یک لحظه، آن بوی خوش بهشتی کار خودش را کرد و از جایی که بود به سمت جایی دیگر دوید تا خود را به چشم‌ها برساند.

هوش مصنوعی: بفرخ گفت: زود باش و مرا از حال و خبر خسرو بیدادگر آگاه کن.

هوش مصنوعی: او پاسخ داد که این لحظه فرصتی برای گفتن ندارد، در این مکان نمی‌توانم چیزی بگویم، جایش مناسب نیست.

هوش مصنوعی: بدان که پادشاه همچنان در قدرت و سلطه است، حالا اگر زندگی‌ات به خطر می‌افتد، برخیز و کاری انجام بده.

هوش مصنوعی: گل از شادی می‌خواست به پرواز درآید و مانند زلف خود، که در چنگ گرفته شده، به زیبایی خود ببالد.

هوش مصنوعی: آن پرنده‌ی طلایی به راحتی از بالای بام پایین آمد و از دام رهایی یافت.

هوش مصنوعی: اگر قوتی در او وجود نداشته باشد، هیچ چیزی نمی‌تواند او را روی پا نگه دارد.

هوش مصنوعی: اما وقتی که از خسرو نشانه‌ای پیدا کرد، همه تاریکی‌ها به آب زندگی تبدیل شد.

هوش مصنوعی: بازگشتن به زیبایی و صفا، گرچه برای روباه درمانده سخت و دشوار است، اما شیر شکارچی که از نظر قدرت و شجاعت معروف است، به این وصال دست می‌یابد.

هوش مصنوعی: خوشحال باشی که از دوستت خبر خوب بگیری، حتی اگر هرگز نتوانی به او برسی.

هوش مصنوعی: هنگامی که گل از حضور خسرو آگاه شد، به قدری شاداب و سرزنده شد که گویی دوباره به جوانی خود بازگشته است.

هوش مصنوعی: وقتی او با آرامش و نرمی از بلندی پایین آمد، در آن جا سرش را بر روی سر گلی زیبا گذاشت.

هوش مصنوعی: دو نفر به طور محکم کلاه بر سر گذاشتند و با خیالی آسوده و راحت، به سمت جلو روانه شدند.

هوش مصنوعی: زمانی که صبح رسید، پرنده‌ای بزرگ و زیبا از کبوترخانه‌ی دانه‌ها پایین آمد.

هوش مصنوعی: در آسمان، پرنده‌ای بزرگ به نام سیمرغ، شب را به زنجیر کشید و زال زر از کوه کشمیر به سمت بیرون آمد.

هوش مصنوعی: وقتی زال به وضوح زیبایی خود را از شیر گرفته بود، مانند رستم با شمشیرش قدرتش را به دست گرفت.

هوش مصنوعی: صبح زود، هر دو تصمیم گرفتند که از کشور خارج شوند و به سمت دشت بروند.

هوش مصنوعی: فرّخ از راهی دور سفر خود را آغاز کرد، زیرا مدت چند روزی در نشابور حضور خواهد داشت.

هوش مصنوعی: می‌گفت که می‌خواهم خویشاوندانم را ببینم، ولی نه به طور علنی و نه در حضور شاه.

هوش مصنوعی: در روز روشن، همه دشمنان شکست‌خورده در کوهی پنهان شدند تا بر روی گل‌ها نروند و آنها را خراب نکنند.

هوش مصنوعی: پس از گذشت ده روز، به سفری طولانی رفتند و به مدت کمی در نیشابور توقف کردند.