هوش مصنوعی: ای سخن‌وری که در زبان پرندگان، معانی و مفاهیم را به خوبی می‌فهمی و بیان می‌کنی.

هوش مصنوعی: چرا اینقدر بی‌مقدمه و بی‌هدف صحبت می‌کنی؟ بهتر است به جای این حرف‌ها، از منطق و حکمت پرندگان سخن بگویی.

هوش مصنوعی: بگو تا بلبل شاداب دوباره به سراغ طبیعت برود و ساز هنرت را دوباره بنوازد.

هوش مصنوعی: وقتی که زنجیر کلمات به هم ریخته و نامنظم شده است، هر حلقه‌ی آن از هم جدا و باز شده است.

هوش مصنوعی: سخن هیچ‌گاه به پایان نمی‌رسد، بنابراین همواره باید خود را آماده نگه‌داشت.

هوش مصنوعی: طبیعت به طور حتم در هر زمان داستانی جدید و متفاوت را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: وقتی که بلبل خوش صدا و شاداب باشد، بر روی یک شاخه به آرامی نشسته و آواز می‌خواند.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق به روی زیبا، بسیاری از گل‌ها بی‌تاب شده و دور شاخه‌ها می‌چرخند.

هوش مصنوعی: وقتی که نفع یک فرد از ویژگی‌های او بیشتر باشد، او در هر لحظه یک قدم بالاتر می‌رود.

هوش مصنوعی: معانی مانند بلبل در حال پرواز و بی‌قراری هستند و کلام مثل باغی است که پر از رنگ و زیبایی است.

هوش مصنوعی: اکنون می‌خواهم به‌عنوان بارانی که بر زمین می‌بارد، معانی و نکته‌های ارزشمند خود را منتشر کنم.

هوش مصنوعی: آن هنرمند سخن، چنین گفت که باید در سخن گفتن از هنر و صنعت خود بهره‌برداری کنی.

هوش مصنوعی: به محض اینکه خسرو این نامه را خواند، دلش به خاطر این کلمات پر از درد و غم شد.

هوش مصنوعی: چه بگویم از آنچه او با خود کرد، که به خاطر آن دنیا را همچون گور و لباس کفن درآورده است.

هوش مصنوعی: دل از احساسات و درد پر شده و به همین دلیل عقل و احساس آرامش از دست رفته است.

هوش مصنوعی: او به قدری بی‌صبر و آشفته شد که گویی دچار آتش‌سوزی شده و بدنی شعله‌ور دارد.

هوش مصنوعی: کسی مثل من که این‌قدر گیج و سردرگم است، واقعاً وجود ندارد. زبانم را از مشغله‌هایم باز می‌کنم، چون نمی‌توانم بیشتر از این تحمل کنم.

هوش مصنوعی: وقتی راز من در آفاق فاش شد و از اندازه فراتر رفت، چه کنم با سوز درونم؟

هوش مصنوعی: در آسمان تقدیر، ضربه‌ای به جانم زد و بدون هیچ دلیلی، بلا و مصیبت را بر سینه‌ام نازل کرد.

هوش مصنوعی: از بی‌خوابی، اشک‌هایم را یکی یکی می‌شمارم و بدون رنگ، تصویری از چهره‌ام می‌کشم.

هوش مصنوعی: من از اشک‌هایم چهره‌ای می‌سازم، زیرا دل به همدمی نیاز دارد و این نیاز ضروری است.

هوش مصنوعی: کجایی، ای گل احساس من؟ ببین چطور شبم را با یاد تو زیبا می‌کند و روزم را پر از زندگی و شوق می‌سازد.

هوش مصنوعی: اگر صد سال در دوری و انتظار تو باشم، باز هم به خاطر بوی محبتت و امید وصل تو، می‌مانم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که جانم در بدنم هست، نمی‌خواهم دوری تو بدون من باقی بماند.

هوش مصنوعی: من در دوری او به وصال و رسیدن به او امید دارم، اما وقتی که به او نزدیک می‌شوم، امیدم به رسیدن غیرممکن به نظر می‌آید.

هوش مصنوعی: چه بگویم دربارهٔ او که بدون همدلی و همصدایی با کسی، سخنی نگفت و هیچ‌گاه به کسی هم دستوری نداد.

هوش مصنوعی: او سپاه خود را از پیش خود پس فرستاد تا به کار گلرخ بی‌کس رسیدگی کند.

هوش مصنوعی: او دیگر نمی‌تواند مدت زیادی به غم و اندوه تحمل کند، چون هیچ‌کس نمی‌تواند با چشمانش آن را نادیده بگیرد.

هوش مصنوعی: مردی به دنبال گلی زیبا و با ارزش می‌گردد و برای رسیدن به آن، با سی نفر حرکت می‌کند تا به جمعی بزرگ‌تر بپیوندد.

هوش مصنوعی: پس از گذشت یک هفته، سواران به دلیل برف و باران، در انتخاب راه دچار اشتباه شدند.

هوش مصنوعی: آنها نتوانستند راه درست را پیدا کنند و به همین دلیل، ناآرامی و آشفتگی در سپاه به وجود آمد.

هوش مصنوعی: وقتی که در مسیر نادرست قدم گذاشتند، ناگهان ماهیی ظاهر شد که در یک مکان شکار قرار داشت.

هوش مصنوعی: یک شکارچی خوش‌شانس پیدا شد که ظاهری زیبا داشت و چهره‌اش توجه خسروزاده را جلب کرد.

هوش مصنوعی: زمانی که خسرو اسب را دید که به سمتش می‌آید، زمین را زیر پایش پر از هلال‌هایی کرد که به آسمان شب شباهت داشت.

هوش مصنوعی: هرچند اسب او به سرعت و تیزی می‌رفت، اما پا بر زمین نمی‌گذاشت و لحظه‌ای توقف نمی‌کرد.

هوش مصنوعی: در یک شب، وقتی که خیلی‌ها دور هم بودند، ناگهان یکی از شکارها از دست شاه گم شد.

هوش مصنوعی: دنیا از لشکر زنگ‌ها پر شده و شاه روم، که در این وضعیت درمانده و ناامید مانده است، حیران و گیج شده است.

هوش مصنوعی: بسیاری در یادگیری و درک مسیری طولانی را طی کرده‌اند، اما نه از طریق علم و دانش، و نه از طریق همراهی با دیگران اطلاعاتی به دست نیاورده‌اند.

هوش مصنوعی: در اینجا به وضعیتی اشاره می‌شود که شخص به نقطه‌ای رسیده که نه چیز مفیدی دارد و نه حتی از طبیعت یا آب و گیاه خبری هست. به عبارتی دیگر، در این مکان هیچ امیدی برای رشد یا بهبود وجود ندارد.

هوش مصنوعی: ز آب نبودن، زبان او در دهانش خشک شده و در زیر گرد و غبار راه، مشک (عطر) پنهان است.

هوش مصنوعی: رستم از پشت اسبش پایین آمد و محکم افسار آن را در دست گرفت.

هوش مصنوعی: سر بر بالین گذاشت و چون روز واپسین، بستر خاکی را آماده کرد.

هوش مصنوعی: در شبی تاریک، زمانی که ستاره‌ای به خاک افتاده، صبح نزدیک است و هنوز بر سنگ‌های سخت باقی مانده است.

هوش مصنوعی: برو و آنقدر در شب خواب کن که خورشید نیز در آن فضا مانند ماه بدرخشد.

هوش مصنوعی: وقتی پادشاه از خواب شیرینی بیدار شد، دلش از خواب شب گذشته بسیار شاد و پرانرژی شد.

هوش مصنوعی: بسیاری از جهات صحرا را نظاره کردم، اما در آن صحرا نشانه‌ای از سپاه نمی‌دیدم.

هوش مصنوعی: دل غمگین او به من می‌گوید که ترک کردن جان چقدر سخت است و نمی‌توان به راحتی از آن سخن گفت.

هوش مصنوعی: او با شادی و رضایت راهی را انتخاب کرده و از افکار خود دور می‌شود.

هوش مصنوعی: صحرا به پایان رسید و کار او به اینجا رسید و از اینجا راه به کوهش باز شد.

هوش مصنوعی: نه اسبی که سوارش شوند غذایی دارد و نه آبی برای نوشیدن، نه پادشاهی غذایی دارد و نه نوشیدنی.

هوش مصنوعی: در اثر ضعف و سستی، شبدیز به آرامی حرکت کرده و مانند پرندگان شب‌زنده‌دار به حالت خیز آمده است.

هوش مصنوعی: انسان از کارهای خود سردرگم و متعجب مانده است، به طوری که از یک تک مژه، صدها طوفان و مشکلات به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: به خاطر درد عشق و کمبود و نیرویی که از او گرفته شده، اثری از تندرستی در او باقی نمانده است.

مصرع دوم‌: (‌چون شبدیز خسته و ناتوان گشته بود) افسارش را بر دست گرفت (و پیاده می‌رفت)

هوش مصنوعی: وقتی ماه نو از پشت ابرها پدیدار شد، آرامشی در گوشه‌ای از شهر جدید برقرار شد.

هوش مصنوعی: عروسان آسمان با زیبایی و دلربایی خود به نمایش درآمدند، همان‌طور که انگشت‌زنی و انگشتری خود را نشان می‌دهند.

هوش مصنوعی: در آن شب، شاه بیدار ماند و تا صبح خوابش نبرد. گاهی در حال خوشی و سرخوشی بود و گاهی بر اثر نگرانی و اندوه به سختی می‌گذرانید.

هوش مصنوعی: زمانی که این طاووس طلایی خود را به نمایش می‌گذارد، زیبایی و شکوه او باعث می‌شود که همه چیز در اطرافش مانند طلا به نظر برسد.

هوش مصنوعی: از چهره‌ی زیبا و درخشان او، نور و جمالی انتشار می‌یابد که مانند پشت ماهی، دنیای اطراف را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: صبح شده و خسرو سوار بر اسبش، با شوق و نشاط در حال حرکت است و به جلو می‌رود. اسب به طور مرتب با سرعتی متغیر در حال دویدن است و او را همراهی می‌کند.

هوش مصنوعی: بسیاری از خصوصیات منفی او را آزاد کرد و دل پادشاه که در قید و بند او بود، به خاطر ناتوانی آن بی‌زبان، تحت تأثیر قرار گرفت.

موزه اولی یعنی چکمهٔ چرمین که تا ساق را بپوشاند. موزه دومی به‌نظر می‌رسد به معنی زه و ریسمان باشد (که از مو بافته شده‌) (ضمن آنکه بریدن می‌تواند به معنای پیمودن نیز باشد که در این‌صورت هردو موزه به معنای پای‌افزار است.)

هوش مصنوعی: گاهی او به سفر می‌رفت و گاهی در جای خود می‌ماند، در حالی که در این مدت دچار مشکلات زیادی بود.

هوش مصنوعی: به علت گرما، چهره خسرو عرق کرده است و من نمی‌دانم چه بگویم که زیبایی ماه‌چهره‌اش مانند شفق شده است.

هوش مصنوعی: عرق بر روی چهره‌اش مانند ستاره‌های زیبا و درخشان در آسمان شب است که بر روی صورت ماه می‌تابند.

هوش مصنوعی: به خاطر کمبود آب، خسرو به وضعیتی افتاده است که حتی اگر صد دریا آب هم از چهره‌اش بریزد، باز هم نمی‌تواند بر غم و اندوه خود غلبه کند.

هوش مصنوعی: به زبان آورد که ای دانای بینا، حتی سر مویی از نعمت‌های آفرینش تو را ستایش می‌کنم.

هوش مصنوعی: در این راه به خاطر بی‌آبی و کمبود احساسات، بسیار دچار رنج و اندوه شدم و در این مدت طولانی، غم‌های زیادی را تجربه کرده‌ام.

هوش مصنوعی: یکباره گرما مرا در بر گرفت و از سرمای جهان، دست از جان شستم.

هوش مصنوعی: خدایا، اگر امروز دستم را نگیری، فردا چه را ببینم وقتی که امروز هستم؟

هوش مصنوعی: در گرما و دشواری چه تفاوتی دارد؟ آیا نمی‌توانی چراغ خوشبختی را روشن کنی؟

هوش مصنوعی: آیا می‌توانی مرا از این مشکل رهایی بخشی؟ آیا در این مسیر ناهموار، راهی نشانم می‌دهی؟

هوش مصنوعی: جهان با گردش خود، روز و شب را از تو به مردم ارزانی می‌دارد و انسان‌ها به وسیله تو روزی خود را به دست می‌آورند.

هوش مصنوعی: به من روزی بده که از ناتوانی به حدی افتاده‌ام که می‌دانم تو از حال من باخبری.

هوش مصنوعی: وقتی آن پادشاه از غم و اندوه خود ناتوان شد، از دور گروهی از کبک‌ها را بر روی کوه مشاهده کرد.

کوه کَمَر‌دار‌: کوه پُر صخره. (کمر‌: صخره‌)

هوش مصنوعی: وقتی خسرو از دور گروهی کبک را دید، هرچند که خسته بود، مسیرش را ادامه داد.

هوش مصنوعی: او می‌دانست که پشت این پرده، کاری در حال انجام است که به جودت جوجه‌کبک‌ها در نزدیکی چشمه مربوط می‌شود.

هوش مصنوعی: شخصی که دارای روح پاک و بی‌نظیری است، مانند پر آب از حسادت و فخر به او، دل خورشید را نیز به تپش وامی‌دارد.

هوش مصنوعی: اگر چشمه مثل خورشید بود، دیگر زردی او همیشه باقی نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: تو چنان پاک و روشن هستی که نور خورشید را به وجود آورده‌ای و با صفای تو، هیچ چیزی نمی‌تواند کدر باشد.

هوش مصنوعی: در اطراف او گیاهان طبیعی و سرسبز از زمین روییده‌اند و سرسبزی‌اش را به آب پاک کوثر شسته است.

هوش مصنوعی: در کنار آب گوارا، جایی زیبا و دل‌انگیز وجود دارد که بهشت و چشمه‌ای پر برکت در آن قرار دارد.

هوش مصنوعی: به خاطر جاری شدن نعمت کوثر، شخصی مانند رضوان در تلاش است که آتش را در آبی از حیات ایجاد کند.

هوش مصنوعی: وقتی شاه آن چشمهٔ آب زلال و روان را مشاهده کرد، آن را شیرین‌تر از جان خود یافتا.

هوش مصنوعی: این جمله می‌گوید زمانی که شخصی در شرایط بدی قرار دارد و نیازمند کمک است، پس از دریافت کمک و آبیاری، می‌تواند دوباره به زندگی فعال و پر انرژی خود برگردد. در واقع، اشاره به این دارد که فردی که به شدت نیاز دارد، پس از آنکه نیازش برطرف می‌شود، می‌تواند به رشد و پیشرفت ادامه دهد.

هوش مصنوعی: زمانی در کنار آن آب نشست، اما شور و حرارت درونش فروکش کرد.

هوش مصنوعی: خط مشکی او و چهره‌اش مانند ماه، از گرد و غبار راهش پاک شده است.

هوش مصنوعی: شه را غباری از معنای خود است که از خط او، غباری بر ماه نشسته است.

هوش مصنوعی: زمانی که کسی سیراب شد، کبک به یادش می‌آید، اما به محض اینکه از کبک صحبت شود، باد او را می‌برد.

هوش مصنوعی: او به اطراف نگاه کرد، اما در دیار خودش چیزی جز کبک‌های کوهی ندید.

هوش مصنوعی: از کم‌قدرتی و ضعف، شاه به خواب فرو رفته و سرش را بر زمین گذاشته است.

هوش مصنوعی: نماز شام از خواب بیدار شد و به حالتی آشفته درآمد.

هوش مصنوعی: در شب تاریک، در کوه‌ها، سرنوشت به وضوح بروز کرد و باد و باران به وجود آمد.

هوش مصنوعی: زمانی که آسمان مانند پرده‌ای از باران پایین آمد، هشت گوشهٔ دنیا به زیبایی و شکوه خسرو رومی آراسته شد.

هوش مصنوعی: نه جایی برای پادشاه وجود داشت، نه پناهگاهی، نه صورتش را دید و نه راهی برای رفتن.

هوش مصنوعی: آسمان پر از ابرهای گران‌بها شده و هوای زمین مثل زنگی به مردمی بدخواه تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: شبی تاریک و عمیق بود، مانند چاهی که درونش پر از دود و سیاهی است.

هوش مصنوعی: روزی طولانی بر شاه گذشت که آن روز، روز قیامت و رستاخیز بود.

هوش مصنوعی: باران، لباس عزا را شست و سپیده‌دم سرمه را از جهان پاک کرد.

هوش مصنوعی: وقتی روز روشن شد، آن شاهی که شب را به دوش می‌کشد، از بدبختی‌اش هیچ چیزی ندید.

هوش مصنوعی: هنگامی که اسب شاهزاده از دست رفت، او به آرامی قدم می‌زد و چهره‌اش پر از آثار زخم و خون بود.

هوش مصنوعی: دلش گرفتار درد و اندوه شده و مانند شخصی است که در دل کوه به دام افتاده است.

هوش مصنوعی: پادشاه، از سر ضعف و ناتوانی، آنقدر از زندگی خسته شده که آرزوی مرگ دارد.

هوش مصنوعی: او دیگر قدرتی ندارد و هیچ جا ثابت نمی‌ماند؛ آرامش و زیبایی‌اش، مانند سروی باریک، از او رفته است.

هوش مصنوعی: کمان را به شدت کشید و بر سر تیر فرود آورد. دل نگران خود را با مرگ خویش خوشحال کرد.

هوش مصنوعی: یک نفر بود که به آدم‌خواری مشغول بود و همیشه در حال ظلم و تجاوز به دیگران بود.

هوش مصنوعی: قضا و تقدیر، به شکل عجیبی، به جایی رسید که خسرو در خواب بود و هیچ چیز از آن خبر نداشت.

هوش مصنوعی: در اینجا به یک شخص یا موجودی اشاره می‌شود که به دلیل قد بلندی شبیه به بالای یک درخت چنار است. همچنین به افرادی که به آن شخص یا موجود نگاه می‌کنند، شباهتی به برج‌هایی دارد که بر روی دیوارها قرار دارند. به عبارت دیگر، بلندی و برجستگی این فرد باعث می‌شود که از دور، به خوبی دیده شود، مانند برجی که از دور قابل مشاهده است.

هوش مصنوعی: چشمان او مانند دو کاسه خون می‌نمود و در یک دستش گویی ستونی از آهن بود.

هوش مصنوعی: شاه وقتی آن مرد تیره‌چهره را دید، تمام جهان در نظر او به رنگ تیره درآمد.

هوش مصنوعی: به دل خود گفتم که شانس و مقدر من یاری کرده است، وگرنه این بار سنگین بر دوش من نبود.

هوش مصنوعی: اگر بدن من این‌گونه سست نمی‌بود، از تیغ من این گدا جان نمی‌برد.

هوش مصنوعی: در این جهان، نشانه‌ای از وفاداری وجود ندارد و اگر هم زخم یا آسیب ببینی، نماد یک اشتباه از جانب معلم یا استاد نیست.

هوش مصنوعی: از تو هیچگونه وفاداری نخواهد آمد و عزیزان را جز به ذلت و خفت نخواهی رساند.

هوش مصنوعی: زنگی وارد شد و وقتی که دستانش را گرفت، آنها را شبیه به سیمی دید که مانند سنگی محکم و بی‌حرکت شده بود.

هوش مصنوعی: وقتی که دست او را در راهش بستند، چگونه می‌توان با ناتوانی، این توانایی را به دست آورد؟

هوش مصنوعی: فردی به سرعت و به شتاب ترک مکانی کرده و در راهی که پر از سنگ و ریگ است، به سمت هدفش حرکت می‌کند، مانند سرمه که با دقت در چشمان کسی قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: یک دزد در حال گشت و گذار دیده می‌شود، مانند کوهی که ایستاده و گروهی از نگهبانان در مقابلش جمع شده‌اند.

هوش مصنوعی: عمق خندقش تا جایی است که ماهی در بالای آن قرار می‌گیرد و سایه‌اش به آن می‌افتد.

هوش مصنوعی: از دوری آن سایه‌ای که در آسمان بود، تو گفتم دلِ من مثل این هفت آسیاب است.

هوش مصنوعی: یک فرد سیاه‌پوست به حضور خسرو آمد و دست او را گرفت، سپس به عقب برگشت.

هوش مصنوعی: او با بی‌پروایی و سادگی به سمت دزدی رفت، اما در عین حال، وزنی سنگین بر پای او بسته بود که مانع از آزادی‌اش بود.

هوش مصنوعی: افرادی جوانی را به حضور او آوردند و او به سرعت جوان را بلعید.

هوش مصنوعی: وقتی خسرو زندگی را به آن شکل دید، از زندگی و جوانی خود ناامید شد و از آن دست کشید.

هوش مصنوعی: او با اندوه به آسمان نگاه کرد و سپس بر زمین جواهراتی را پخش کرد.

هوش مصنوعی: خدایا، آیا این آشفتگی و دل‌مشغولی بر تو پنهان است؟ این فرد دیوانه همه چیزش را به تو سپرده است.

هوش مصنوعی: در دل من وجودی زیبا و دلنشین مانند پری پیداست، به خاطر نعمت‌ها و فضایل خود از این دنیای وحشی و ناباب مرا حفظ کن.

هوش مصنوعی: اگر بخواهد به دست شیطانی جانش را بدهد، هیچ‌گاه نمی‌تواند جانش را فدای آن کند.

هوش مصنوعی: اجازه می‌دهم که جانم تبدیل به خاک شود، اما نمی‌خواهم جایگاه من همانند معده‌ای ناپاک باشد.

هوش مصنوعی: ای خرد، مرا یاری کن و از این قید و بند رهایم کن، مثل کسی که بخشش می‌کند، بر من نیز ببخش و لطفی کن.

هوش مصنوعی: اگر تو درویش هستی یا شهریار، هر دو در کنار هم می‌توانند به یاری یکدیگر برسند. پس از یار خود درخواست یاری کن.

هوش مصنوعی: اگر فقط یک لحظه به کمک تو بیاید، غمت نیز با کسی که می‌تواند به تو آرامش بدهد، خواهد آمد.

هوش مصنوعی: دختر زنگی با شکلی نازیبا و حالتی ناگوار به نظر می‌رسد، مثل غذایی که ظاهر خوبی ندارد و در عین حال دچار دردسر است.

هوش مصنوعی: شکم او به خاطر چاقی و برآمدگی مثل کوهان نرم است و هفت قسمت بدنش به نرمی و صافی می‌ماند.

هوش مصنوعی: سپس دختری را مانند آفتاب دید که در چین و رختش به کمر لبخند خسرو را در حال نوشیدن شرابی از قند می‌بیند.

هوش مصنوعی: چهره‌ای را می‌دیدم که مانند ماه می‌درخشید و لبخندی مانند شکر بر چهره‌اش نشسته بود.

هوش مصنوعی: چهره‌ی زیبای محبوب، همچون کمانی است که دل‌ها را به تیر می‌زند و نگاهش تمامی سرزمین‌ها را تحت تأثیر خود قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: نوشتار او مانند مورچه‌ای است که دور گل می‌چرخد و عطرش را در دامن خود جمع می‌کند.

هوش مصنوعی: به خاطر عشقش، روح دختر در حالتی غرق در شیدایی و مستی قرار گرفت و از زیبایی خط و گوش‌هایش به شدت تحت تأثیر قرار گرفت.

هوش مصنوعی: او به قدری از چهره آن ماه روشن و زیبا مشتاق شده بود که آتش عشقش آنقدر شعله‌ور شد که خود آتش نیز از این سوزش درس گرفت.

هوش مصنوعی: زمانی که شب فرا رسید، او به زیر پرده رفت و شب در زیر چادر آبی رنگش ظاهر شد.

هوش مصنوعی: وقتی مجلس آسمان روشن و نمایان شد به خاطر حرکت ستاره‌ها، جو و حال و هوای آن تغییر کرد.

هوش مصنوعی: آسمان مانند دریایی از دُر و جواهر در حال تلاطم بود و در شب، همه آن جواهرات را در گوش‌ها پخش کرد.

هوش مصنوعی: عشق و دلسادگی به قدری بر جان او فشار آورده که به خاطر دلتنگی و درد فراق، به هلاکت رسیده است.

هوش مصنوعی: در شب تاریک، چون شمعی که خاموش شده، نوری همچون چراغ به وجود آمد.

هوش مصنوعی: زمانی که آن چراغ روشن شد، سفره‌ای آماده شد که شامل کبابی از شکار بود.

هوش مصنوعی: او به او گفت: «ای کسی که در جهان مانند تو را ندیده‌ام، آیا برای من تو همتای دیگری وجود ندارد؟»

هوش مصنوعی: همه‌ی دل‌ها با محبت تو پر شده و از محبت تو احساس نفرت دارند، تمام زیبایی‌ها و خوشبوئی‌ها نیز از وجود تو نشأت می‌گیرند.

هوش مصنوعی: همه وجودم شنواست و به لذت تو آگاهی دارم، و از نگاه تو جذابیتی خاص احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: من تمام وجودم را به عشق تو بخشیده‌ام و تصویر چهره‌ات در ذهنم نقش بسته است.

هوش مصنوعی: دل من پر از عشق توست و وجودم را غم‌های تو فراگرفته است.

هوش مصنوعی: کبابی که مثل دل من پر از طعم و شور است، مرا در آزمایش بی‌ازمایی و امتحان کن.

هوش مصنوعی: زمانی که شاه در آرزوی دستیابی به یک خورشید بود، ده روز به حالت انتظار و بدون هیچگونه پرورش گذشت.

هوش مصنوعی: به مهمانی رفت و با لذت نان شیرینی مانند شکر خورد و به دوستانش هم بیشتر از خود توجه کرد و از آنها پذیرایی کرد.

هوش مصنوعی: وقتی که لقمه‌ای از سفره برداشتی، اشک دختر مانند صد جام گذشته است.

هوش مصنوعی: زمانی که لبخند بر لبان کسی که لقمه‌ای می‌خورد نقش می‌بندد، همچون چشمه‌ای می‌تابد که زیبایی چشمان دختر را می‌سازد.

هوش مصنوعی: وقتی که از چربی و چرب بودن دست برداشتی، دل دختر زیبای جان را به تو سپرد.

هوش مصنوعی: وقتی خسرو برای شست‌وشو پیش دختر آمد، آن دختر به نشانه‌ای از بی‌علاقگی به زندگی‌اش دست کشید و به آنجا ماند.

هوش مصنوعی: وقتی پادشاه از کارهایش فارغ شد، دلخواهی و شادابی بر او مستولی گشت و در این حال، به سراغ عشق و جذابیت‌های زندگی رفت و در آغوش غم و اندوهش فرورفت.

هوش مصنوعی: دختر جان، هرچند تو با زیبایی‌ات قلب من را تسخیر کردی، حالا چه می‌خواهی؟

هوش مصنوعی: من به خاطر پیوندی که با تو دارم، از تمام مشکلات و محدودیت‌ها می‌ترسم و نگرانم که این پیوند باعث ایجاد سختی‌ها و دردسرهای زیادی برای من شود.

هوش مصنوعی: من از بند پای خود خوشحالم، زیرا از سر تا پا در بند تو هستم.

هوش مصنوعی: گفت این حرف را و با بازی‌های زیاد، آن دل تنگ را در آغوش فشرد.

هوش مصنوعی: او آن چنان بوسه‌ای زیبا و شیرین بر لبانش نهاد که دختر از خوشحالی به آتش عشق افتاد.

هوش مصنوعی: هرچند که آن سیاهَ چشم بسیار زیبا و دلنشین است، اما پادشاه از او خیلی ناخوشنود است.

هوش مصنوعی: او چنان به زیبایی و دلربایی است که آدمی ناچار باید دل از او بکند و از او جدا شود.

هوش مصنوعی: چون پادشاه، اسبی را آماده کرد، به زودی آن را زیر پای خود آورد.

هوش مصنوعی: وقتی کار او به طور کامل به پایان رسید، از حال قلعه و اوضاع زنگی سؤال کرد.

هوش مصنوعی: این شخص که به مردم آسیب می‌زند و به شما آسیبی می‌رساند، کیست؟ زندگی کردن با چنین فردی بسیار دشوار است.

هوش مصنوعی: از آسمان باران رحمت بر تو نازل می‌شود و تو در کنار دیوی نشسته‌ای، افسوس!

هوش مصنوعی: اگر به مراد دل من راهی بودی، جاویدان بر تخت خود نشسته بودی و به بلندی ماه می‌درخشیدی.

هوش مصنوعی: دختر زبان باز کرد و گفت: ای مَن، تو مانند ماهی، زیرا او پدر من است و دختر او نیز شاهزاده است.

پنجه‌: مخفف پنجاه‌.

هوش مصنوعی: همه‌ی مردم به نوعی در حال بهره‌کشی از یکدیگر هستند و در نهایت، آنها هم برای تو نیز این کار را انجام دادند و تو را به اندازه‌ای قوی و آماده کرده‌اند.

هوش مصنوعی: اما تا زمانی که جانم در بدنم هست، اراده و دستور تو بر من حاکم است.

هوش مصنوعی: اگر صد جان داشته باشم، همه را می‌دهم، اما هرگز نمی‌توانم تو را از دست بدهم!

هوش مصنوعی: من به خاطر ترس از چشم بد دیگران، تو را از چشم خودم دور نگه داشته‌ام.

هوش مصنوعی: دل خسرو از دیدن دختر شاد و خوشحال شد و آن دختر با زیبایی و مهربانی‌اش مانند ماهی نرم و لطیف به نظر می‌رسید.

هوش مصنوعی: دختر را راهنمایی کن در این کار که وقتی من از این بار سنگین بلند شوم، چگونه عمل کنم؟

سرکش‌: در اینجا یعنی رها.   کش‌: آغوش‌.

هوش مصنوعی: دل من به تو وابسته است و چشمانم پر از اشک. خواهش می‌کنم با مهرت، من را از این وابستگی رهایی بخش.

هوش مصنوعی: وقتی که من از وابستگی‌ات آزاد شوم، در هر لحظه به خاطر شیرینی‌ات شکرگزاری می‌کنم.

هوش مصنوعی: گفتن اینکه وقتی گل پسته می‌چینم و شکر را بر می‌دارم، اگر شکر تمام شود و کم بیاورم، احساس تنگی و ناراحتی می‌کنم.

انگشت‌: در اینجا یعنی زغال افروخته‌.

هوش مصنوعی: او در آن لحظه که شاه دستی به گردنش می‌زند، به شدت شوق و میل دارد.

هوش مصنوعی: به خسروشاه گفت: ای منبع زیبایی، دوچشم دلربایت بر چهره‌ات روشن است.

هوش مصنوعی: لباس تو را با تابش ماه در آغوش گرفته و دست دراز کرده‌ای.

هوش مصنوعی: لب تو شیرین و جذاب است و مانند شکر طعم دلپذیری دارد، به همین خاطر دندان‌هایم را تیز کرده‌ام.

هوش مصنوعی: نوشته‌های تو مانند زنجیری به دور ماه است که عقل را به خود مشغول کرده و سر من از همین نوشته‌ها گمراه شده است.

هوش مصنوعی: قد رعنای تو مانند سرو است که بر سر راه ایستاده و عطر وجودت مثل مشک است که بر ماه تابیده.

هوش مصنوعی: بدنت با سیمی نقره‌ای زینت شده و به خاطر زیبا بودنت، رنگش طلایی جلوه می‌کند.

هوش مصنوعی: من برای تو همیشه در کنارم هستم و از تو مراقبت می‌کنم، پس نگران نباش.

هوش مصنوعی: وقتی تو دوست من هستی، به زودی تدبیری برای این وضعیت پیدا خواهم کرد.

هوش مصنوعی: وقتی که در این لحظه‌ی شاد زندگی به سر می‌بریم، تو، من و صد لذت و زیبایی کنار هم خواهیم بود.

هوش مصنوعی: امشب مطمئن هستم که پادشاه سرخوش و مست است، چون در کنار سپاهش به نوشیدن مشغول است.

هوش مصنوعی: وقتی هر یک از آنها به حالت مستی افتادند، برخیز و بر آن مستان حمله کن و خون‌ریزی به راه انداز.

هوش مصنوعی: ای خدا، جان بدخواهان را به ستوه آور و بر جان کسانی که در راه نادرست هستند، عذاب بفرست.

هوش مصنوعی: این شخص به خاطر شرایط ناگوار و فشارهایی که از طرف پادشاه تحمل کرده بود، از آنجا خارج شد. هنگامی که به در خانه پادشاه رسید، با احترام و ادب به او خدمت کرد و در نهایت کار به خوبی پایان یافت.

هوش مصنوعی: به محوطه قلعه رفت و حال می‌نوشیدگان را بررسی کرد.

هوش مصنوعی: پدر را دید که با دست‌هایش بر زمین افتاده و هر کسی در آنجا به او لطف می‌کند و به گردن او می‌افتد.

هوش مصنوعی: وقتی دختر سیاهان را در حال سقوط و شکست مشاهده کرد، به گونه‌ای دیگر به حقیقت و واقعیت‌های این عالم نگریست.

هوش مصنوعی: به زودی خسرو را فراخواند و گفت: برخیز و به ذلت و خواری، خون شراب‌نوشان را بر زمین بریز.

هوش مصنوعی: دیگر هرگز چنین فرصتی به دست نخواهی آورد و اگر هم به دست بیاوری، اجازه و مجوزی از هیچ کس نخواهی داشت.

هوش مصنوعی: گفت این را و یک سوهان آهنی برای صاف کردن و شکل دادن به او داد.

هوش مصنوعی: زمانی که او دست و پای دشمنان را باز کرد، شمشیری از نیام بیرون آورد و بر آن قوم خونی بی‌رحمانه ریخت.

هوش مصنوعی: وقتی او از دل زنگی‌ها آزاد و بی‌غصه شد، بسیاری از دل‌های زنگی به خوشی و آرامش رسیدند.

هوش مصنوعی: در دز دربند، افرادی زیادی بودند که همه به خاطر قربانی و برای نوازش و تربیت آن موجودات چاق و فربه آمده بودند.

هوش مصنوعی: او به مرگ خودش فکر کرده و از این بابت خوشحال است، در حالی که نشسته و دست بر سر گذاشته و پایش در بند است.

هوش مصنوعی: در دل شب، وقتی آن‌ها نور را از دور دیدند، هر یک از آن‌ها مانند شمعی پرنور شدند.

هوش مصنوعی: با وجود مشکلات و دشواری‌های زیاد، آنها به سمت روشنایی و امید حرکت کردند و از جای خود برخاستند.

هوش مصنوعی: برای آنکه بدانیم، بهتر است به این امید باشیم که آن گروه در نهایت به آزادی دست یابند.

هوش مصنوعی: یک عاشق خوش‌قلب و سرمست به گونه‌ای زندگی می‌کند که در هر چیزی غرق شده و همه چیز را لمس می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی ناگهان چهره شاه را دیدند، انگار یوسف را در چاه پیدا کرده‌اند.

هوش مصنوعی: به خاطر درخواست و نیاز خود، به سوی شاه رفتند و با دلشکستگی و زاری در برابر او به خاک افتادند.

هوش مصنوعی: ای زیبای هوشیار، تو که خیلی زیبا و دلربایی، این زنگی‌های بی‌خبر از حقیقت، به ما آسیب‌های زیادی رساندند.

هوش مصنوعی: دنیا بر روح ما تأثیر گذاشته و ما را به سختی در بند کرده است. بنابراین، به روحی که دوباره به ما برگردد قسم می‌خوریم.

هوش مصنوعی: زندگی انسان در این است که با تلاش و کوشش بر خیزد و به جلو برود، زیرا وقتی که از جان و وجود خود مایه می‌گذارد و به زحمت می‌افتد، این تلاش و جان‌فشانی شیرین و ارزشمند است؛ اما در مقابل، گرفتن جان و زندگی از دست، تلخ و دشوار است.

هوش مصنوعی: زمانی که شاه از زندانیان پاسخی بشنود، آن پاسخ مانند گلی که درخشان و زیباست، چهره‌اش را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: بسیار سریع و به راحتی، آن کسی که به بند اسیران رحم می‌کند، آن‌ها را آزاد کرد.

هوش مصنوعی: دو نفر با چهره‌های زیبا و سیرت نیکو وجود داشتند که مانند شیر شجاع و دلیر بودند.

هوش مصنوعی: یک نفر خوش‌بخت و دیگری پیروز است. شب‌ها همچون گردون، حیرت‌انگیز و شگفت‌انگیزند.

هوش مصنوعی: دو مرد زاهد و ماهر در فنون مختلف، که می‌توانند با کلام خود دیگران را مجذوب کنند؛ آنها هنر خاصی در انتقال احساسات و افکار دارند و می‌توانند بر روی درون و بیرون انسان‌ها تأثیر بگذارند.

هوش مصنوعی: دل شاه به خاطر جذابیت و زیبایی هر دو نفر پر از آشفتگی و احساسات شد، به گونه‌ای که ناگزیر شدند در یک لباس مشترک قرار بگیرند.

هوش مصنوعی: شاه از سخنان آنها خوشنود شد و به بررسی و تفحص در مورد کارهایشان پرداخت.

هوش مصنوعی: فرّخزاد زبان به سخن گشود و در شب، زمین را در برابر خسرو بوسید.

هوش مصنوعی: حالم و داستانم خیلی طولانی است، پس چون وقت راز است، سخن را کوتاه می‌کنم.

هوش مصنوعی: در نیشابور، شهری که خوشبختی بر آن حاکم است، پادشاهی با نام شاپور وجود دارد که عدالت را برقرار کرده است.

هوش مصنوعی: شاپور از افرادی که در اطرافش خبر می‌دادند، جز به کسی که در مورد ویژگی‌ها و خصوصیات قضا صحبت می‌کرد، سؤالی نمی‌کرد.

هوش مصنوعی: در هر شهر و مکان، نشانه‌ای از هر عاشق و معشوقی وجود دارد.

هوش مصنوعی: خبرهایی از هر جا به شاه رسید که ما از هر طرف مسیر را پیمودیم.

هوش مصنوعی: در دنیا، زیباترینی وجود دارد که با زیبایی‌ها و ویژگی‌هایش کامل و بی‌نظیر است.

هوش مصنوعی: دختری خوشگل و دلربا دارد، چهره‌ای چون ماه که جذابیت و زیبایی‌اش مانند شیرینی لب‌هایش است. او زیبایی‌اش را از دیگران متمایز کرده و در دل‌ها جای دارد.

هوش مصنوعی: سمن (گل یاس) به خاطر زیبایی و نازکی‌اش، زیبایی خاصی به چهره می‌دهد و همچون گلی زیبا و لطیف شناخته می‌شود.

هوش مصنوعی: فصیحان و سخن‌وران ماهر در دنیا همچون گل‌های زیبا هستند که هر کدام با زبانی خاص، ویژگی‌های خود را توصیف می‌کنند.

هوش مصنوعی: اگر خورشید نوری نداشت، از خجالت چهره‌اش به خاطر دوری، پنهان می‌شد.

هوش مصنوعی: اگر خورشید چهره آن ماه را ببیند، از عشق و زیبایی موهای آن ماه سرشار می‌شود.

هوش مصنوعی: از زیبایی چهره او در هر مکان، بر دیوارها و تزیینات با طلا نقش می‌زنند.

هوش مصنوعی: وقتی که مردم به عمق و تعمق یک موضوع توجه می‌کنند، به جای اینکه فقط به ظواهر آن بسنده کنند، شروع به پرستش و اهمیت دادن به ظاهر آن می‌کنند.

هوش مصنوعی: زندگی در جهان به دلیل وجود اوست و جلوه‌های روح انسان، نشانه‌های چهره اوست.

هوش مصنوعی: اگر شخصی آگاه و باهوش، آن تصویر را ببیند، مبهوت و گیج می‌ماند، مانند تصویری که بر روی دیوار نقش بسته است.

هوش مصنوعی: اگر در میان مردم چهره‌ای زیبا و دلنشین دیده شود، آن رخ که از لطف و زیبایی اوست، در پاسخ و واکنش به آن‌چه در اطرافش است به نمایش در می‌آید.

هوش مصنوعی: شاه شاپور زمانی که این ماجرا را شنید، همچون پرنده‌ای که در آسمان بال و پر می‌زند، به شدت تحت تأثیر قرار گرفت.

هوش مصنوعی: اوچنان از عشق آن معشوق مست و گرفته شده است که گویی جانش از دنیا جدا شده و هیچ چیز برایش اهمیت ندارد.

هوش مصنوعی: ما من و فیروز، با تمام وجود برای خدمت به شاه آماده و فعال بودیم.

هوش مصنوعی: برای زیبایی گل، هر دوی ما را شاه مقدار زیادی زر داد و سپس جان خود را در این راه فدای آن کرد.

هوش مصنوعی: وقتی به خوزستان رسیدیم، با یک دینار هزار صورت زیبا خریدیم.

هوش مصنوعی: وقتی که در کنار گل‌ها و زیبایی‌هایشان قرار گرفتیم، احساس کردیم که به سرزمین خوزستان بازگشته‌ایم.

هوش مصنوعی: ما از گمراهی به این دز افتادیم و در دست زنگیان ناتوان شدیم.

هوش مصنوعی: شما بر اقبال و سرنوشت خود کمک می‌کنید و به بسیاری از مردم کمک می‌کنید تا از مشکلات و سختی‌ها رها شوند.

هوش مصنوعی: اکنون در آغوش تو مانند جان برایت اهمیت داریم، چون تو باعث شدی که بخت ما خوش باشد.

هوش مصنوعی: چه چیزی را برای تو بفرستم؟ جز جانم چیزی ندارم. جان من متعلق به توست و پنهانش نکرده‌ام.

هوش مصنوعی: من چیزی را که با وجود خودم زیباست، از ثروت این دنیا نمی‌خواهم، بلکه همانند یک تکه پارچهٔ بافته شده‌ای باارزش است.

هوش مصنوعی: گل‌هایی که توسط او طراحی شده‌اند، دل بسیاری را شاد و سرگشته کرده‌اند.

هوش مصنوعی: این شخص به قدری زیباست که گویا چهره‌اش نمایانگر روح و جان اوست و به دل مردم جذابیت خاصی می‌بخشد.

هوش مصنوعی: اگر به ظواهر و شکل‌ها توجه نکنیم، سازنده و خالق همه چیز می‌تواند اینگونه شکل‌ها را بیافریند.

هوش مصنوعی: هر ماه نو که شروع می‌شود، چهره‌ای تازگی پیدا می‌کند و به آن لبخند نمی‌زند، چون این ماه نو است که باید به این چهره‌ها جلوه‌ای جدید ببخشد.

هوش مصنوعی: اگر این چهره را بر دیوار بزنند، زیبایی آن بر دیوار افتاده و چهره دیوار در کوچه خواهد بود.

هوش مصنوعی: زبان نمی‌تواند به خوبی بیان کند که این تصویر یا حالت چگونه است، زیرا ویژگی‌های آن به گونه‌ای است که فراتر از کلمات است.

هوش مصنوعی: او این را گفت و سپس آن شکل و قیافه‌ای که داشت، از زیر لباسش به سرعت بیرون آورد.

هوش مصنوعی: زمانی که خسرو به زیبایی معشوقش نگریست، از عمق جانش دل به تصویر او سپرد و شروع به پرستش زیبایی کرد.

هوش مصنوعی: انسانی که جانش را خوب نگه‌داری می‌کند، باید به زیبایی و ظرافت خود نیز اهمیت بدهد، زیرا رابطه‌ای عمیق بین جان و ظاهر وجود دارد.

هوش مصنوعی: چشمان او چنان پر از اشک و خون است که از زیبایی‌اش فقط تصویرش باقی مانده و خود او از نظرها پنهان شده است.

هوش مصنوعی: سلطانی عاشق از زیبا رویان سؤال کرد درباره آن دستان ظریف و زیبا.

هوش مصنوعی: بسیاری از پیش، تصویر او در ذهن بوده و صفاتش را جست‌وجو کرده‌اند تا اینکه نامش مشهور شود.

هوش مصنوعی: با نگاهش به زیبایی او خیره می‌شد و هوش او به آن توجه می‌کرد، تا اینکه گوشش هم بتواند از زیبایی‌اش بهره‌مند شود.

هوش مصنوعی: فرخ به خسرو گفت: ای جوانمرد، از وضعیت تو شگفت‌زده شده‌ام.

هوش مصنوعی: با توجه به آشنایی زیادت با او، گویی هر دوی شما از یک جا به هم آشنا شده‌اید و در واقع به هم شبیه‌تر شده‌اید.

هوش مصنوعی: پس از شنیدن این پاسخ، لب‌های پادشاه خندید و اینقدر خوشحال شد که دندان‌هایش از بین لب‌هایش نمایان شد.

هوش مصنوعی: از دل من آهی بلند شد؛ آهم آنقدر سرد است که مدتهاست از آن غافل بودم، هم ماه و هم سال.

هوش مصنوعی: خسرو به فیروز و فرخ می‌گوید: ای آزادگان و اهل فضیلت که در شب‌ها فعالیت می‌کنید.

هوش مصنوعی: اگر در دل خود رازی دارید، باید با دقت و هوشیاری درباره آن صحبت کنید، اما می‌ترسم که به خاطر سستی و بی‌توجهی‌تان، آنچه را که باید بگویم به درستی منتقل نشود.

هوش مصنوعی: وقتی آن دو نفر راز را از خسرو شنیدند، بسیاری از سوگندها را آغاز کردند.

به جانت‌: قسم به جان تو.

هوش مصنوعی: وفاداری مردان پنهان نیست، این سخن به وضوح گواهی می‌دهد.

هوش مصنوعی: وفای خالص و صادقانه ما چگونه می‌تواند دورنگ باشد؟ وقتی که حق زندگی تنها یک حقّ کوچک و ناچیز نیست.

هوش مصنوعی: خسرو از ابتدا تا انتهای داستان هیچ تأخیری نکرد و همه چیز را به خوبی شرح داد.

هوش مصنوعی: وقتی هر دو به آن راز پی بردند، دوباره به سوی پیمان و تعهد خود برگشتند.

هوش مصنوعی: در آغاز دوره پادشاهی خسرو، وفاداری و پایبندی به عهد و پیمان به گونه‌ای بی‌نظیر و بسیار قوی تجدید شد.

هوش مصنوعی: به او گفتند که از مه، تا به‌ماهی، کسی مانند تو در مقام پادشاهی دیده نشده است.

هوش مصنوعی: اگر کسی مانند تو به مقام شاهی برسد، این نشانگر آن است که در وجود او نادرستی و کفر نهفته است.

هوش مصنوعی: تو مانند خورشید هستی که هیچ ستاره‌ای نمی‌تواند با تو رقابت کند و تنها در شب‌های دور از تو به سراغ او می‌آیند.

هوش مصنوعی: تو مانند خورشیدی، ما ناتوان و ضعیف هستیم و مانند سایه، از جلو و پشت تو حرکت می‌کنیم.

هوش مصنوعی: ناگهان خورشید درخشان، همچون تیری به سمت آسمان تابید و نورش همه جا را پر کرد.

هوش مصنوعی: اعیان آسمان روشن و تابناک شد و دشت هامون با گل‌های زیبای خود آراسته گردید.

هوش مصنوعی: زمانی که آن زن هندی از آسمان بالا رفت، آن سیاهان را در چاه انداخت.

هوش مصنوعی: وقتی آن دیوان کار خود را تمام کردند، آن دختر از ترس خود به گریه افتاد.

هوش مصنوعی: او به‌قدری به حال خود افسرده و دردمند بود که به زمین افتاد و گفت: من از خسرو، چنین رفتار ناشایستی را نمی‌پسندم.

هوش مصنوعی: من جوان هستم و تو هم در دوران جوانی خود به سر می‌بری. جوانی زیبا و پر از احساسات است، و این مسائل در دل و جان ما تاثیر عمیق می‌گذارد که تو هم این را می‌دانی.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که من از تو خواهش می‌کنم که به جوانی که در موردش صحبت می‌کنم، ببخشایی. این درخواست به گونه‌ای است که من حاضرم برای او به جان خودم نیز قربانی شوم.

هوش مصنوعی: او به من گفت که اگر بخواهی، هرگز تو را از این دزدی محروم نخواهم کرد.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی راهی پیش بگیری، تو را آگاه کنند، خود را با مقایسه‌ایی بسنج.

هوش مصنوعی: به شاه گفت: ای کسی که بر روح من تسلط یافته‌ای، تو برای من مانند روحی هستی که از وجود من باخبر است.

هوش مصنوعی: اگر خودم را بدون زیبایی‌ات بمیرم، چطور می‌توانم حتی برای یک لحظه بدون تو زنده بمانم؟

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی، می‌توانی من را از زندگی‌ام بیرون بکنی و جدا شوی، یا اینکه در کنارم بمانی و رهایم کنی.

هوش مصنوعی: مرا از خود دور نکن، چون نمی‌توانم از پای تو چشم بردارم.

هوش مصنوعی: دل من از بس که به عشق تو می‌سوزد، به دو نیم شده است، چرا که عشق و سوز عاشقان عمیق و شدید است.

هوش مصنوعی: من به ملاقات تو راضی شده‌ام و تو می‌دانی که به شدت تحت تأثیر احساساتم هستم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که زنده‌ام، تو برای من مانند یک پادشاهی. تنها مرگ است که می‌تواند ما را از هم جدا کند.

هوش مصنوعی: اگر من کاری بد کرده‌ام، تو هم همین کار را انجام بده یا بهتر است که به فکر خودت و وعده‌هایی که داده‌ای، باشی.

هوش مصنوعی: وقتی که خسرو به شدت احساس سوز و اندوه کرد، قلبش از این درد ناراحت شد.

هوش مصنوعی: به او گفتم که دلگیر نباش و دیگر چیزی نمی‌گوید جز آنچه که به رضا و خوشنودی تو مربوط می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر از دیدن من راضی و قانع باشی، به خاطر این درخواستت من آماده خریدن هستم.

هوش مصنوعی: وقتی پادشاه صحبت را قطع کرد، دختر با دل راضی به او پاسخ داد.

هوش مصنوعی: بعد از آن، پادشاهی برای بندگان در نظر گرفت و به جای هر کس با نیکی و احسان بسیار رفتار کرد.

هوش مصنوعی: شاه و پیروز و خوشبخت همراه یک دختر دیگر از دز به سلامت خارج شدند.

هوش مصنوعی: بعد از اینکه راه را هموار کردند، گنجینه‌ای قدیمی را گشودند.

هوش مصنوعی: در اینجا اشاره شده که استوران، با بار و مسئولیت‌های خود، به سمت دز و سپس به سوی صحرا حرکت کردند.

هوش مصنوعی: دو شب‌رو (شجاع) به همراه شاه و دختر سوار بر اسب از درون قلعه با سرعت خارج شدند.

هوش مصنوعی: بسیاری از نیک‌خواهان سوار بر مرکب خود شدند و به سمت شهر اصفهان رفتند.

هوش مصنوعی: آنها بستری محکم و مناسب برای او فراهم کردند و خواسته‌ای درخور و شایسته‌اش طلب نمودند.

هوش مصنوعی: شاهی سرمست و شاداب به درون خانه‌ای رفت و دلش به خاطر موضوعی ناراحت بود، پس شروع به سوگواری و نوحه‌سرایی کرد.

هوش مصنوعی: در آسمان، ستاره‌ها از دل شاداب و دوست‌داشتن زمین به وجد آمدند و در عشق گل، چنان شوری به پا کردند که از این شوق، چشم‌ها به اشک و گِل تبدیل شد.

هوش مصنوعی: دلش به خاطر غم و درد، پر از خون بود و از آن خون، چشمانش در حال اشک ریختن و جاری شدن بودند.

هوش مصنوعی: نه روزی آرامش داشت و نه شبی که بتواند بخوابد. او چهره‌ای داشت پر از ناز و دلش پر از پرشور و اشتیاق.

هوش مصنوعی: گاهی حالتی بسیار رنج‌آور و دردناک داشتی و گاهی دیگر به زیبایی و شادابی می‌درخشیدی.

هوش مصنوعی: گاهی دلش مثل شمعی پر از سوز و اشتیاق بود، و گاهی تا صبح و شب فریاد می‌زد.

هوش مصنوعی: گاهی به حالتی شگفت‌انگیز و بی‌خود با شراب سرگرم می‌شوی و گاهی هم صدای خوش رباب تو را به وجد می‌آورد.

هوش مصنوعی: شما با بیان خود، سخنان پر از درد و حسرتی را به زیبایی و شور و شوق بیان کردید.

هوش مصنوعی: زمانی که تو عزاداری را شروع کردی، قلبت مانند دریایی پر از احساسات عمیق و غم‌انگیز شد.

هوش مصنوعی: در سرزمینی غریب و دور، به شدت از دلتنگی و حزن خون گریه می‌کنم، همچون ابری که در بهار باران می‌بارد.

هوش مصنوعی: این بیت به تصویر زیبایی از یک مینیاتور می‌پردازد که در آن، معشوقه به همراه گل‌های نرگس به تصویر کشیده شده است. این تصویر نشان‌دهنده‌ی عشق و زیبایی است و به نوعی روح‌نوازی و دل‌نشینی را تداعی می‌کند. نقش و نگار آن فرد به شکلی است که بر آرامش و زیبایی صحنه می‌افزاید و در واقع، به نوعی باید بگوییم که او به عنوان یک همدم و دوست وفادار در آن عالم تصویر شده است.

هوش مصنوعی: در تاریکی شب، ستاره‌ها همچنان باقی مانده‌اند و تصویر زیبایی از خود به جا گذاشته‌اند که همانند نقش‌هایی در یک پارچه به نظر می‌آید.

هوش مصنوعی: گاهی بر چهره‌ات اشک می‌ریزی و گاهی با حسادت به کتاب عشق نگاه می‌کنی.

هوش مصنوعی: اگرچه دوستان نصایح و پندهایی به او دادند، اما او توجهی نکرد و سودی از این نصیحت‌ها نبرد.

هوش مصنوعی: دل من، به خود می‌گوید که چه تعداد از تو را در اسارت دارم؛ هر یک از بندهایم از تو نشأت می‌گیرد و درگیر تو هستم.

هوش مصنوعی: من از تاج و تخت بی‌نیازم و مثل موی دوست، چیزی که بر سرم است را کنار می‌زنم.

هوش مصنوعی: تو از طریق اندیشه‌های خودت مرا به یک وضعیت غیرممکن رساندی، مانند اینکه من را در معرض خطر و سختی قرار دادی.

هوش مصنوعی: تو به خاطر عشق و دلبستگی به او، از خودت بی‌خبر شده‌ای و حالا در وضعیت نامناسبی قرار گرفته‌ای، به‌طوری‌که خواسته‌ها و آرزوهایت در حال از دست رفتن هستند.

هوش مصنوعی: اکنون روز خوشبختی به پایان رسیده و به جای آن، بر مشکلات و سختی‌ها افزوده شده است.

هوش مصنوعی: یک روز، پس از گذر زمان، به بازار رفت. دلش پر از درد و رنجی شبیه به خارهای گل بود.

هوش مصنوعی: از عشق، بسیار آزرده خاطر می‌شد و یکی از آن‌ها تصمیم می‌گرفت که با بستنی بر سر، خود را آرام کند.

هوش مصنوعی: از هر گوشه شهر می‌چرخید و به وضعیت مردم آنجا پی می‌برد.

هوش مصنوعی: وسیلۀ تو از علم و آگاهی سرچشمه می‌گیرد و سخن تو از اصل و بنیاد آفرینش نشأت می‌گیرد.

هوش مصنوعی: در جمع افراد با درک و باهوش، به دلیل دانش فراوان، شخصی به عنوان نکته‌سنج و نکته‌پرداز شناخته می‌شود.

هوش مصنوعی: مدتی که او در میان فنون مختلف بود، در هر علمی بر دیگران برتری داشت.

هوش مصنوعی: وقتی که آوازه و شهرت علم او به حدی رسید که از مرزها فراتر رفت، نیک‌نامی و خوب‌نامی او نیز از حد و اندازه فراتر رفت.

هوش مصنوعی: شاه سپاهان از خبرهایی مطلع شد که برنایی، تاج نیکخواهان است.

هوش مصنوعی: از شهر خودش به اینجا آمده و به شدت در رشته پزشکی مهارت دارد.

هوش مصنوعی: اگر کسی صد سوال از او بپرسد، او می‌تواند در یک ساعت به همه‌ی آن‌ها پاسخ دهد.

هوش مصنوعی: در جهان، هیچ کس به پاکی و بی‌نظیری او نمی‌رسد و دیگر کسی همانند او وجود ندارد.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد او انسانی نیست، بلکه فرشته‌ای است که از آگاهی و فرهنگ ساخته شده.

هوش مصنوعی: زبان او به‌قدری قویی و شیرین است که می‌تواند هر مشکلی را حل کند. کسی را نمی‌شناسم که به اندازه او در سخن گفتن شیرین و دلنشین باشد.

هوش مصنوعی: اگر در پای گل خشتی وجود داشته باشد، اکنون چه کسی جز این جوان می‌تواند از آن خارج شود؟

هوش مصنوعی: پادشاه حقیقت از این سخن شادی زیادی به وجود آورد و کسی را که نیکوکار بود، به حال خوشی رساند.

هوش مصنوعی: مردی از ایوان خارج شد و جنیبت (لقب یا عنوان خاص) را برداشت و لباس با شکوهی را پیش هرمز (شاهی معروف) آورد.

هوش مصنوعی: درودش را از شاه خوشبخت و پرقدرتی که مانند خورشیدی در آسمان می‌درخشد، می‌فرستند.

هوش مصنوعی: شاه ما یکی بیمار دارد که بر دلش غم و نگرانی‌های زیادی دارد.

هوش مصنوعی: اگر تو با او هم‌نوا و هماهنگ باشی، در این صورت می‌توانی رازهایش را حفظ کنی و به آن اعتماد کند.

هوش مصنوعی: حالا برخیز، چون راهی در پیش نیست، کمی استراحت کن و خود را نزدیک به کسی که رنجور است برسان.

هوش مصنوعی: دیروز به شاه گفتند که در علم و دانش، هیچ کس یار تو نیست و تو در این زمینه کمبود داری.

هوش مصنوعی: زمانی که خسرو آن حرف را شنید، به شدت شادی‌اش را احساس کرد و قلبش از خوشحالی به تپش افتاد.

هوش مصنوعی: زمانی که بدون نگرانی و غم به کار خود ادامه دهیم، در پایان نتیجه خوبی به دست خواهیم آورد. خوشا به حال کسی که در مسیر خواسته‌اش به موفقیت می‌رسد.

هوش مصنوعی: دل به خود می‌گفت: ای دل، چرا این درویش حتماً نباید ثروت را در مقابل خود بخواهد؟

هوش مصنوعی: گاهی می‌گفت: ای جوان گم‌شده، فردی که نابینا است چه چیزی می‌تواند به جز چشمی بینا در زندگی‌اش داشته باشد؟

هوش مصنوعی: هرچند که در زندگی سختی‌ها و زحمت‌های زیادی را تحمل کرده‌ای، اما به آن پاداش ارزشمندی که به دنبالش بودی، دست پیدا کردی.

هوش مصنوعی: الان که به سمت گنجی می‌روی، طوری خواهم کرد که دل و احساس تو در همان جا بماند.

هوش مصنوعی: با دانش، عقل را در مقام خودش قرار بده و بر اساس شهامت و شخصیت خودت بایست.

هوش مصنوعی: اگر پزشک خود از دردش نتواند بکاهد، پس هیچ کس دیگری نیز نمی‌تواند به دیگران کمک کند.

هوش مصنوعی: وقتی که او بر خود اندکی نصیحت و حکمت را متوجه شد، بر بلندی نشسته و تصمیم گرفت و به راه خود ادامه داد.

هوش مصنوعی: روان به سمت درگاهی روانه شد که آن را مانند بهشتی پر از ماه دید.

هوش مصنوعی: به محض اینکه نگاهش به زیبایی پادشاه افتاد، به سوی او رفت و در مسیر خدمتش قدم برداشت.

هوش مصنوعی: زبان ستایش‌گر خود را به روی پادشاه گشود و گفت که چشم هر بدخواهی از تو دور باشد.

هوش مصنوعی: سرنوشت، دروازه‌بان پادشاهی است و زمین به دشمنی با او برمی‌خیزد و آسمان نیز در تلاش است تا به او آسیب رساند.

هوش مصنوعی: از عمرش به قدری خوشبختی و نعمت دارد که اگر بگوید که سبزتر از او موجودی نیست، حرفش درست است.

هوش مصنوعی: شخصیت‌های مهم و والا، او را به شیوه‌های مختلفی آزمایش کردند.

هوش مصنوعی: هرگاه در علمی دانش و حقیقتی ارزشمند به‌دست آید، مانند گوهری درخشنده برمی‌خیزد و نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی هر چه او گفت، بسیار مناسب و شایسته بود، شاه هم او را ستایش کرد و سخنانش را صلاح دید.

هوش مصنوعی: چون خسرو در علم و دانش به کمال رسید، برای درمان به سوی گلرخ او را فرستاد.