هوش مصنوعی: ای طاووس مقدس با رنگ سبز، از زیبایی سبزت تصویری بر آسمان آبی نقش بسته است.

هوش مصنوعی: زمین و آسمان به خاطر تو به هم آمیخته‌اند و ستاره‌ها نیز برای تو نور افشانی می‌کنند.

هوش مصنوعی: اگرچه دو جهان بسیار باعظمت به نظر می‌رسند، اما وجود واقعی آن‌ها به چشمان تو وابسته است.

هوش مصنوعی: هر چیزی که وجود دارد، مانند تصویری از توست و هر طرح و نقشی که خلق شده، ناشی از فیض و نعمت توست.

هوش مصنوعی: وقتی که در گفتار خود تازگی و نوآوری داری، به سنت‌ها و روش‌های قدیمی پشت پا بزن و از نو آغاز کن.

هوش مصنوعی: گفتن درباره مردم، نشانه‌ای از یاد و خاطره آن‌هاست، در حالی که سکوت افراد بی‌صدا نمایانگر وجود آن‌هاست.

هوش مصنوعی: بگویید که چون اندیشه‌ی آینده‌نگر داری، پس سکوت و آرامش تو بسیار پیش و لازم است.

هوش مصنوعی: سخن‌سنجی که بسیار پرحرف است و به خوبی سخن می‌گوید، چنین گفت: من هیچ‌کس را بهتر از او در علم و سخن را نمی‌شناسم.

هوش مصنوعی: زمانی که شاه با سپاه خود از خوزان حرکت کرد، دل عاشق مانند شمعی سوزان شد.

هوش مصنوعی: وقتی از کنار راه گذشت و گل‌ها را دید، از چهره‌ی گل احساس عشق و محبت در دلش جوانه زد.

هوش مصنوعی: به طوری که به نظر می‌رسید، با یک نگاه همه چیز به شدت تغییر کرد و گویی از دو جهان بی‌خبر شده است.

هوش مصنوعی: وقتی پادشاه به چهره گل‌رخ نگاه کرد، گل از حسادت به او، هر دو ابرویش را در هم گره زد.

هوش مصنوعی: به خاطر خشم پادشاه، او از موضع خود برآمد و با یک کلمه انتقادی، تا حد زیادی ناراحتی و اندوه را به وجود آورد.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات او از زیبایی چهره‌اش مثل دام مشگی استفاده می‌کند و گاهی هم با زیبایی‌های خود مثل مرجان و قند، دل‌ها را جذب می‌کند.

هوش مصنوعی: گاه به دنبال نرگس‌های روی زمین، مانند لاله‌ها زیبا جلوه می‌کند و گاه با مژگانش، انگار قطرات شبنم را در هوا پراکنده می‌کند.

هوش مصنوعی: روزی درد مشکلات زندگی او را دربرگرفت و روزی دیگر عشق معشوقش جان تازه‌ای به او بخشید.

هوش مصنوعی: آنچنان بودی که اگر شاه گل را بدون برگ می‌دیدی، حس می‌کردی که مرگ نزدیک است.

هوش مصنوعی: در گذشته ممکن بود که تو را از دربار شاه بیرون کنند، اما در همان زمان می‌توانستی آغوش دایه را برای خود ببینی و به آنجا بروی.

هوش مصنوعی: زمانی پرده‌ای بر جمال او کشیدی و زمانی دیگر سنگی بر چهره‌اش پرتاب کردی.

هوش مصنوعی: زمانی در مقابل سختی‌ها و مشکلات، خود را با خاک آلود کردی و زمانی دیگر برای رسیدن به آرزوهایت چنان فداکاری کردی که لباس‌هایت به خون آغشته شد.

هوش مصنوعی: او نه می‌توانست یک لحظه بدون آب ببیند و نه در زمان خوابش آرامش پیدا می‌کرد.

هوش مصنوعی: تمام شب تا صبح، چشمانش اشک‌بار بود و تمام روزش از شب تاریک‌تر به نظر می‌رسید.

هوش مصنوعی: نه روزی را راحت گذرانده‌ام و نه شب را از سر و صدای مرغ و ماهی خوابیده‌ام.

هوش مصنوعی: دل محزون مانند آتش درونش، به شدت ملتهب و پر از احساسات است و چشمانش مانند ابرهایی هستند که از غم باران اشک می‌ریزند.

هوش مصنوعی: از چشمان او بستر جیحون رنگین شده و از آن جیحون جهانی پر از خون به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: دلش مثل دیگ جوشانی از احساسات و افکار در هم می‌جوشد و از بالا تا پایین، از ابتدا تا انتها، در آشوب و هیجان است.

هوش مصنوعی: از شدت ناراحتی و اندوه، اشک مانند طلا بر سرزمین می‌ریخت و با دستان خود خاک را بر سر می‌ریخت.

هوش مصنوعی: وقتی که به یاد کسی بیفتی که دیگر در کنار تو نیست، به ناگاه احساس غم و فریاد و ناله به سراغت می‌آید.

هوش مصنوعی: وقتی نام دلبر را بر زبان می‌آوری، از وجودش دل می‌کنی و آرامش درون را از دست می‌دهی.

هوش مصنوعی: اگر او یک لحظه بخوابد، ماه و ستاره نیز از غم و اندوه به سر می‌برند.

هوش مصنوعی: وقتی اشک از چشمانش مانند خون جاری می‌شود، گویا با آن اشک بستر را به طوفان بدل می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر شب می‌دانست که چقدر از سوز و دردش رنج می‌برد، هرگز اجازه نمی‌داد تا همیشه ادامه پیدا کند.

هوش مصنوعی: اگر صبح را با حال غمگین او دیدی، در دل شب با اندوه او را فراموش کن.

هوش مصنوعی: اگر پروین را می‌دیدی، اشک‌هایش مانند گوهری می‌درخشید و به خاطر حسادت به او، دلت پر از غصه می‌شد.

هوش مصنوعی: اگر شفق را ببینی که ناتوانی‌اش مانند طلا شده و زیبایی‌اش از روی زعفران است، تو نیز به شگفتی خواهی افتاد.

هوش مصنوعی: اگر ماه از غم و اندوه تو خبر داشت، ناگهان از وجود خود دودی برمی‌افراشت.

هوش مصنوعی: اگر خورشید را ببینی، آنچنان داغ و سوزان است که با دیدن آن، برای تسکین دردش، به گریه و زاری می‌افتی و آن‌سان به حالت افسردگی و اندوه در می‌آیی.

هوش مصنوعی: اگر دیدی که آسمان با ظلم و ستمش به دیگران آزار می‌زند، بدان که دلش از درد و زاری آن‌ها خونین شده است.

هوش مصنوعی: اگر خود کوه را هم در حال دیدن اندوه ببینی، متوجه می‌شوی که چقدر این اندوه بر دلش سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر دریا را ببینی، در آن حالتی از درد و نگرانی به تو دست می‌دهد که به یکباره از آن جدا خواهی شد.

هوش مصنوعی: اگر دیدی در آن اندوه، باران نمی‌بارد، شاید به خاطر درد و حسرتش باشد.

هوش مصنوعی: گاهی اشک‌ها از چشمم سرازیر می‌شود و دیگر زمانی درون خودم شعله‌ور می‌شوم.

هوش مصنوعی: گاهی همچون شمع، نورش را به اطراف می‌افشاند و در برخی لحظات، مانند ماهتاب، حالتی افسرده و غمگین به خود می‌گیرد.

هوش مصنوعی: گاهی بر بام می‌رفت و دست بر سر می‌کشید، و گاهی مانند حلقه‌ای بر در می‌چرخید.

هوش مصنوعی: گاهی مانند بلبلی در دام گرفتار می‌شوم و گاهی در حالتی دیگر، بر بلندی‌ها ایستاده‌ام.

هوش مصنوعی: گاهی از بام به راه می‌روی و گاهی دیگر از راه به بام می‌روی.

هوش مصنوعی: وقتی که به مسیر جدیدی قدم گذاشتی، دل تو به شدت درگیر شده و مانند دو نیمه شده است؛ زیرا دوستانت در آن کوچه و محله حضور دارند.

هوش مصنوعی: مدتی را با سگ‌ها گذراندی و با آنها نشست و برخاست کردی، اما در نهایت دوباره به زندگی خودت بازگشتی.

هوش مصنوعی: شما به سمت بالا جاده‌ای جدید را آغاز کرده‌اید، مثل شب که بر اثر آه و ناله‌اش پرنده شب‌هنگام به پرواز در می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر شب خود شب روشنی و زیبایی ماه بود، چه کسی می‌داند که او چه‌طور درخشان و در حال تابش بوده است؟

هوش مصنوعی: وقتی که ماه را دیدی، به خاطر نداشتن چهرهٔ محبوب دلت دلتنگ شدی و به پهلو نگریستی تا پرچم بام را ببینی.

هوش مصنوعی: باران به اندازه‌ای بر بام نباریده که نرگس را در یک لحظه خیس کرده است.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چگونه بگویم که چه حالتی بوده و چگونه اتفاقی افتاده است، زیرا هرگز چنین چیزی ممکن نیست که دوباره تکرار شود.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه آن ماه در اطراف بام و در خانه می‌چرخید، همه شب مرغ و ماهی به دور او می‌چرخیدند.

هوش مصنوعی: به دلیل درد و گریه‌های عمیق او، صدای فریاد از سوی پرندگان آسمان بلند شد.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق و دلدادگی شدیدم، آتش دل من چنان شعله‌ور شده که همه پرنده‌های شب را نیز سوزانده است.

هوش مصنوعی: زمانی که در اطراف بام ایستادی و پاهایت در گل گیر کرد، دیگر راهی جز رفتن به سمت در نداری و با دست بر دل احساس نگرانی می‌کنی.

هوش مصنوعی: روزی در برابر در، به شدت با مناظر و اتفاقات روبرو شدم؛ روز دیگری هم با سگ‌ها در خیابان‌ها سر و کله زدم.

هوش مصنوعی: سگ زمانی چیز ارزشمندی را به همراه آورد، و زمانی دیگر هم به سوی گروهی از سگان رفت و پیوند خود را با آن‌ها برقرار کرد.

هوش مصنوعی: زمانی اشک از چشمم بر زمین ریخت و زمانی دیگر برای عشق بر سرم خاک پاشیدم.

هوش مصنوعی: روزی روزگاری، فردی بدون کلاه و با پای بر زمین، با دستان خود بر تنش پارچه‌ای پاره کرد.

هوش مصنوعی: ناله و شکایت از دایهٔ بی‌چاره‌ای بلند شده که گویا این ناله نشان‌دهنده درد و اندوهی عمیق است. از این ناله‌ها حس می‌شود که روح و جان او از آن غم و اندوه پر است و تحت تأثیر قرار گرفته.

به کنیزی گفت که تمام درها را میخ بزند (که راه تردد بسته شود). مسمار یعنی میخ

هوش مصنوعی: دلبر به گونه‌ای درها را بر روی خود بست که هیچ نسیم خوشی نتوانست به سوی او بیاید.

هوش مصنوعی: وقتی گل از دایه خود دلگیر و ناامید می‌شود، درخواست می‌کند که فقط با شراب به حل مشکلاتش بپردازد و کاری نکند که گل به غیر از این روش به آرامش برسد.

هوش مصنوعی: در اینجا اشاره شده که دایه از او دور شده و حالا شخصی چند تن از زیبایان را با خود به همراه دارد.

هوش مصنوعی: دلبر زیبا در کنارم نشسته است، یک دستش جام باده‌ای دارد و با دست دیگرش موهایش را نوازش می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی که یک بار از آن جام شیرین نوشیدی، دیگر بار با اشک چشمانت آن را پر کردی.

هوش مصنوعی: تو هرگز هیچ‌گاه از شراب خالی نبوده‌ای، چرا که با حال بی‌راه و سرگردانی پر نشده‌ای.

هوش مصنوعی: وقتی نوبت دوباره به پادشاه رسید، دیگر از نعمت‌ها بهره‌مند نشدی و به پایین سقوط کردی.

هوش مصنوعی: او اینگونه رفتار می‌کرد و با چنین حالتی زندگی می‌کرد؛ وای بر او که در حال فریاد و زاری است.

هوش مصنوعی: در جوانی، احساساتی همچون دلتنگی، درد جدایی، شور و شوق، عشق و حالت سرخوشی وجود دارد.

هوش مصنوعی: وقتی انواع مختلف درد به او فشار آورد، چهره زیبا و شادابش در غم و اندوه فرو رفت.

هوش مصنوعی: از دل خود آهی برکشیدم که این صدا به آسمان‌های بلند رسید و راهی برای خود گشود.

هوش مصنوعی: زبانم را باز کردم و به همین خاطر است که در نهایت همه آرزوها و امیدهایم نابود شد. درد و رنج زیادی را تحمل کرده‌ام و همه این دردها در وجودم به شکل خون در حال جریان است.

هوش مصنوعی: دل به قدری ملتهب و خروشان شده که همچون آتشی تند، سقف کسانی که در حفاظت از خود سبزپوشیده‌اند را به آتش می‌کشد و نابود می‌کند.

هوش مصنوعی: از هر مژه‌ام آن‌قدر اشک می‌ریزم که دوستانم را به حسادت وامی‌دارم.

هوش مصنوعی: هر شب در میان اشک و خون، چشمم به خاطر درد و غم غرق شده است.

هوش مصنوعی: هر روز از دل رنجورم به حالت ناله و فریاد در می‌آیم، مانند نی که صدا می‌دهد و ناله دارد.

هوش مصنوعی: هر روز به خاطر غم دلم در حال غصه و ناراحتی هستم، مانند دریای آتشینی که در حال جوش و خروش است.

هوش مصنوعی: اگر در شب من امیدی به روز بود، چرا دل من اینگونه در عذاب و سوز و گداز است؟

هوش مصنوعی: وقتی که درد من هیچ کس را نمی‌شناسد، شب یلدای من می‌ماند و فردایی ندارد.

هوش مصنوعی: هر شب به خاطر اندوه و ناله‌ام، آسمان به گونه‌ای تغییر کرد که انگار ابرهایی بر آن نشسته و شعله‌ور شده است.

هوش مصنوعی: هر کجا که من بیدار شوم، غباری به جا می‌ماند و هر ذره‌ای از من مانند شعله‌ای می‌سوزد.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چگونه بگویم که آن شخص سرگشته و دلسوخته، در هر لحظه چقدر بیشتر از درد و حسرت جانش می‌سوزد.

هوش مصنوعی: یک شب، آن دلربا خواب جالبی دید که روز دیگری هرمز به نزدش می‌آید.

هوش مصنوعی: کباب او از دل ناآرام و آشفته ساخته شده و نوشیدنی‌اش از خون دل سرچشمه می‌گیرد.

هوش مصنوعی: در آن آتش به‌قدری سوزان بود که به نظر می‌رسید از شدت حرارت، حتی تختی نیز در حال سوختن است.

هوش مصنوعی: او از درد و رنجش شکایت می‌کند و به دانای رازها می‌گوید: سوز و گداز من از حد فراتر رفته است، پس چه کار می‌توانم بکنم؟

هوش مصنوعی: در دل شب کسانی که بیدارند، با صدای آه و ناله‌ای عمیق، احساسات خود را بروز می‌دهند، در حالی که افرادی که ملاحظه‌کار و بااحتیاط هستند، به خاطر دیدن درد و رنج دیگران، چشمانشان پر از اشک می‌شود.

هوش مصنوعی: هر آن اشکی که از چشم فرد گناهکار بریزد، به خاطر درد و رنجی است که او متحمل می‌شود و نشان‌دهنده‌ی عذابی است که بر او وارد می‌شود.

هوش مصنوعی: بدان خاکی که زیر آن خون ریخته شده است و مظلومان جان خود را در آن از دست داده‌اند، ارزش و احترام خاصی دارد.

هوش مصنوعی: بدان که نسیمی وجود دارد که در هنگام سحر، مردانی که از نظر مالی و توانایی کمبود دارند، سختی‌های خود را برمی‌دارند و دست می‌زنند.

هوش مصنوعی: به آتش درون کسی توجه کن که در زمان پشیمانی و احساس ندامت قرار دارد و همچنان سلامت و قوی باقی مانده است.

هوش مصنوعی: باد سردی که از جان کریمان می‌وزد، به مفهوم بی‌توجهی و بی‌احساسی آن‌هاست، در حالی که آب گرم از چشم یتیمان، نماد محبت و دلسوزی‌ای است که آن‌ها نیاز دارند. در واقع، این عبارت نشان‌دهنده تضادی بین بی‌تقوایی و محبت در جامعه است.

هوش مصنوعی: در کهنسالی، پشت انسان مانند چوبی خمیده شده است و مانند توپ بازی که به آخر میدان رسیده، زندگی او به پایان خود نزدیک می‌شود.

هوش مصنوعی: چشمان کودکی پر از اشک است، سینه‌ای پراشک به مردی تشنه که مانند گلبرگ تازه‌ای سیراب شده است.

هوش مصنوعی: بدان رنج و زاری که یک فرد پیر و ناتوان تحمل می‌کند، سرانجام به خاک جوانی و جوانی او می‌انجامد.

درد زه‌: درد زایمان 

هوش مصنوعی: به کسانی که به دنبال اسرار حقیقت هستند و به ناظرانی که در دنیای طریق و سیر و سلوک فعالیت می‌کنند، توجه شده است.

هوش مصنوعی: هر کس که دلش به آشنایی‌های تازه عادت کرده باشد، باید بداند که جان او با پاکی و دوری از آلودگی‌ها همراه بوده است.

هوش مصنوعی: به حقیقت، درباره بزرگی و مقام تو چه بگویم که خودت بهتر از هر کسی می‌دانی؟

هوش مصنوعی: دست مرا بگیر و کمکم کن؛ فریاد من به انتها رسیده و دیگر نمی‌توانم بیشتر تحمل کنم.

هوش مصنوعی: از مشکلات و تنگناهای زندگی مرا رهایی بخش، و دلم را از این اندوه و خشم نجات بده.

هوش مصنوعی: اگر یک روز خوشحال و شاداب باشم، هزاران روز دیگر را با شادی و سر و صدای زیاد سپری کرده‌ام.

هوش مصنوعی: در نهایت، یک روز غم و اندوه من به پایان نمی‌رسد، و هیچ‌کس نمی‌تواند درد و ناراحتی من را درک کند.

هوش مصنوعی: از گریه و نالۀ آن ماه‌پاره، هر ستاره‌ای به حالتی غمگین و گریان در آمده است.

هوش مصنوعی: در نهایت، زمانی که او به وضعیتی بسیار دشوار رسید، خداوند او را از آن غم نجات داد.

هوش مصنوعی: دعای او بالاخره به نتیجه رسید و تیر آرزویش به هدف خود برخورد کرد.

هوش مصنوعی: هزاران جان آماده فدا شدن هستند برای صبحی که با نشانه‌ای از درد و اندوه می‌رسد.

هوش مصنوعی: همان‌طور که پرنده‌های صبحگاهی بال‌های خود را می‌گسترانند و زیبایی آسمان را به نمایش می‌گذارند، به نوعی می‌توان گفت که آن‌ها جواهرات آسمان را نثار می‌کنند.

هوش مصنوعی: سحرگاه روشن و شادی‌بخش مانند آتش خندانی طلوع کرد و یک بار به آسمان خنده زد.

هوش مصنوعی: مانند گنبد طلا، او را نیمی از آن در دهان یک لوله نقره‌ای جا داده‌اند.

هوش مصنوعی: زمانی که این قوس آبی رنگ نوری را پیدا کرد، نشان‌هایی از آشنایی آشکار شد.

هوش مصنوعی: هرمز عاشق از در وارد شد و خود را با دستاری بر سر، که به دستانش بسته شده بود، معرفی کرد.

هوش مصنوعی: خانه‌ای را دیدم که نورانی و زیبا بود، مانند بهشت؛ گویی که در آن جا، زیبایی‌ها و معصومیت‌های بهشتی حضور داشتند.

هوش مصنوعی: در جلوی صفه، تختی وجود داشت که به طرز زیبایی از طلا تزیین شده و از بالا تا پایین به طور کامل پوشیده شده بود.

هوش مصنوعی: در برابر تخت، بر دختری که در بستر گل نشسته، سرش را به آرامی بر روی آن گل‌ها گذاشته است.

هوش مصنوعی: دایه کنار دختر زیبا نشسته و در حال صحبت با اوست.

هوش مصنوعی: اینجا کسی ناشناخته و بی‌همتا حضور دارد که در زمینه پزشکی بسیار ماهر و استاد است.

هوش مصنوعی: اگر این مرد به تو بدهی از هرمز داشته باشد، می‌تواند تمام درمان‌های لازم را برای این درد انجام دهد.

هوش مصنوعی: زمانی که گلرخ این سخن را شنید، نگاهی به دل خود انداخت و از این نظر، احوالش به شدت دگرگون شد.

هوش مصنوعی: یک جوانی را دیدم که بر سرش عمامه‌ای گذاشته بود و لباسی به رنگ کتان به تن کرده بود که مانند برگ گل زیبا به نظر می‌رسید.

هوش مصنوعی: خطی در دور خورشید کشیده شده که به نوعی نشان از سلطنت و عظمت جمشید دارد.

هوش مصنوعی: دو لب مانند دو قطعه‌ی لعل هستند و زیر این لعل‌ها، سی ستاره پنهان شده است.

هوش مصنوعی: موهای او مانند عطر خوشبوی عنبر با شگفتی و زیبایی بر سرش آویزان است و هر یک از این موها جذابیت و فریب خاصی دارد.

هوش مصنوعی: چهره‌ای که مانند گل صد برگ زیباست و مظهر لطافت است، مانند ماهی است که از عطر مشک بیشتر از صد سایه جنبه دارد.

هوش مصنوعی: وقتی نگاهی به چهره زیبا و گل‌مانند او انداختم، مانند برگی که از باد بلرزد، همه وجودم لرزید.

هوش مصنوعی: به سوی او حرکت کرد و به زیبایی در حلقه‌ای از زنجیر قرار گرفت؛ خون او ناگهان به جوش آمد و به جوش و خروش افتاد.

هوش مصنوعی: از دل آرام و از عقل هوشیارش، او اسیر زیبایی چشمانش شده و مانند نوشیدنی شیرین، مسحور آن جمال گردیده است.

هوش مصنوعی: چشمانش به چهره‌ی آن جوان خوش‌خط خیره مانده و مثل کسی که در هرمز سردرگم شده است، حیران و گم شده است.

هوش مصنوعی: گفتن که نمی‌داند چه کسی است که با چهره زیبا و با هشیاری‌اش، دیگری را مست کرده است.

هوش مصنوعی: اگر کسی مانند او نبود، شاید او نیز اگر در شرایط بهتری بود، خوب بود.

هوش مصنوعی: بیایید تا از خاک او در چشمانمان بگذاریم، چرا که به این شکل او را پنهانی گرفته‌ایم.

هوش مصنوعی: دیگر نمی‌توان گفت که گل همیشه در دسترس خواهد بود و به راحتی می‌توان آن را دوباره دید.

هوش مصنوعی: وقتی که فکر و خیال گل به حدی زیاد شد که تحملم به پایان رسید، به شدت شور و شوقی در من به وجود آمد.

هوش مصنوعی: این ماه چهره با دایه به صورت پنهانی صحبت می‌کند و می‌گوید که زیبایی‌اش از ماه الهام گرفته شده است.

هوش مصنوعی: هیچ چیزی باقی نمانده جز هرمز، آن را با دقت نگاه کن، چهره زیبا و قامت بلندش را.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم آیا او خود است یا شبیه او، اما دل من که از او آزاد است، همچنان مانند بنده‌ای به او وابسته است.

هوش مصنوعی: به او پاسخ داد که ای دایه، بسیاری از حورهایی که تو اشاره می‌کنی، شبیه به انسان‌ها هستند و انسان‌ها از دور به آن‌ها نگاه می‌کنند.

هوش مصنوعی: هیچ دل صادقی نیست که به رفتار تو بی‌توجهی کند، بنابراین اگر بخواهی در زندگی‌ام مشکلاتی به وجود بیاوری، نتیجه‌ای نخواهی گرفت.

هوش مصنوعی: عشق بازی تو به قدری زیباست که حتی از پشت پرده نیز قابل مشاهده و تحسین است.

هوش مصنوعی: شاید آن رنگرزی که ادعای هنرش را کرده، وقتی که رنگش خوش‌نما شده، تصمیم گرفته ریشش را هم رنگ کند.

هوش مصنوعی: او این سخن را گفت و به گرمی به او نگاه کرد، اما از آن حرف، دلش به درد آمد.

هوش مصنوعی: او از لایه‌ی پلک مادرانه‌اش نگاهی به جانب افق انداخت و سایه‌ای به روی خورشید انداخت.

هوش مصنوعی: زمانی که هرمز را دید، او را دوباره شناخت و به گل، جایی را که هرمز در آن بود، بازگرداند.

هوش مصنوعی: هرمز وارد شد و به محض ورود، بر زمین نشست. او را به گونه‌ای گرفتند که مانند طبیبان نبض کسی را در دست گرفته‌اند.

هوش مصنوعی: او در اندیشه‌ای عمیق فرو رفت و به خوبی احساساتش را شناخت، اما در نهایت خودش را به نوعی ناشناخته و عجیب تبدیل کرد.

هوش مصنوعی: عجیب است که در آن مکان، دلش آرام نمی‌گرفت و با وجود این‌که ناراحت بود، هیچ چیزی نمی‌گفت.

هوش مصنوعی: او به او دستور داد که درمان کند و به سرعت از جا بلند شد، مانند زمانی که آتش شعله‌ور می‌شود و دود برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: زمانی که هرمز از گلرخ به‌زاری بیرون آمد، باران بهاری از نرگس‌ها ریخت.

هوش مصنوعی: دل آدمی به قدری به عشق هرمز وابسته شده که گویی آتش در تمام رشته‌های ارتباطش شعله‌ور شده است.

هوش مصنوعی: دلش هر روز و هر شب نگران و ناآرام بود و به دنبال معشوقش آرزو و longing داشت.

هوش مصنوعی: در همان روز و شب، هرمز به خاطر غم و اندوهش مانند صبح که به آرامی آتش می‌افروزد، آتش اشک و درد را به وجود آورد.

هوش مصنوعی: او به قدری در آتش عشق می‌سوخت که زبانش مانند موجی آتشین به حرکت درآمده بود.

هوش مصنوعی: دو دوست در کنار او نشسته بودند و از بیداری و بی‌خوابی خسرو، خسته و مایوس به نظر می‌رسیدند.

هوش مصنوعی: به او گفتند که در نهایت باید به خودت فکر کنی و عاقلانه عمل کنی! عاقل بودن خودت را نشان بده!

هوش مصنوعی: اگر در فهم و عقل بر ما برتری هست، پس چرا باید در این کار بی‌اراده و ناتوان باشیم؟

هوش مصنوعی: برای این روزها لازم است صبر و شکیبایی نشان دهیم، حتی در سختی‌ها و مشکلات.

هوش مصنوعی: آن شب به این صورت گذشت که او تا صبح آرامش نداشت و مانند شمعی در حال سوختن بود.

هوش مصنوعی: وقتی خورشید از زیر آسمان به بیرون آمد، روشنایی و زیبایی آن به همه جا پراکنده شد.

هوش مصنوعی: تو گفتی که پارچه‌های زیبا و زرین را می‌بافی، همان‌طور که در آسمان رشته‌های طلا درخشان می‌شوند.

هوش مصنوعی: خسرو صبح زود به سمت گل رفت، وقتی که در گل با یک نگاه، دلنشینی خاصی پیدا کرد.

هوش مصنوعی: وقتی وارد آن ایوان شدم، دلش از شدت احساسات به شدت غمگین شد و اشک‌ها مانند سیلابی جاری شدند.

هوش مصنوعی: نه می‌توان به زیبایی کسی بسنده کرد که بدون همراهی از آن زیبایی بی‌نصیب بماند، و نه می‌توان از شکوفایی گل‌ها صرف‌نظر کرد که به خاطر برگ‌های خود از گل دور بمانند.

هوش مصنوعی: به دل گفتم که حواس‌ات را جمع کن و به خودت بیندیش. اگر چشمی داری، باید گوش نیز داشته باشی.

هوش مصنوعی: به راه و رسم خوبی‌ها رفتار کن و با تواضع سر پایین بینداز و به اعمال گذشته‌ات توجه کن.

هوش مصنوعی: او این را گفت و به آن راهرو رفت، در حالی که به سمت آن دختر با قد بلند و زیبا حرکت کرد.

هوش مصنوعی: وقتی هرمز آن دختر زیبا را دید، ستاره‌هایی بر روی او باریدند.

هوش مصنوعی: گاه اشکی را با درد در دل پنهان می‌کرد و گاه با چشمانش به طور مخفیانه نگاه می‌نمود.

هوش مصنوعی: بسیار افرادی با دل و جان درباره‌ی موضوعاتی بحث و جدل کردند و گفتند که هرمز کسی را به عنوان پزشک جایگزین خود انتخاب کرده است.

هوش مصنوعی: مدت‌ها پیش گفته شده که هیچ‌چیز به اندازه‌ی هرمزی که در خواب است، وجود ندارد و آنچه معمولاً به ما می‌گویند هیچ‌گاه به اندازه‌ی آن هرمز خوابیده واقعی نیست.

هوش مصنوعی: اگر او مانند هرمز مست و سرمست بود، پس چگونه در کنار گل آرام و بی‌صدا می‌نشست؟

هوش مصنوعی: کسی در خیال من وارد شود که بتواند مثل پروانه به خاطر زیبایی من نزدیک شود و طاقت تحمل آن را داشته باشد.

هوش مصنوعی: اگر او در حالت آشفتگی و دل‌تنگی بود، می‌توانست به‌راحتی با یک موی خود رمز و رازی را فاش کند.

هوش مصنوعی: بسیاری از مردم در شب مانند ستاره‌ها به هم نزدیک و درخشنده‌اند.

هوش مصنوعی: مدتی پیش گفت که بی‌تردید روح من همان محبوب است، اما کدام روح و دل؟! محبوب من تنها اوست.

هوش مصنوعی: اگر آسمان‌ها شکوفا شوند و ستاره‌ها براق گردند، جایگاه ماه کجا خواهد بود که در میان آن‌ها پنهان شود؟

هوش مصنوعی: به طور قطع می‌دانم که او همان ماه است، اما از سختی‌های این مسیر رنج کشیده است.

هوش مصنوعی: وقتی او با عشق خود دل مرا آتش زد، دل کدامین انسان را می‌توانم توصیف کنم که جانش نیز سوخته است؟

هوش مصنوعی: من باید بیشتر از قبل درد و رنج را تجربه کنم تا بتوانم چهره پزشک خود را ببینم.

هوش مصنوعی: این درد و مشکلاتی که احساس می‌کنم، تنها کسی که می‌تواند به من کمک کند و درمانم کند، او است.

هوش مصنوعی: حالا این درد را با او در میان می‌گذارم؛ او پزشکم است و با او با خیال راحت صحبت می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی درد و رنج به اوج خود می‌رسد، شدت آن به قدری زیاد می‌شود که از شب‌های طولانی و طاقت‌فرسا هم بدتر می‌شود.

هوش مصنوعی: به زودی مانند تیر، عقل او تند و پرشتاب خواهد شد و ظرفیت او به شدت کاهش می‌یابد.

هوش مصنوعی: دل به خودش می‌گوید: آیا این زیبایی و جاذبه‌اش مانند طبیبی است که درد و غم را درمان می‌کند، یا برعکس، برای من بلایی خواهد بود که دردسر ساز شود؟

هوش مصنوعی: چه کار کنم تا او هم با من هم‌صدایی کند؟ چه کاری باید انجام دهم؟ وقتی که سخن دل را برای او باز کنم، چه باید بگویم؟

هوش مصنوعی: من از این می‌ترسم که اگر از او درباره این راز بپرسم، رسوا شوم.

هوش مصنوعی: از دل دچار نگرانی‌ها و مشکلات زیادی شدم، به طوری که برخی از آن‌ها در جلو پایم سر برآورده‌اند.

هوش مصنوعی: اگر جایی خالی باشد و هیچ کس نباشد، به ویژه در دورانی که به طور خاص تنهایی و فراق وجود دارد، آن مکان به شدت خالی و بی‌روح خواهد بود.

هوش مصنوعی: در این افکار و نگرانی‌ها، چون در آشفتگی فرورفته‌ام، از راز و رمز چیزی در ذهنم درخواستی دارم.

هوش مصنوعی: به او گفتند، ای کسی که بی‌خش و سنگینی می‌گویی، از کجا آمده‌ای که در دل ما احساس آشنایی می‌کنی؟

هوش مصنوعی: به ما بگو از خانواده و نژادت که موضوعی مشابهی در پیش رو داریم.

هوش مصنوعی: لب هرمز از آن معشوق لبخند زد و به خاطر خوشحالی، در چهره‌ی یار هم لبخند زد.

با آن خنده که هرمز زد او را بازشناخت و فهمید که خودِ هرمز است.

هوش مصنوعی: به او گفت، ای جهان، روشنی از تو به زندگی می‌تابد و دوری تو را از چشم‌زخم حفظ می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر تو در حال بیداری با من ملاقات می‌کنی و یا در خواب چهره‌ات را می‌بینم؟

هوش مصنوعی: تو بار دیگر بر دل من خطی زدی و من بار دیگر سرم را بر آن خط می‌گذارم و برایت اشکی گرانبار می‌ریزم.

هوش مصنوعی: بوسه‌ای که بر لبت زده‌ام، جانم را تحت تاثیر قرار داده و تب عشق تو چنان مرا درگیر کرده که نمی‌توانم از تو جدا شوم.

هوش مصنوعی: وقتی که خطی سخت و خشن بر روی چهره‌ی نرمت می‌نویسند، در پایان بوی شرم و خجالت تو به مشام می‌رسد.

هوش مصنوعی: من یک سال تمام به خاطر نبودن تو ناراحتم و از روی بی‌حالی به دیوار تکیه داده‌ام.

هوش مصنوعی: من بدون چهره‌ات دلگیر و غمگین هستم و دلی پر از درد دارم، مانند مویی که بر زمین مانده و بی‌حالت است.

هوش مصنوعی: از دل و روح من بیرونم بکش و نگذار که دیگران را در مشکلات غوطه‌ور کنم، چون من هم مانند دیگران درگیر این گِل و خاک هستم.

هوش مصنوعی: وقتی که مرا از عشق خود محروم کردی و روح و جانم را نیز از من گرفتی، دل مرا شکستی و همه چیزم را به تو سپردم.

هوش مصنوعی: به من که دانه‌ای شبیه عناب هستم، وقتی مغز خسته‌ام را از آن خارج می‌کنی، آیا مانند پسته به من می‌خندی؟

هوش مصنوعی: اگر تو مرا در دستان خود به اسارت درآوری، مرا رها نکن وگرنه در حالتی که به تو نیاز دارم، کمکم کن.

هوش مصنوعی: هرمز زبان به سخن آورد و گفت: ای خوشبو، در این موضوع با من گفتگو کن.

هوش مصنوعی: تو می‌دانی که چقدر به عشق تو وابسته‌ام و چقدر از عشق تو احساس ضعف و ناتوانی می‌کنم، مانند ماه نو که هنوز کامل نشده و قدرتی ندارد.

هوش مصنوعی: من بدون چهره تو از سرزمین خود رانده شدم و از آنجا به این سرزمین افتادم.

هوش مصنوعی: من هزاران روش و حقه به کار بردم تا بتوانم با تو صحبت کنم.

هوش مصنوعی: امروز حال و روز من مانند سایه‌ای خوار و بی‌ارزش است، مثل سایه‌ای که به‌زور بر روی زمین افتاده و حالتی ناخوشایند دارد.

هوش مصنوعی: راهی را پیش می‌گیرم با این امید که مثل سایه، از پی خورشید بیایم.

هوش مصنوعی: وقتی نه زمان مناسب است و نه مکان مناسب، چگونه می‌توانم از تو پاداشی خواسته باشم؟

هوش مصنوعی: ای ماه، بدان که وقتی دلشاد می‌شوی، از من که بی‌نسبت و بی‌ریشه‌ام آزاد خواهی گشت.

هوش مصنوعی: من فرزند قیصر، پادشاه روم هستم و به خاطر مقام و رتبه‌ام، ستاره‌ها به من احترام می‌گذارند و سجده می‌کنند.

هوش مصنوعی: زلف او داستان زندگی‌اش را از اول تا آخر به خوبی بیان کرد و هر جزئیاتش را توضیح داد.

هوش مصنوعی: وقتی که گل صدای کسی را بشنود که شاهزاده روم است، متوجه می‌شود که او مانند آسمان سلطنت و دریاچه‌ای از دانش و علم است.

هوش مصنوعی: لب گل مانند گل خندان شد، زیرا او به کار مشغول بود و انگشتش را در دندانش گذاشته بود.

هوش مصنوعی: به هرمز گفت که اکنون کار به جایی رسیده است که گل دوباره به خواب می‌رود و خارهایش دوباره سر بر می‌آورد.

هوش مصنوعی: در زمانی که تو در کنار ما بودی، مدیری برای دنیا نبود و همه چیز به درستی و زیبایی پیش می‌رفت.

هوش مصنوعی: اگر آن زمان به من توجه نمی‌کردی، اکنون چگونه می‌توانی به کسی که در رده‌ی قدرت و سلطنت است، نظر افکنید؟

هوش مصنوعی: چه می‌گویم از این خوشحالی که به‌طور کامل در وجودم نمایان شده و همچون گلی در تنم شکفته‌ام.

هوش مصنوعی: کیست که خبر داشته باشد که این شخص بدون سر و پایش، به گونه‌ای در اینجا قرار گرفته که شایسته‌ است به پای کوبی بپردازد.

هوش مصنوعی: خوشبختانه، اکنون در این سرزمین پادشاهی وجود ندارد که از یک مرد روستایی باشد.

هوش مصنوعی: اکنون که او رفت، از این به بعد من باید کارهایم را طوری انجام دهم که با مصلحت خودم سازگار باشد.

هوش مصنوعی: نگذار در بستر زندگی‌ام ناراحتی و غم باشد، زیرا در این دنیا هیچ یاری جز تو ندارم.

هوش مصنوعی: ای پزشک من، از من دوری نکن، مرا از این شخصی که بر روی تخت استراحت می‌کند، رهایی بخش.

هوش مصنوعی: به عنوان یک پزشک عمل کن و در جایی که من هستم جابجا شو و دقت کن که وضعیت من را تغییر بدهی.

هوش مصنوعی: من از دست رفته‌ام، از جایی که هستم برخیز و مرا از این شهر دور کن و خودت هم برو.

هوش مصنوعی: تو می‌دانی که به خاطر تو، من تا این حد سرگردان و ناتوان شده‌ام و به این حال بیچارگی افتاده‌ام.

هوش مصنوعی: پدر من از خانواده و خانه‌ام جدایی پیدا کرد، اما گل و زیبایی در وجود تو از دل و جان من برخاسته است.

هوش مصنوعی: از تو به من فتنه‌ها و مشکلاتی رسید که پدرم را آواره کرد و من هم به خاطر تو از تو دور شدم.

هوش مصنوعی: اکنون چیزی که احساس خوشایندی دارد، دیدار امشب است و نمی‌توان از آن فرار کرد.

هوش مصنوعی: وقتی که آسمان سایه‌اش را بر زمین می‌اندازد، در خفا نزد تو دایه‌ای خواهد آمد.

هوش مصنوعی: تو را در چادر و موزه می‌بینم که در این ایوان به طور شگفت‌انگیزی قرار داری.

هوش مصنوعی: امشب شاید لحظه‌ای از ما شادی‌ای بیاید و از این خوشحالی، غمی از دل ما دور شود.

هوش مصنوعی: من سال‌هاست که با سخن تو آشنا هستم و از همان نوشته‌های تو، احساسات و افکارم را در دل خود حفظ کرده‌ام.

هوش مصنوعی: زمانی که عهد عاشقی ما تازه شد، آوازه ما از صد تا صد به گوش‌ها رسید.

هوش مصنوعی: بیا از نو رابطه‌ای تازه بسازیم و با هم همکاری کنیم، مانند شیر و شهد که ترکیب زیبایی ایجاد می‌کند.

هوش مصنوعی: او در آن مکان باقی ماند و تا نیمروز به صحبت کردن ادامه داد، در حالی که دلفروز به او گوش می‌داد.

هوش مصنوعی: از آن زمان طولانی، آن مکان پادشاه باقی ماند که به خاطر آن ماه، نوشیدنی خاصی تهیه می‌کرد.

هوش مصنوعی: اگر کسی به آنجا بیاید و کار مثبتی انجام دهد، همانند گلی خواهد بود که به خوبی می‌درخشد و در دل‌ها جا می‌گیرد.

هوش مصنوعی: وقتی تیر به هدفی همانند گل رسید، خسرو به سرعت و به دنبال آن حرکت کرد.

هوش مصنوعی: از ایوان خارج شد و پیش دوستانش رفت و احوال خود را با افراد مشهور در میان گذاشت.

هوش مصنوعی: وقتی دوستانش درباره شاه صحبت کردند، او پاسخ‌هایی داد که باعث شادی و سرور بسیاری از آن‌ها شد.

هوش مصنوعی: وقتی که آسمان مانند یک کاسه آتشین فرو می‌افتد، رنگ شفق از حلقه شب به رنگ خون در می‌آید.

هوش مصنوعی: کبوتر به شکل هفت‌پایه در خانه‌ای قرار گرفت و در مسیر شب یک تخم گذاشت.

هوش مصنوعی: هر شب، مانند پرندگانی که دانه می‌پاشند، دانه‌ها را به دور این کبوترخانه می‌پاشید.

هوش مصنوعی: وقتی دنیا مانند شب تیره و سیاه می‌شود، برزخ جلوه‌ای از آن پدیدار می‌گردد و به سوی هرمز، که نمایندهٔ زمان‌های دور و گذشته است، جلوه‌گری می‌کند.

هوش مصنوعی: به هرمز گفته شده که از جا بلند شود و بیرون برود، به چادر برود و پایش را در موزه بگذارد.

هوش مصنوعی: از پس‌زمینه خود دور شو تا من هم بتوانم شمعی برای روشنایی در این مسیر به تو بدهم.

هوش مصنوعی: آری، وقتی عشق در فکر تو بیدار شود، تو را از زره (ایمنی) به سمت چادر عاشقانه‌ات می‌کشاند.

هوش مصنوعی: شمع به پایان رسید و در مسیرش به طور ناگهانی از در وارد شد.

هوش مصنوعی: وقتی هرمز به دنبال او رفت، به سرعت به محبوبش رسید.

هوش مصنوعی: عاشق غمگین از چادر خود بیرون آمد و درون خانه، از کنار بار و محموله‌ها، قرار گرفت.

هوش مصنوعی: زمانی که چشمان آن دو به یکدیگر دوخته شد، همچون ماری که به دور خود پیچ می‌خورد، در هم پیچیدند.

هوش مصنوعی: لشکر عشق ناگهان از کمینگاه ظاهر شد و هر دو عاشق را به یک مسیر هدایت کرد.

هوش مصنوعی: در یک لحظه، دو نفر که سرکش و پرجوش و خروش بودند، بدون اینکه چیزی بگویند، از دل پر از احساساتشان به شدت به یکدیگر حمله‌ور شدند و دچار آتش خشم و هیجان شدند.

هوش مصنوعی: تو گفتی آن دو ماه، در حالی که در آتش غوطه‌ورند، مانند دو ماهی هستند که در شعله‌ها در حال سوختن‌اند.

هوش مصنوعی: وقتی که هر دو باهوش و سرمست به هم رسیدند، گیسوانشان را به هم بافته و گره زدند مثل اینکه با دست آب را می‌فشرند.

هوش مصنوعی: بسیاری در غم جدایی بودند و در دل خود زجر می‌کشیدند، اما بعضی اوقات لحظاتی را هم برای آرامش و خوشی پیدا می‌کردند.

هوش مصنوعی: وقتی از آنها درباره صبرشان سؤال کردم، جوانی پر از عشق را دیدم و همچنین جای خالی در دلشان وجود داشت.

هوش مصنوعی: دو نفر در یک مسیر، لب‌های خود را به هم فشردند و وقتی که لب‌ها به هم چسبیدند، به راحتی از هم جدا شدند.

هوش مصنوعی: پادشاه از یاقوت و شکر لذت می‌برد و از چشمه کوثر نیز گلاب می‌نوشد.

هوش مصنوعی: وقتی که پادشاه از لب خود شکر بیرون آورد، گلی معشوق را در آغوش گرفتی.

هوش مصنوعی: در آن شب خوش، تنها کسی که لب به صحبت نبرد، شاه بود و این خوشی برای او بسیار ارزشمند و برجسته بود.

هوش مصنوعی: روزی لبخند بر دندان‌های زیبا نشسته بود و روزی دیگر، لبخند از دندان‌های خوشگل گرفته شد.

هوش مصنوعی: علم با تمام قدرت و استحکام خود، خود را به نوعی به دو قسمت تقسیم کرده و در میان آن دو دست، زیبایی و شیرینی را به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: وقتی گل را دید، حالتی دل‌نشین بر او عارض شد که از دل سردش، آتش عاشقانه‌ای برآورد.

هوش مصنوعی: او به او گفت: ای کسی که از عهد و پیمان خارج شده‌ای، مرا در درد و رنج جدایی کشانده‌ای.

هوش مصنوعی: وقتی که از این مسیر می‌روم، متوجه شدم که تو به خوبی کارهای خود را از ابتدا سامان داده‌ای.

هوش مصنوعی: وقتی با دستانی که قدرت و زیبایی آسمانی دارند، به رفع مشکلات بپردازم، در اثر تأثیر تو و کارهایی که می‌کنی، همان‌طور که هستی باقی می‌مانم.

هوش مصنوعی: برو و در را برای خود ببند، چون هرچقدر هم که تلاش کنی، چیزی جز بوسه از من گیرت نمی‌آید.

هوش مصنوعی: عزیزم، وقتی که در کنار من هستی و بوسه‌ای دریافت می‌کنی، سریعاً بلند شو و از این لحظه بهره ببر.

هوش مصنوعی: اگر از من راضی نیستی، پس چرا در کنار من هستی؟ بهتر است بروی و به دنبال کسی دیگری بگردی.

هوش مصنوعی: سرم را دوباره زیر بغل بگیر و پاهایم را در پریشانی نگه‌دار.

هوش مصنوعی: چرا مانند بوی خوش عود در اطراف خود را پر کردی در حالی که تو تنها به یک نفر مانند شکر اثر گذاشته‌ای و جان صد نفر را گرفته‌ای؟

هوش مصنوعی: علم و دانش به مانند شکر شیرین و دلپذیر است، اما نباید در مورد این بخش آنچنان بی‌دقت و سست عمل کرد.

هوش مصنوعی: چرا ای دوست، با حال ناهنجار و ناهم‌خوانی به سوی من آمدی؟ مگر همچنان از این راه با دلی تشنه و نیازمند به سمت من برنگشته‌ای؟

هوش مصنوعی: امشب از رفتار تو ناراحت و دلگیرم، مثل غوره‌ی نارس و ترش، اما امیدوارم که بفهمی حال و روز من چگونه است.

هوش مصنوعی: تو در حال گسترش و انقباض هستی و به نوعی پزشک شده‌ای که نبض مرا به این شکل در دست گرفته‌ای.

هوش مصنوعی: تو در کار خود مهارت داری و نقد من حقیقت دارد. چه خوب که این اتفاق افتاده که این پرده، نشان‌دهنده‌ی هوش و ذکاوت من است.

هوش مصنوعی: زمانی که دل من زیبایی‌های تو را مشاهده کرده، به خوبی به تو جذب شده و از این رو، تمام توجه‌ام به تو جلب شده است.

هوش مصنوعی: شب تاریکی است و تو به‌واقع در کارهای ناجوانمردانه ماهر شده‌ای. چگونه می‌توان با ابزار ناقص و خراب، کارهای بزرگ انجام داد؟

هوش مصنوعی: به من مشکوک نباشید و در این شب تاریک با پاکی و صفای دل به من نزدیک نشوید.

هوش مصنوعی: دل شاه که از بی صبری پر از درد و اندوه شده، از مدت‌ها پیش به خاطر دوری غمگین و ناراحت بوده است.

هوش مصنوعی: دو پای گل به‌نوعی به دور پای کسی پیچیده است که گویی چهار میخ او را محکم سر جای خود نگه داشته است. این تصویر نشان‌دهنده استحکام و قدرت ریشه‌های گل در دور بر پای است، به‌گونه‌ای که انگار نمی‌تواند حرکت کند.

هوش مصنوعی: گل به قدری به خود پیچید و رنگ‌های متنوعی به خود گرفت که حتی در گهواره یک کودک و میان زین اسب نیز به زیبایی و لطافت خود ادامه داد.

هوش مصنوعی: زمانی که کارها از حد و مرز خود فراتر رفت، شاهزادهٔ روم به میدان آمد تا مهر و رازش را آشکار کند.

هوش مصنوعی: کلید پادشاه به این خاطر در دست او بود که نمی‌توان آن را برای نگه‌داشتن از این طرف به کار برد.

هوش مصنوعی: گل در جایی از کمر خسرو قرار گرفت که زیر این کمر، کوهی در مسیر وجود دارد.

هوش مصنوعی: خسرو زبان به سخن گشود و گفت: ای خیانتکار، من هیچ‌گاه یاری ناوفادار مانند تو را ندیده‌ام.

هوش مصنوعی: من از آن کسانی هستم که چهره‌ام را پشت خود پنهان کرده‌ام، زیرا کاری که در پس و پیش تو انجام می‌شود، باعث هلاکت من شده است.

هوش مصنوعی: وقتی که چنین به من بی‌احترامی کردی و مرا تحقیر کردی، چگونه می‌توانم با تو روبرو شوم؟

هوش مصنوعی: وقتی از بالای دیوار بالا می‌روم و به بیرون نگاه می‌کنم، به خاطر قد بلند و بارز خودم از این دیوار فاصله می‌گیرم.

هوش مصنوعی: آیا باید به مانند پاسبانی بیدار شب را تا سپیده‌دم بگذرانم و دور این دیوار بچرخم؟

هوش مصنوعی: وقتی دل من در آخرین لحظه‌هایش به تو می‌افتد، چهره‌ات را در دیوار آخر می‌بیند.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه کسی مرا به گمراهی کشیده، مگر اینکه خودم نقشی در این موضوع داشته‌ام.

هوش مصنوعی: من به سخت‌کوشی خود ادامه می‌دهم، اما مانع حیل‌گری‌های تو نخواهم شد و به سادگی نمی‌افتم.

هوش مصنوعی: تو چه کسی هستی که وقتی بال هایت را باز می کنی، من را از نزد خود دور می کنی؟

هوش مصنوعی: گاهی به خاطر ناز و رندیت جانم را به خطر انداختی و گاهی نیز با دلبری و زیبایی‌ات جانم را گرفتی.

هوش مصنوعی: من دیگر به این مرحله از عشق برنمی‌گردم، زیرا با عزم و اراده‌ای تازه، می‌خواهم بار دیگر از عشق استفاده کنم. ای معشوق، این عشق را در وجودم نفشار.

هوش مصنوعی: عشق تو مرا به شدت بیمار کرد و مثل این می‌ماند که آب تلخ و شور به جانم نشسته است.

هوش مصنوعی: چرا ای نی افعی، تو درستی را نمی‌پذیری و چرا این زهر را به زندگی خود می‌آوری؟

هوش مصنوعی: اگرچه سنبل زیبایی و عطری دارد، در دل خود زهر دارد؛ این نشان می‌دهد که حتی زیبا‌ترین چیزها ممکن است خطرناک باشند، ای یگانه و منحصر به فرد.

هوش مصنوعی: گلش به او می‌گوید: ای عزیزم، چون جانم تو را دوست دارم و اگر تو با ناز و عشوه بر جانم قدم برداری، این عشق من بیشتر می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی گل به سادگی و بی‌پایداری به زمین می‌افتد، چه تلاشی می‌توان کرد که گره‌های آن را محکم‌تر کرد، در حالی که این وضعیت سخت‌تر از آن است که قابل تحمل باشد.

هوش مصنوعی: تو می‌دانی که دل من چقدر از عشق و وابستگی به تو رنج می‌کشد و این وضعیت تا چه زمانی ادامه خواهد داشت.

هوش مصنوعی: قلبم به شدت در حال تپش است و از شدت ناراحتی و درد نمی‌توانم آرامش داشته باشم. در این شب تاریک، هیچ چیزی جز روشنایی و وضوح نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: وقتی که بی‌هدف و سرگشته شدم، مانند چرخشی که در دایره می‌چرخد، از بالا به سمت پایین نیفت.

هوش مصنوعی: تو در آغاز به من قول داده بودی که عشق و محبت من برایت همیشگی و پایدار باشد، اما اکنون این احساسات به فراموشی سپرده شده و به تأخیر افتاده‌اند.

هوش مصنوعی: اما وقتی که هر دو با هم پیمان ببندیم، از بسیاری از بدهی‌های عاطفی دل خود را به یک عشق واقعی و صد در صدی متصل می‌کنیم.

هوش مصنوعی: اکنون که حال زار و بیماری دارم، اگر تو مرا ببینی، گویی که زیر چوب در حال تنبیه هستم.

هوش مصنوعی: من از صدای خوش چوب خوشحال هستم، ولی ای چوب، دل کسی که ناراحت است را شاد نکن، زیرا تو باعث پریشانی او شده‌ای.

هوش مصنوعی: وقتی تو به این شکل از گل ایراد می‌گیری، بهتر است کسی که به گل توجه نمی‌کند، ایراد بگیرد.

هوش مصنوعی: به خاطر درد و غم دل خسرو، او به قدری رنجیده خاطر شد که با همراهش همفکر و هم‌نوا شد.

هوش مصنوعی: به گل گفته می‌شود که تو مانند چراغ در باغ‌ها هستی و زیبایی ماه روی تو، جان‌ها را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: چشم‌هایت مانند ستاره‌ها در آسمان می‌درخشد و بوی موی سیاه تو شب را معطر کرده است.

هوش مصنوعی: جادوی دنیایی از بابل به چشمان تو آمده و دل را یکی یکی مجذوب می‌کند.

هوش مصنوعی: دل و جان من مانند لباس و زلف تو به هم پیوسته‌اند و در این دنیای فانی، زیبایی و ارزش تو مانند حلقه‌ای با گوهر سرخ است.

هوش مصنوعی: از معشوقی که در عشقش دیوانه شده، چیزی نگیر، زیرا حالت مستی و شیدایی چیز عجیبی نیست برای کسی که سرش شلوغ است.

هوش مصنوعی: با من رفتار نکن، زیرا من در حالتی خراب و بیمار هستم و تنها تو را می‌توانم باور کنم.

هوش مصنوعی: چگونه ممکن است که در حالت بیماری اینقدر سرحال و پرانرژی باشی، در حالی که در زمان سلامتی اینطور نبودی؟

هوش مصنوعی: مرا چیزی بالاتر از جانم نیست، پس چه چیز می‌تواند از جان مهم‌تر باشد؟

هوش مصنوعی: هرچند که در مسیر عشق به زمین افتادم و به گونه‌ای خجالت‌زده شدم، ای سنگدل یار، از من غافل نشو و مرا فراموش نکن.

هوش مصنوعی: هر چند که همه به من ارادت دارند و برایم ارزش قائلند، اما من همواره بنده و خدمتگزار تو هستم.

هوش مصنوعی: این شعر به بیان حالتی از فهم و همدلی میان دو نفر اشاره دارد. آنها بعد از گفتگویی، متوجه شدند که هر کدام به نوعی نسبت به هم احساس محبت و دلسوزی دارند و از این که نمی‌توانسته‌اند مانند باید عمل کنند، ناراحت و متاثر شده‌اند. این احساسات باعث می‌شود که دل‌هایشان شاد شود و از خامی‌های گذشته‌شان درس بگیرند.

هوش مصنوعی: شکر را از تنگی که در آن بود، آزاد کردند و به راحتی به راحتی و با چاشنی‌های دیگر در دسترس قرار دادند.

هوش مصنوعی: وقتی نی با شکر و گل در آغوش هم می‌شود، لب گل به شیرینی نیشکر می‌رسد.

هوش مصنوعی: گاهی با محبت و سر سپردگی به یار نزدیک می‌شد و گاهی هم با زیبایی و ناز بر کار خود می‌پرداخت.

هوش مصنوعی: گاهی از محبوب خود به خاطر زیبایی‌اش درخواست مِی‌کرد و زمانی دیگر به خاطر بوسه‌ای از او خواهش می‌نمود.

هوش مصنوعی: وقتی سکندر از لعل خندان آب حیات نوشید، با شادی و نشاط بسیار، دامن خود را به دندان گرفت و به دقت آن را در آغوش کشید.

هوش مصنوعی: زمانی که موقعیتی پیش آمد، گل خواست تا از سپاهان به دست شاه دزدیده شود.

هوش مصنوعی: وقتی کار هر دو طرف به یک توافق رسید، آن دو نفر لحظه‌ای استراحت کردند.

هوش مصنوعی: وقتی آن دو دوست به خواب خوش رفتند، نمی‌دانم آن همه زیبایی و محبت به کجا رفت.

هوش مصنوعی: چون شبدیز (اسب تندرو) آسمان، سبب برپایی فتنه و آشوب شد، از روشنی صبح، جلوه و زیبایی یافت و برخاست.

هوش مصنوعی: صبح فرا رسیده و ابروهایش مانند پرده‌ای از کرم ابریشم که در حال تنیدن است، زیبا و پیچیده شده است.

هوش مصنوعی: وقتی آن ایوان بزرگ روشن شد، پرستار پیر و سالخورده‌ای وارد شد.

هوش مصنوعی: دو نفر را خواب خوش بیدار کرد، این بیداری به خاطر زیبایی و روشنایی ماه و همچنین زیبایی سروهای باغ بود.

هوش مصنوعی: وقتی چشمان پادشاه به خواب آلودگی و سرمستی دچار می‌شود، از سر شادمانی به چشمه‌ای روشن و نورانی نگاه می‌کند.

هوش مصنوعی: چشم گل به خواب رفت و دل و جانش را به درد انداخت، به‌گونه‌ای که جگرش را پر از خون کرد.

هوش مصنوعی: او در پایان کارش، پای خود را در موزه گذاشت و از لعلش (جواهرش) یک شکر (حس خوبی) به‌دست آورد.

هوش مصنوعی: زن شیرده با شمعی از جا بیرون رفت و آن را به ایوان خانه‌اش برد.

هوش مصنوعی: وقتی روز دیگری فرارسید، شاه سواران بر زیبایی گلرخ با دلخواهی و نیک‌خواهی آمدند.

هوش مصنوعی: در چهره گل، لطافت و تازگی زیادی را مشاهده می‌کند و در لب‌های گل، خوشمزگی و شیرینی فراوانی را حس می‌کند.

هوش مصنوعی: لبی را می‌دیدم که مانند یاقوتی می‌خندید و از آن لب شیرین، دندان‌های خود را نشان داده بود.

هوش مصنوعی: صورت زیبایی را می‌دید که لیاقت آن را دارد، و از آن چهره دلربا، مانند ماه، به دیوار نگاه می‌کرد.

هوش مصنوعی: وقتی که پادشاه زیبای را دید، برای هر زخمی از او هزاران عاشق پیدا کرد.

هوش مصنوعی: شاه که او را با زیبایی‌هایش دید، از شدت شگفتی و زیبایی او دچار حیرت شد و همچون کسی که قدرت خود را از دست دهد، تحت تأثیر قرار گرفت.

هوش مصنوعی: به گل گفت: ای زیبای دلنواز، چهره‌ی زیبای تو مانند گلی در باغ است و زیبایی‌ات همچون باغی پر از گل‌های خوشبوست.

هوش مصنوعی: از چهره‌ات، ماهی سرگردان باقی‌مانده است؛ گاهی نمایان و گاهی ناپیدا می‌شود.

هوش مصنوعی: از قد بلند تو، چون سرو، فریاد می‌کشد و به خاطر قد خودش احساس آزادی می‌کند.

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی و جذابیت تو، شکر که نماد شیرینی و لذت است، خسته و کسالت‌بار شده است و از آن حس دلپذیر دور افتاده است.

هوش مصنوعی: چشمان تو شبیه به افرادی است که مست هستند و حالتی جالب و دلنشین دارند، گویی که به دنیای بازی و سرگرمی برگشته‌اند.

هوش مصنوعی: از عشق تو چه مقدار به خونم می‌ریزی، تو که نمی‌دانی در عشق تو من چگونه‌ام.

هوش مصنوعی: دل من چقدر باید در درد و غم بماند؟ بالاخره عمل کن، تا زمانی که به کار زدن مهره‌ها برسی.

هوش مصنوعی: اگر تو مانند الماس درخشان هستی، پس نباید همچون کبوتر بی‌پر و پناه باشی. باید در جایگاه خود استوار و با وقار بایستی.

هوش مصنوعی: تو آنقدر در دل و جانم نفوذ کرده‌ای که هیچ چیز جز درد و رنج نمی‌تواند مرا رها کند.

هوش مصنوعی: چرا وقتی که جان من را از بدنم گرفتی، نام من را با خودت نبردی؟

هوش مصنوعی: اگر دچار مشکل و نگرانی شدی، حالا که آن مشکل برطرف شده است، شکرگزار باش و از آن درس بگیر.

هوش مصنوعی: زمانی که تو بسیاری از بیمارانی را که دچار مشکل بودند می‌دیدی، خود را فدای آن کردی تا از چشم بد در امان بمانی.

هوش مصنوعی: تو به بیماری‌ات عادت کرده‌ای، چون در این حالتی که گرفتار آن هستی، چهره‌ات مانند نقش و نگار زیباست.

هوش مصنوعی: عشق تو همیشه به من نزدیک است، مانند ابروهایت که به زیبایی تاب می‌خورد و من هم مانند گیسویت نرم و لطیف هستم.

هوش مصنوعی: با نگاهی دلربا و فریبنده، زخم دلم را از طریق چشمانم می‌زنی.

هوش مصنوعی: چشمان تو دل مرا شاد و سرمست می‌کند، چون تو خود توانایی شاد کردن دیگران را داری.

هوش مصنوعی: وقتی دل من مانند پروانه در زیبایی تو سرگشته و شگفت‌زده شد، از زنجیر موهایت دچار جنون شدم.

هوش مصنوعی: وقتی زنجیر را در خم دیدم، احساس کردم دل و هوای زلف تو برایم ناراحت‌کننده است.

هوش مصنوعی: ای ماه، تن خود را به کار من مشغول نکن، چرا که کنارم را با خون دل پر کردی.

هوش مصنوعی: اگر از من غمگینی، به خاطر این است که نمی‌توانم از تو جدا شوم و این غیرممکن است.

هوش مصنوعی: گل از سخن او به آواز درآمد و فریاد زد که من از تو، ای ظالم مست، به شدت ناله می‌کنم.

هوش مصنوعی: تو باعث شده‌ای که من بی‌خانمان و آواره شوم و در نتیجه، زندگی دیگران را هم به دردسر انداخته‌ای.

هوش مصنوعی: چرا به خانه‌ام حمله می‌کنی و آرامش را از من می‌گیری؟ آیا قصد جان من را داری؟

هوش مصنوعی: او این را گفت و از هوش رفت، اما آن ماه باقی ماند و شاه همچنان تحت تأثیر کار او بود.

هوش مصنوعی: هرمز به خاطر کار گل، از ایوان خود را فراخواند و دیوانی را ترتیب داد.

هوش مصنوعی: به هرمز گفت: بالاخره باید راه حلی پیدا کنی، وگرنه این زن هم آواز و همراه من خواهد شد.

هوش مصنوعی: من در عشق این زن به شدت بیمار شدم، حالا برای من تفضلی کن و در مورد کارهای او نظری بده.

هوش مصنوعی: از نادانی، عقل آدمی را سرگشته کرده است و از گریه، چشم‌های روشن را کدر و تار کرده است.

هوش مصنوعی: گاهی با ناراحتی او را می‌طلبم و گاهی با خجالت او را دور می‌کنم.

هوش مصنوعی: زاری و ضعف من هیچ فایده‌ای ندارد؛ من در این شرایط چیزی ندارم که از تو بخواهم، تو بگو ببینم چه چیزی داری.

هوش مصنوعی: هرمز با هوش و زبانی شیوا پاسخ او را می‌دهد که آیا گل دل‌باخته‌اش را تاب می‌آورد؟

هوش مصنوعی: به دلیل خشم شاه، آن کسی که دچار صفرا بوده است، از او رانده شده چون دیگر در او نشانه‌ای از سودا باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی کسی دوباره به یادت بیفتد و به سمت تو برگردد، نباید به او وابسته شوی یا درگیر او بشوی.

هوش مصنوعی: شاید او به کمی آرامش و سکون نیاز دارد تا وضعیت روحیش بهبود یابد.

هوش مصنوعی: من اکنون هر کاری که باید انجام دهم را انجام می‌دهم و به خاطر این خدمت، احساس افتخار و سربلندی می‌کنم.

هوش مصنوعی: شکلی می‌دهیم که طی یک ماه آینده هیچکس غیر از پادشاه نخواهد دانست که راه دیگری وجود دارد.

هوش مصنوعی: از روی درد و دل به دنبال درمانش می‌گردم و به حضور پادشاه می‌روم تا در آنجا درخواست کمک کنم.

هوش مصنوعی: من هیچ‌گاه از خدمت به تو گام برنمی‌دارم، زیرا نعمت‌ها و حقوق تو بسیار زیاد و بزرگ هستند.

هوش مصنوعی: هرمز به شاه خوشامد گفت و آنچه را که هیچگاه نمی‌توان به کسی داد، به او تقدیم کرد.

هوش مصنوعی: شاه آن‌قدر به او طلا و نقره نداد که کسی در همه دنیا به او داده بود.

هوش مصنوعی: وقتی از شاه توجه و محبت زیادی نصیبم شد، او به من گفت که دیگر نباید انتظار پاداشی داشته باشی.

هوش مصنوعی: من به قدری جایگاه تو را در آسمان محکم می‌کنم که ماه آسمان برایت کلاهت را ببوسد.

هوش مصنوعی: این عبارت به توصیف یک هنرمند می‌پردازد که در سکوت و سادگی خود دارای پاکی و فطرتی خوب است و از دست او هنرهای نیکو و زیبایی به ظهور می‌آید.

هوش مصنوعی: اگرچه ثروت و دارایی دارم، اما برای من داشتن تو مهم‌تر است چرا که وجود تو برایم نشانه و فال خوبی است.

هوش مصنوعی: او این حرف را گفت و با دادن هدایا و احترام‌های زیاد، او را به سمت کاخ خود فرستاد.