هوش مصنوعی: ای فاخته‌ی خوش‌صدا، چه زیبا و دلکش هستی! تو در میان حلقه‌ات جان دیگری به مردم می‌بخشی.

هوش مصنوعی: در دل خود جواهر گرانبهایی داری، آن را از حلقه‌های زندگی به بیرون بریز و زنده‌نگه‌اش‌دار.

هوش مصنوعی: سخن را به درستی بیان کن و اجازه بده تا صدا بلند شود، چون زمانی که مفهوم را پنهان کرده‌ای، معنای راز را نیز باید آشکار کنی.

هوش مصنوعی: برای هر صدا و نغمه‌ای، جهانی را روشن کن و به هر لحظه جان و روح خود را مانند شمعی درخشان برافروز.

هوش مصنوعی: وقتی از لذت‌های دنیوی دل کندی و به حقیقت و معانی عمیق‌تر زندگی روی آوردی، آن وقت اسارت و محدودیت‌های worldly را پشت سر گذاشته‌ای و به سعادت و آرامش واقعی دست یافته‌ای.

هوش مصنوعی: اگر داستانی داری، آن را بیان کن و همه کسانی را که بیگانه هستند، با خبر کن.

هوش مصنوعی: شخصی که به تو گفته است باید دقت کند که در سخن گفتن چگونه عمل می‌کند، زیرا این فرد در کلام و صحبت‌هایش تأثیرگذار است و باید به یاد داشته باشد که سخنانش مهم هستند و باید به آن‌ها توجه کند.

هوش مصنوعی: قیصر، همان کسی است که هرمز، پدر او بود و از آسمان مقامش بالاتر بود.

هوش مصنوعی: در زمان او، هیچ چیز نمی‌توانست برتر از او باشد. او به مانند پادشاهی است که نورش بر آسمان می‌درخشد و ماه را هم تحت تأثیر خود قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: آسمان و ستاره‌ها همه متعلق به او هستند و او به عنوان حاکم زمین خراج و مالیات از کشورهای مختلف می‌گیرد.

هوش مصنوعی: از مرکز حکومت خود، با شادی به سوی شاه خوزستان پیامی فرستاد.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی که به مقام و جایگاه والایی برسید، باید هزینه‌ها و مسئولیت‌های آن را بپذیری.

هوش مصنوعی: خوزستان را به نام خود در فهرست قرار بده و آن را با افتخار معرفی کن.

هوش مصنوعی: از دستورات خارج نشو و از آن پیروی کن، زیرا وقتی که در خط قرار گرفتی، مانند یک پادشاه عمل کن.

هوش مصنوعی: اگر حتی یک موی از ما منحرف شود، تو بر زمین خواهی افتاد و دیگر نخواهی توانست سر بلند کنی.

هوش مصنوعی: دل عاشق به شدت پریشان و تنگ شده است، به طوری که این احساس تنگی و ناراحتی او به دنیا نیز سرایت کرده و جهان را نیز تنگ و محدود احساس می‌کند.

هوش مصنوعی: او دچار ناتوانی و افسردگی شد و چهره‌اش به رنگ تیره و غمگینی تبدیل گردید.

هوش مصنوعی: بزرگان را پیش خود به مهمانی دعوت کرد و در برابر کسانی که کوچک‌تر هستند، این سخن را گفت.

هوش مصنوعی: قیصر از سرزمین من خراج و مالیات می‌خواهد و اگر نپردازم، عذاب و سختی از سوی او برایم در پی خواهد آمد.

نه می‌توانم به جنگ او بروم و نه باج دادن به او را بپذیرم.

هوش مصنوعی: در این زمان، هیچ‌کس در سلطنت وجود ندارد که مانند قیصر، صاحب قدرت و اقتدار باشد.

هوش مصنوعی: زمانی که از وجودم خارج می‌شوم، گویی تمام دنیا از من می‌رود.

هوش مصنوعی: شخصیتی بزرگ و با تجربه وجود دارد که به خوبی می‌تواند در حل مسائل و مشکلات به دیگران کمک کند، حتی اگر در ابتدا شرایط به نظر دشوار بیاید.

هوش مصنوعی: در عالم وجود، شادی و اندوه فراوانی وجود دارد و فساد و آشفتگی در هر رنگ و نوعی در این جهان دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: دل از غم بلند شده و به آغوش او نشسته است، همچون برف پیری که بر سر او نشسته است.

هوش مصنوعی: فکر خاموشی زبان را به صحبت وادار کرد و دهان را با کلمات ارزشمند پر کرده است.

هوش مصنوعی: می‌توان گفت ای سپهر، آشیانه‌ات در آسمان است و درگاهت به منزلگاه آسمان نزدیک است.

هوش مصنوعی: بخشش و عظمت تو به اندازه دریاست و بردباری‌ات چون کوه. با این صفات، تو می‌توانی لشکر غم و اندوه را شکست دهی.

هوش مصنوعی: وقتی که کسی به مقام حکمرانی دست پیدا کند، از حمایت و پشتوانه‌ای در زندگی‌اش برخوردار خواهد شد.

هوش مصنوعی: هرگز نباید به کسی که به تو پشت می‌کند، پشت کنی، چرا که کسی که به تو بی‌توجهی می‌کند، ممکن است در واقع به تو نگاه کند و برگردد.

هوش مصنوعی: در این لحظه تو از هرمز فال می‌زنی، اما این نوع فال را هرگز قبلاً نگرفته‌ای.

هوش مصنوعی: در این نبرد، اگر به اوج برسی، دوباره در این صلح به تو برمی‌گردد.

هوش مصنوعی: هرمز در سخن گفتن نمونه‌ای است که کسی به اندازه او حرف نمی‌زند و دانشی که دارد بسیار است، اما عمرش کوتاه است.

هوش مصنوعی: او به حدی آزاد و با دانش است که آزادی مانند زبان‌های مختلف گل سوسن است.

هوش مصنوعی: زبان‌های ترکی، فارسی و عربی همه در نظرش زیبا و دلکش هستند.

هوش مصنوعی: اگر این سخن زیبا به زبان رومی باشد، پس سزاوار است که او را به خاطر آن بفرستی.

هوش مصنوعی: پیامبری را به سوی قیصر بفرست و خزانه را برای او باز کن و وزیر را نزد او بفرست.

هوش مصنوعی: بزرگترین مقام شما باید از شاه حمایت کند، زیرا اگر از طلا به خوبی استفاده شود، همه امور به خوبی پیش خواهد رفت.

هوش مصنوعی: اگر در دل خود ارزش و گنجی مانند طلا داشته باشی، دوستی و محبت را هم جذب می‌کنی، اما اگر فقط ظاهر را داری و به عمق وجود توجه نمی‌کنی، در واقع فقط پوسته‌ای از زندگی را در بر داری.

هوش مصنوعی: باید مقدار زیادی طلا و نقره را به‌صورت جواهرات غنی و ارزشمند جمع‌آوری کرد.

هوش مصنوعی: زهر در زیبایی‌های سخت و جذاب پنهان است، همچون لباسی زربافت و تختی نرم و دلبر.

هوش مصنوعی: بخور، صندل و مشک، عطرهای خوشبو و دلنوازند که بوی آن‌ها فضا را معطر می‌کند. عطر عبیر و عنبر نیز به این رایحه‌ها اضافه می‌شود و عود، نوعی چوب خوشبو و ارزشمند، حس آرامش و طراوت را به فضا می‌بخشد.

هوش مصنوعی: این بیت به معنای این است که افرادی که در خدمت یا اطراف یک شخص خوشگل و زیبا هستند، به او احترام و عشق می‌ورزند. به عبارتی دیگر، حتی اگر تعداد افراد در اطراف این زیبایی زیاد باشد، همه به خاطر زیبایی و جذابیت او، ارزش و احترام قائل می‌شوند.

هوش مصنوعی: در ساعت سحر، به خاطر تنگ‌نظری آنها، جان من به شدت افزایش یافته است و در چشم‌هایشان، فقط به یک مو کوچک اشاره کرده‌اند.

هوش مصنوعی: سمند، که بازتاب قدرت و شکوه است، با صد بار پرواز از آسمان‌ها، به زمین نگاه کرده و در چشمانش نور و زیبایی خاصی دارد.

هوش مصنوعی: جهانی به برق و روشنایی آن می‌ماند و مانند این است که صدها دنیا از نور و زیبایی آن به سمت ما حرکت می‌کنند.

هوش مصنوعی: یک دختر زیبا و با ارزش به اندازه صد ماه، حتی از خورشید هم زیباتر و درخشنده‌تر است.

هوش مصنوعی: تو با هنر و خلاقیت خود چنان تأثیری بر عقل و روح من گذاشتی که تمام دنیا را دگرگون کردی.

هوش مصنوعی: لباسی باارزش و زیبا به همراه کلاهی تزئین شده با مروارید و جواهرات ساخته شده است.

هوش مصنوعی: بنابراین هدیه‌ای از گنج گرانبها آماده کن و آن را به سواران بفرست تا به سوی قیصر بروند.

هوش مصنوعی: اگر قیصر از هرمز مالیات نگیرد، تو هرگز نخواهی توانست چیزی از او بگیری.

هوش مصنوعی: من به تو به خاطر مصلحت‌هایت هشدار دادم و اکنون تو خودت می‌دانی که منظور من چیست و به همین دلیل سخن را کوتاه می‌کنم.

هوش مصنوعی: رای او برای شاه خوشایند بود و او را به گونه‌ای تحت تأثیر قرار داد که هرکس پس از جمع شدن، علامتی از خود نشان داد.

هوش مصنوعی: یک گنج بزرگ مانند کوه طلا وجود دارد که کنیزان را با صدها زیور و زیورآلات زینت داده است.

هوش مصنوعی: مانند کوهی که از نقره ساخته شده، آن زیبایان در دیواری بزرگ قرار گرفتند.

هوش مصنوعی: سرها بالا و افراشته شده‌اند و مانند سروهایی که به آرامی حرکت می‌کنند، به زیبایی در کنار یکدیگر قرار گرفته‌اند. این تصویر نشان‌دهنده‌ی احترام و ارادت به غلامان است.

هوش مصنوعی: مانند ماهی که با سرعت در آسمان حرکت می‌کند، آن خدایان زیبا بر اسب‌هایی سوار شده‌اند.

هوش مصنوعی: پس از آن، تشریفی به رمزی داده شد که خورشید هرگز آن را ندیده بود.

هوش مصنوعی: وقتی که مسئولیت او به حد کافی سنگین شد، با آن خداحافظی کرد و سپس دوباره آن را پذیرفت.

هوش مصنوعی: هرمز به سرعت از خوزستان خارج شد، به گونه‌ای که همانند یک رعد و برق سریع و ناگهانی به نظر می‌رسید.

هوش مصنوعی: چگونه بگویم که در نهایت چه بر سر آن ره پیش رفت؟ پسر آمد و به جای پدر قرار گرفت.

هوش مصنوعی: به یک راه، فردی با سعادت را با احترام و ناز بسیار به استقبال او فرستادند.

هوش مصنوعی: وقتی روز دیگری فرا برسد، این چرخ زمان دو روی خود را نشان خواهد داد و از آینه، صد نوع اثر و نشانه نمایان خواهد شد.

هوش مصنوعی: با احترام و بزرگی، هرمز را فرستاد و او پس از مسیر طولانی و دشوار، فرود آمد و استراحت کرد.

هوش مصنوعی: وقتی شاه از درخشش ستاره‌ها آگاه شد، همان روز او را به حضور خود فراخواند.

هوش مصنوعی: هرمز وارد شد و زمین به احترام او فرود آمد، زبانش باز شد و ستایش از شاه بلند گردید.

هوش مصنوعی: پس از آن، هدیه‌ای را برای پادشاه به او عرضه کرد و سرش را به نشانه احترام خم کرد.

هوش مصنوعی: وقتی قیصر دید که تحفه‌های زیادی در برابرش قرار دارد، از اینکه نتوانست چیزی بهتر از آن بیابد، ناراحت شد.

هوش مصنوعی: زمانی که آن شاه هرمز را از دور دید، مثل اینکه خورشیدی را مشاهده کرده باشد، قلبش از نور او به وجد آمد.

هوش مصنوعی: برو، چون سپیده‌دم آشنایی فرارسید و دلش روشن شد.

هوش مصنوعی: درخت از شدت تماشا و حیرت در حالتی قرار گرفت که دیگر هیچ‌کس از آن پنهان نماند و او توانست احساسات خود را به وضوح نشان دهد.

هوش مصنوعی: او اشک‌هایش را از دیگران مخفی می‌کرد و چشمانش را به طوری می‌گرداند که کسی متوجه آن نشود.

هوش مصنوعی: او که مانند یک سرو بلند و خوش قامت است، زیبایی‌اش مانند ماه می‌درخشد و دلش از عشق او به تپش افتاده است.

هوش مصنوعی: او برای جان دادن در میثاقی که بسته شده، آمده است و حس مهربانی و محبت در دلش شعله‌ور شده است.

هوش مصنوعی: به خاطر گرسنگی شدید، دست به سوی کسی دراز کرده است که در میدان نبرد، مانند لشکری مستقر شده است.

هوش مصنوعی: عجب اینکه هرمز هم، در حالی که در حال شادابی است، کم‌کم چشم‌هایش را باز می‌کند.

هوش مصنوعی: نیکو می‌گوید، مانند آن پیر دانا که محبت و خون در دنیا به هم نخواهد آمیخت.

هوش مصنوعی: از اشک‌های آن شاهزاده و سلطنت، خون به راه افتاد؛ خون زهرآلودی که به نهان‌خانه‌ای بی‌راه می‌رفت.

هوش مصنوعی: بسیاری از جنگجویان دلیر گریسته‌اند، اما پس از آن مانند گل که پس از باران شکفته می‌شود، به خنده و شادمانی روی آورده‌اند.

هوش مصنوعی: آن‌ها نفهمیدند که چرا آن گریه به‌وجود آمد و روشن نشد که آن خنده از سوی چه کسی است.

هوش مصنوعی: زمانه، پدران را به فرزندانشان پیوند می‌دهد و به شاهان نیز فرزند می‌دهد.

هوش مصنوعی: مادر هرمز از دور به قضا نگاه کرد و آن سمنبر را دید.

هوش مصنوعی: وقتی روی لب‌های شیرین او را دید، از دلش عشق و محبت بیداد کرد و تأثیر آن عشق به اندازه‌ای بود که او را شاداب و پرشور ساخت.

هوش مصنوعی: دل او به تپش افتاد و چشمانش پر از اشک شدند. عرق بر پوستش نشسته و احساساتش مانند شیر جاری بود.

هوش مصنوعی: هیچ کس را به قیمت دم خود نمی‌فروشد، اما او به خاطر محبت آن پادشاه عالم، مانند ماه در زیر پرده، وجودش را به فروش گذاشت.

هوش مصنوعی: دلش مانند پرنده‌ای مضطرب و بی‌قرار شده است، همچنان که آسمان در حال تغییر و تلاطم است.

هوش مصنوعی: مجسمه‌ها و بت‌ها دور او غوغایی به‌پا کردند و از جان، صد جام خون را بر لباسش ریختند.

هوش مصنوعی: گلاب تازه بر چهره‌اش ریختند و اشک‌های نرگس را بر زمین نهادند.

هوش مصنوعی: وقتی که آگاه و هوشیار مانند کوهی از نقره شد، دلش مانند دریا جوش و خروش پیدا کرد.

هوش مصنوعی: زبانش را باز کرد و گفت که این جوان که امروز در مقابل پادشاه آمده، روشنایی‌بخش دنیاست.

هوش مصنوعی: من فرزند او هستم و این حقیقتی غیرقابل انکار است و اگر از دیگران هم بپرسی، آن‌ها هم همین را خواهند گفت.

هوش مصنوعی: عشق و محبت من مانند شمعی است که دل و چشمم را روشن می‌کند و او مانند چراغی است که سینه‌ام را روشن نگه می‌دارد و نور فکر و عقل من را می‌افزاید.

هوش مصنوعی: من خود را تحت تأثیر آتش عشق او قرار دادم و به خاطر زلف‌های بی‌تابش، سرم را به دردسر انداختم.

هوش مصنوعی: عشق و محبت من به او در دلم چنین شعله‌ور است که حتی ماه نیز می‌آموزد چگونه روشنایی ببخشد.

هوش مصنوعی: جان من به قدری به او وابسته است که هر یک از بندهایی که مرا به او متصل می‌کند، به شدت در چنگ او باقی مانده است.

هوش مصنوعی: او از سر تا پا همچون قیصر (امپراتور) است، مگر اینکه او مانند دریا است، که جواهراتش، او را خاص و ارزشمند کرده‌اند.

هوش مصنوعی: هیچ کس در هفت سرزمین نمی‌تواند دو نفر مثل این دو را ببیند.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر غم و اندوهی که دارم، آرامش را از دست داده است و همه این بی‌قراری‌ها را به دستان ناامیدی سپرده‌ام.

هوش مصنوعی: از چه رو می‌کشی تیرهایت را به سمتم، وقتی که از پستانم اینقدر شیر می‌ریزد؟

هوش مصنوعی: نفس من به شدت بر من تأثیر گذاشت و جانم را تحت تأثیر قرار داد. حالا چرا باید در برابر زیبایی آن ماه ایستادگی کنم؟

هوش مصنوعی: من دلیلی برای ناآشنایی‌ام با او ندارم، اما چرا شاه قیصر از او عصبانی و خونین شده است؟

هوش مصنوعی: من به خوبی می‌دانم که اتفاقی عجیب و شگفت‌انگیز رخ داده و این که دنیا با دل من در ارتباط است.

هوش مصنوعی: او این را گفت و به دنبال آن، صدای بلندی شنیده شد که شاه به خاطر آن از تخت خود بلند شد.

هوش مصنوعی: از جایگاه بلندی نمایی به بیرون آمد و سپس جلوه‌گری آن دختر سیمین‌تن آغاز شد.

هوش مصنوعی: او را دید و پرسید چه بر سرش آمده است، و دیگری گفتند آنچه او را نشان داده است.

هوش مصنوعی: وقتی شاه او را در این حالت گیجی و سردرگمی دید، همه لباس‌هایش را پر از شیر مشاهده کرد.

هوش مصنوعی: ابتدا باید بگویم که همان کسی که در داستان گرفتار شده، به دنبال آن است که بداند چه بر او گذشته است.

هوش مصنوعی: در زیر پرده نشسته است و نمی‌داند که چه بازی‌ها و ماجراهایی در پشت پرده وجود دارد.

هوش مصنوعی: قیصر دختر را فرا می‌خواند و از او می‌خواهد که تمام احساسات و حالات خود را بی‌پرده با او در میان بگذارد.

هوش مصنوعی: بگو تا از کجا هستی و به کدام سرزمین تعلق داری، چرا که نام فرزند تو را به هرمز نسبت داده‌اند.

هوش مصنوعی: بگو تا چه کسی جز من تو را فرزند خود می‌داند و به تو پیوند دارد؟

هوش مصنوعی: اگر رازی در دل داری، چرا آن را با من در میان نمی‌گذاری و دل خود را در غم و اندوه نگاه می‌داری؟

هوش مصنوعی: چرا باید دردی که می‌توان آن را درمان کرد، به خاطر ندانم کاری من پنهان بماند؟

هوش مصنوعی: اگر راز و رمزی داری، آن را با من درمیان بگذار؛ چرا که آنچه گفتم این است که عشق و محبت باید بر زبان جاری شود و نه در دل پنهان بماند.

هوش مصنوعی: کنیزک گفت: ای صاحب حقیقت و ثروت، مانند نسیم بهاری همیشه زنده و پایدار باقی بمان.

هوش مصنوعی: به گفته‌ این بیت، به دقت به سخنان توجه کن و آگاه باش که در زمانی که شاه به سمت جنگ می‌رود، باید هوشیار و مطلع باشی.

هوش مصنوعی: در اینجا گفته می‌شود که من، به مانند گوهری از شاه، در پس پرده قرار دارم و به نوعی به بیان ارزش و اهمیت خود پرداخته شده است. همچنین درخت قیصری، که نمادی از قدرت و شکوه است، خود را به عنوان جوانه‌ای تازه و باارزش معرفی می‌کند. این بیان می‌تواند نشان‌دهنده شگفتی از زیبایی و اصالت باشد.

هوش مصنوعی: وقتی زن آتشینی تصمیم می‌گیرد جان او را بگیرد، مانند شمعی که به آسانی از وسطش بلند می‌شود، او نیز به راحتی از میان این پرچم آتشین کنار خواهد رفت.

هوش مصنوعی: کسیتی اسراری دارد که در صبح زود او را می‌برد، اما نمی‌دانم آیا این داستان راه دیگری دارد یا نه.

هوش مصنوعی: حالا بیست سال از آن زمان گذشته و بعد از این همه مدت، اوضاع به چه حالتی درآمده است. خداوندا، این چه حالتی است!

هوش مصنوعی: شاه به دلیل زیبایی و نور چشمان کنیزکی، به حالت حیرت درآمد و چشمانش که قبلاً روشن و نورانی بودند، اکنون تاریک و غمگین شده است.

هوش مصنوعی: وقتی شعله‌اش بر سرش شعله‌ور شد، بدنش در آب اشک‌هایش غرق گشت.

هوش مصنوعی: آب جیحون به نرمی و آرامی جاری می‌شود و در مقابل خشم و سختی‌های زندگی، با تواضع و فروتنی برخورد می‌کند.

هوش مصنوعی: زمانی که او در افکار خود غرق شد، مهر و محبتی در درونش به وجود آمد و گفت: "هوش و حواسم از دست رفت."

هوش مصنوعی: یک نفر به هرمز گفت: وقتی وارد زمین شدی، آن را بوسید و سپس به نزد قیصر رفت.

هوش مصنوعی: دعایی کرد و از خوبی‌ها و ویژگی‌های تو ستایش کرد که آرزوی موفقیت و پیروزی برایت داشته باشد.

هوش مصنوعی: از زمانی که به یاد داری، آرزوی جاودانگی برایت باشد، همان‌طور که سایه‌ی خورشید همیشه بر گردون است.

هوش مصنوعی: شاه از ملاقات و سخنانش تحت تأثیر قرار گرفت و دعا کرد تا چشم‌ زخم از او دور باشد.

هوش مصنوعی: به او گفت: ای هنرمند که به دنبال هنر هستی، از سرزمین و زادگاه خود برای من بگو.

هوش مصنوعی: بگو که از کدام نژاد و نسل هستی تا مرا از این وضعیت آگاه کنی به زودی.

هوش مصنوعی: تو نشانه‌های سلطنت را در خود داری، اما نیکو بودن دروغ و کژی هرگز ارزش ندارد. پس راست را بگو.

هوش مصنوعی: وقتی هرمز از گفتار شاه مطلع شد، شگفت‌زده شد و به علت پرسش‌های شاه تعجب کرد.

هوش مصنوعی: زبانش را باز کرد و گفت: ای پادشاه هوشیار، خیلی‌ها از من این راز را پرسیدند.

هوش مصنوعی: این جمله می‌گوید که پیش از این که تو شک خود را به من نشان دهی، این شک ابتدا در درون خودت ایجاد شده بود.

هوش مصنوعی: بسیاری از مردم در زمینه سؤال من بحث کردند. حالا نمی‌دانم باید چه بگویم چون وضعیت من هنوز مشخص نشده است.

هوش مصنوعی: در شهر خوزان مهربانی وجود دارد که باغ خاص آن را مدیریت می‌کند.

هوش مصنوعی: مرا به خوبی تربیت کرد و دانش فراوانی به من آموخت، به گونه‌ای که جانم از نگاه دیگران آگاه بود.

هوش مصنوعی: هیچ خوبی‌ای از من دریافت نکرد، اما دل من هیچ‌گاه با او هماهنگ نشد.

هوش مصنوعی: چهره او مانند چهره من نیست و هیچ احساسی از محبت در دل من نسبت به او وجود ندارد.

هوش مصنوعی: عجب به چه حالتی دچار شده‌ام در کارهای خودم که از روی عقل و منطق، بی‌پیوند و بی‌توجه به آنچه که باید انجام دهم، هستم.

هوش مصنوعی: من امروز تنها و بی‌پناهم، در دنیایی که مانند من زیادند، احساس می‌کنم که من یکتا و بی‌همتا هستم.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم از یک جا به جای دیگر بروم، زیرا در هر مکانی ممکن است مرا بگیرند و به دام اندازند.

هوش مصنوعی: وقتی قیصر این حرف را شنید، از فرزند خود ناامید شد و تصمیم گرفت پیوندی تازه برقرار کند.

هوش مصنوعی: دل او بارها گواهی داده که تو نور چشم او هستی، پس او را مراقبت کن.

هوش مصنوعی: هرگاه در کاری دلت تو را راهنمایی کند، هرچند که از صد مرد هم شاهدی در آن باره بیابی، باز هم باید به دل خود اعتماد کنی.

هوش مصنوعی: به هرمز گفت که لباسش را کنار بگذارد و بدون لباس بایستد تا بدن و بازوش را نشان دهد.

هوش مصنوعی: نشانی از قیصر وجود داشت که برادرش بر اجداد او شهادت داد.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به شادی و سرور ناشی از یک پیروزی یا موفقیت اشاره دارد. وقتی شاه به شکلی ویژه از قدرت و توانایی خود یاد می‌کند، نشان می‌دهد که چقدر خوشحال است و این شادی او باعث می‌شود که از آن لحظه تلاش و کوشش جدیدی را آغاز کند. در واقع، این نوشته بیانگر ارتباط عمیق بین خوشحالی و انگیزه برای ادامه دادن به راه موفقیت است.

هوش مصنوعی: به خاطر بی‌صبری، دل از آرامش خود خارج شد و به عشق او، دلش را در کنار او قرار داد.

هوش مصنوعی: از چشمان پر ارزشم، اشک‌ها بریزد و لب‌های شیرین او را ببوسد.

هوش مصنوعی: پس از آن، مادر به نزد او رفت و از وجود فرزندش به او خبر خوش داد.

هوش مصنوعی: مادر وارد شد و او را در آغوش گرفت و از چشمانش، چهره‌اش را مانند جواهر نگاه کرد.

هوش مصنوعی: صدایی که از دل سنگی و سخت برمی‌خیزد، تا آسمان را پر می‌کند و از آن دل پُر درد، اشکی به زمین می‌ریزد.

هوش مصنوعی: به قدری آن سه سوگ و اندوه شدید شد که از آن آتش، دو جهان را فرا گرفت.

هوش مصنوعی: در یک مکان، جشن و عزاداری در کنار هم وجود داشتند. این وضعیت ترکیبی عجیبی از شادی و غم ایجاد کرده بود.

هوش مصنوعی: سه نفر به حالتی آشفته در افتاده‌اند و ماهروها دور آن‌ها ایستاده‌اند.

هوش مصنوعی: به طور کلی، زمانی که شاه گنجی با ارزش پیدا کرد، دلش پر از شادی و خوشحالی شد و بیشتر از قبل به خوشبختی دست یافت.

هوش مصنوعی: کسی را به سمت خوزستان فرستاد تا کاری را به خوبی انجام دهد و جانفشانی کند.

هوش مصنوعی: مردی به شاه رفت و داستانی را برای او نقل کرد که در نهایت بعد از شش ماه به نتیجه رسید.

هوش مصنوعی: هنگامی که مرد مهمانی از در ایوان وارد شد، به خدمت قیصر آمد و در کنار او قرار گرفت.

هوش مصنوعی: هرمز، کسی است که در برابر پادشاه ایستاده و تاجی زیبا و جواهرنشان بر سر دارد.

هوش مصنوعی: هرمز مشاهده کرد که حالتی خاص به او دست داده و به خاطر ارادتش او را به نزد خود آورد.

هوش مصنوعی: او به من لطف و محبت زیادی کرد و این رفتار نیکو را نیکو بشمار، زیرا جزای نیکوکاری همین است.

هوش مصنوعی: سپس قیصر از او خواست که حال و وضعیت این پسر را با ما در میان بگذارد، زیرا فکر می‌کند که او با حقیقتی که نباید فراموش شود، سر و کار دارد.

هوش مصنوعی: وقتی مرد شجاع پاسخی از پادشاه دریافت کرد، دلش به شدت نرم و انعطاف‌پذیر شد، مانند موم.

هوش مصنوعی: او زبانش را باز کرد و در جواب، گوهری از سخن گفت که از ابتدا تا انتها همه چیز را بیان کرد.

هوش مصنوعی: پس آن انگشتری که محبوبش به او داده بود تا نشان محبت باشد.

هوش مصنوعی: نوشته‌ای بر روی انگشتر قیصر گذاشته بود که نشان‌دهنده بزرگی و احترام او در جهان بود.

هوش مصنوعی: زبانش را باز کرد مانند سوسنی که در حال پرواز است و استاد ستاره‌شناسی در آن لحظه صحبت می‌کند.

هوش مصنوعی: این فرزند برای او منحصر به فرد خواهد بود و مانند آن در عالم جاودان می‌شود.

هوش مصنوعی: اما ابتدا کار دشوار است، مگر اینکه این چنین بوده و حالا بختش به دوری افتاده است.

هوش مصنوعی: چون قیصر نشانه‌ای را دید، دلش شاد شد مثل آب زندگی.

هوش مصنوعی: نه چقدر زیاد به درویش طلا و نقره بده که هرگز نتواند آن را در حساب خود بگذارد.

هوش مصنوعی: به خاطر آن شادی، مردم به جشن و سرور پرداختند و دنیا را زیباتر کردند.

هوش مصنوعی: در بازار، آوازخوانان همچون حوران بهشتی گروه گروه نشسته‌اند.

هوش مصنوعی: بزرگی از دور صدایی را به گوش می‌رساند که نشان‌دهنده آواز اوست و به شکلی فراگیر همه جا را پر کرده است.

هوش مصنوعی: میان رگ‌های خونین، قطره‌هایی از شراب افتاده است و سرپیچیده بر زمین، همچون برگی از درخت.

هوش مصنوعی: بنوشید که آنقدر مست شده‌اید که همچون غواصی در عمق دریا غوطه‌ور هستید و در ذهنتان حس رقص و شادی به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به توصیف حالتی می‌پردازد که عقل با دوری از خود، در دام می‌افتد و در نتیجه، هر رشته مویی در خورشید خوشبختی می‌رقصد. به عبارتی دیگر، او به شادابی و سرمستی ناشی از حسی عمیق اشاره می‌کند که عقل را از خویش دور کرده و به دریایی از شادی و خوشی می‌کشاند.

هوش مصنوعی: شخصی که به ظاهر از نظر فکری و ذهنی قوی و هوشمند به نظر می‌رسد، در درون خود، احساسی از ناامیدی و سردرگمی دارد و در نتیجه، نمی‌تواند به خوبی از توانایی‌هایش استفاده کند. او در حالی که به ظاهر در تلاش است، در واقع در آتش مشکلات و چالش‌های زندگی خود سوخته است.

هوش مصنوعی: خوک به خاطر رطوبت از زیر بدنش آب می‌خورد و شکمش مانند مشک به طرف بالا پر شده است.

هوش مصنوعی: شراب و شیشه به هم راز و نیاز دارند و سنگی به سوی شیشه پرتاب شده است.

هوش مصنوعی: چکیدن نوشیدنی از دهان مرغ صراحی مانند خال سیب شیرین است که دانهٔ تلخ نار را در خود دارد.

هوش مصنوعی: گلی زیبا و خوش رنگ در کنار خود نشسته و جامی پر از شراب تا گردن در آن فرو رفته است.

هوش مصنوعی: از اشک و گریه‌ی تلخ، جامی خوش‌خنده و شاداب به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: از خوشحالی و شادابی، نوشندگان شراب لباس‌های خود را از هم می‌درند و به هم می‌افکنند.

هوش مصنوعی: رباب به خاطر بی‌حالی و بی‌سر و سامانی در زندگی‌اش، به طور مکرر بر روح و جان درویشی آسیب می‌زند.

هوش مصنوعی: کمانچه به خاطر سختی تیر آسیب می‌بیند، اما از نرمی و لطافت خود همچون شیر بهره می‌برد.

هوش مصنوعی: دف به خاطر زخم‌هایش به حالتی رسیده که جانش به خطر افتاده و به شدت تحت تأثیر قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: یک بند ریسیدنی به پای چنگ افتاده و ناگهان همان بند به دور دایره‌ای از دف پیچیده شده است.

هوش مصنوعی: موسیقی دلنواز و خوشایند، مانند عطر شیرین عود، در فضا پخش شده و روح را سرشار از لذت و شادی می‌کند.

هوش مصنوعی: از زخم خار می‌توان فهمید که این خار دیگر به کار نمی‌آید و آب نیز وقتی از کار می‌رود، دیگر فایده‌ای ندارد.

هوش مصنوعی: با شانس خوب، به خاطر یک نیم جرعه الکل، به حالت مستی کناری نشسته‌ایم، مانند قماربازی که برنده شده است.

هوش مصنوعی: نه در شب به خواب رفتند و نه در روز آرامش یافتند، و حتی یک لحظه هم از آن دل شاداب آرام نگرفتند.

هوش مصنوعی: در اینجا به خوشحالی و جشن گرفتن شاهزاده و شاه اشاره شده که برای یک ماه به شادی و می‌نوشی مشغول بودند.

هوش مصنوعی: با خوشحالی و شادمانی، زیبایی آن عزیز به هزاران می‌ارزد.

هوش مصنوعی: او اجازه نداد که بی حجاب و بدون پوشش به بازار برود تا چشم حسودان نتوانند به او آسیب بزنند و او را بترسانند.

هوش مصنوعی: زمانی که خسروشاه برای شش ماه در روم سکونت گزید، دلش به عشق شاهی دیگر گرفتار شد.

هوش مصنوعی: هوا و زیبایی گل روی تو آن‌قدر تأثیرگذار بود که دل او از شدت احساسات به شدت تحت‌تأثیر قرار گرفت و به دریایی از اشک و خون بدل شد.

هوش مصنوعی: در این غربت، بیماری و آشفتگی به سراغت آمده و با صدای گریه و زاری به مشکلات و رنج‌ها دچار شده‌ای.

هوش مصنوعی: نه او توانایی صبر در یک زمان مشخص را دارد و نه دلش تحمل تنهایی را در آن زمان می‌کند.

هوش مصنوعی: دل او نمی‌خواست و آن شخص هم به‌تنهایی نفس نمی‌کشد.

هوش مصنوعی: وقتی او را مانند گل از خود گرفته بودم، چگونه می‌توانستم بدون او دل خود را دوست داشته باشم؟

هوش مصنوعی: پدر از او پرسید که چرا از آب دور شده‌ای، مانند زلفی که در گرما و تابی زیبا به حرکت درآمده است.

هوش مصنوعی: اگر چیزی از پدرت درخواست کنی، او همه چیز را به درستی برای تو بیان خواهد کرد.

هوش مصنوعی: خسروشاه امروز به من پاسخ داد که هنوز از آن عهد و پیمان که با هم داشتیم در دل من عذابی باقی مانده است.

هوش مصنوعی: شه خوزان، که شهرم را به من بخشید و زمین‌های زیادی را به من داد، حقیقتاً بر من حقوق زیادی دارد.

هوش مصنوعی: چون مرا برای انجام رسالت فرستاد، او بر سر راه من آمد و توقف کرد.

هوش مصنوعی: او در ابتدا به من سوگند داد که در روم هیچ جایگاهی نداری مگر در زمان مشخصی.

هوش مصنوعی: در جای دیگری بسیارانی مردند که با من خوب رفتار کردند.

هوش مصنوعی: من به قدری اوج می‌گیرم که بتوانم به هر کسی هدیه‌ای بدهم.

هوش مصنوعی: وقتی من به آنجا بروم، سرکش و بی‌تاب از این موقعیت، مرا با این عظمت و جایگاه می‌بینند.

هوش مصنوعی: اگر دستی را ببخشم و مثل باران بر آن ببارم، پاداش نیکوکاران را نیز انجام می‌دهم.

هوش مصنوعی: زمانی که از این فکر و خیال دل بکنم، به زودی دوباره به خدمت و وظیفه‌ام برمی‌گردم.

هوش مصنوعی: به طور قطع می‌توان فهمید که پادشاه به مانند پرنده‌ای است که به هیچ وجه از خواسته‌ها و آرزوهای خود منحرف نمی‌شود.

هوش مصنوعی: اگر شاهینی از رفتن ناراحت باشد، بیماری‌اش در وجودش به شدت اثر خواهد گذاشت.

هوش مصنوعی: پدر و پسر رابطه حساسی دارند و اگر در این رابطه مشکل یا تنش پیش بیاید، به راحتی نمی‌توانند آن را حل کنند.

هوش مصنوعی: او جز با صبر و شکیبایی نتوانست به کارهایش رسیدگی کند، اما در نهایت دست سرنوشت بر او خشم گرفت و به ناکامی دچار شد.

هوش مصنوعی: از سر محبت و بزرگی، آنقدر نعمت و بخشش به او عطا کرد که در طول صد سال، دریا هم نتواند به اندازه آن بخشش را بدهد.

هوش مصنوعی: به خاطر درد و رنج درویش، درمانی نو پیدا کرد و برای مشکلاتش گنجی با ارزش و پر از نعمت به دست آورد.

هوش مصنوعی: حکیم با دانش و انديشه، درست گفته است که کار خوب را انجام بده و نتیجه‌ی آن را فراموش کن.

هوش مصنوعی: سپس سپاهیان باده‌ای از خزانه به خسرو دادند و خسرو به راه افتاد.

هوش مصنوعی: پدر وقتی چهره‌ای زیبا و همچون نوشته‌ای دلنشین را دید، به شدت تحت تأثیر قرار گرفت و اشک‌های خونینش به جریان افتاد.

هوش مصنوعی: او لب او را بوسید و او را در آغوش کشید و گفت: «ای تو، مانند چشمی در سرم، برای من بسیار عزیز هستی.»

هوش مصنوعی: به زودی خواهی دید که اگر دیر بیایی، مانند شیری که مرده است، خواهی بود.

هوش مصنوعی: چون خسرو، مانند کیخسرو، به جلو روان شد، انگار که تیر کمانی به پرواز درآمده بود.

هوش مصنوعی: اسب به تندی می‌تازد و سوارش نیز به دنبالش با سرعت حرکت می‌کند، همان‌طور که آتش به درون نی می‌رود.

هوش مصنوعی: چنان با شتاب و سرعت می‌رفت که انگار باد در اطراف او به حرکت در می‌آید و در خاک فرو می‌رود.

هوش مصنوعی: زمانی که سپاه به خوزستان رسید، تنها نام خوزستان را دیدند و چیز دیگری مشاهده نکردند.

هوش مصنوعی: خرابی و ویرانی آن سرزمین به گونه‌ای است که چهره دنیا پس از طوفان آب را به یاد می‌آورد.

خانه‌ها و کاخ‌ها با خاک یکسان شده و زمینی لُخت مانده بدون در و دیوار!

هوش مصنوعی: به کسی که با حضورش شهر را خراب کرده و آنجا را به مکانی سوت و کور تبدیل کرده است، اشاره می‌کند.

هوش مصنوعی: درختان که ریشه‌هایشان کنده شده، مانند مارهایی هستند که در سوراخ‌های خود پنهان شده‌اند.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به این موضوع اشاره می‌کند که نه در ششتر (منطقه‌ای در ایران) کسی باستانی و بافرهنگ باقی مانده و نه در اهواز (شهری دیگر) کسی زیبا و جذاب وجود دارد. به نوعی، او به وضعیت فرهنگ و زیبایی در این مکان‌ها انتقاد می‌کند و حس ناامیدی را نسبت به از دست رفتن این ویژگی‌ها ابراز می‌کند.

هوش مصنوعی: شاه خسرو کسی را به دنبال خبر فرستاد تا از حال خوزان و وضعیت شاه آنها جویا شود.

هوش مصنوعی: مردی باتجربه به او گفت: مردم اکنون دچار مشکلات و رنج‌ها هستند.

هوش مصنوعی: شاه به دور از قلعه فرار کرده و تمامی امور حکومت از نور و روشنایی به دور شده است.

هوش مصنوعی: وقتی تو رفتی، فرمانده سپاه از سرزمین پادشاهان خواست یار و همراهی را.

هوش مصنوعی: ارتشی از هر گوشه و کنار جمع شده و از مرزها فراتر رفته‌اند، تعدادشان از هر شمارش بیشتر است.

هوش مصنوعی: بخوزان به میدان آمدند و با شمشیر در دست مصمم و با شور و اشتیاق در نبردی سخت به مدت یک هفته استراحت نکردند.

هوش مصنوعی: در نهایت، در شهر خوزستان به دلیل مشکلات و نابسامانی‌ها، اوضاع به شدت خراب شده و مردم در حالتی شبیه به مستی و بی‌خیالی به سر می‌برند.

هوش مصنوعی: ابتدا به دنبال یافتن راهی به قصر شاه بودند و سپس به سمت دختر او راهی شدند.

هوش مصنوعی: ناگهان گل زیبایی را که از آن محروم بود، به دست خدمتکارانش سپردند.

هوش مصنوعی: از شهر خوزان با جمعی و نیرویی حرکت کردند تا به سپاهان برسند.

هوش مصنوعی: بسیاری از بارها ما را به درد و رنج انداختند و از ما بی‌رحمانه گذشتند، مثل بادی که همواره حوادث ناگوار را به دنبال دارد.

هوش مصنوعی: وقتی خسرو این حرف را شنید، حالش به قدری تغییر کرد که انگار جانش را از دست داده است، به همان اندازه که دلبرش تحت تأثیر قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: سپس به سمت باغ شاه رفت و دوباره شروع به ناله و گریه کرد.

هوش مصنوعی: از شدت گریه، تمام وجودش به اشک آغشته شده بود، مانند اینکه شریانش دیگر از تپش آرام شده باشد.

هوش مصنوعی: هر جا که گل و عشق وجود دارد، کارها به آسانی پیش می‌رود، اما در جایی که جدایی و دوری باشد، فقط زخم و درد باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: ابر گریه‌کنان در نوروز، همان‌طور که از گل با شدت بسیار اشک می‌ریزد، این بار نیز می‌گرید.

هوش مصنوعی: وقتی که چشمان نرگس زیبا و پرعاطفه به زمین نگریست، باغ را به گلستانی دل‌انگیز تبدیل کردی.

هوش مصنوعی: زیر هر چمن، فردی سرمست از عشق، با شادی و هیجان دستانش را روی هم می‌زد.

هوش مصنوعی: شاه از آن کار ناتوان شد و در نهایت، دلش در چنین موضوعی ضعیف و ناتوان گردید.

هوش مصنوعی: وقتی که کسانی که به مشکل برخورده‌اند، همیشه غمگین و پژمرده هستند، لباس‌های خود را پاره کرده و در زمین نشسته‌اند.

هوش مصنوعی: پتو و فرشی از بوریا پهن کرده و سرم را روی بالشی از درد نهاده‌ام.

هوش مصنوعی: زمین به خاطر نگاه او مانند دریا شده و دلش از عشق و آرزوها پر شده است.

هوش مصنوعی: گذشته ای که در آن سلامتی بوده، حالا به بیماری و تب رسیده و وضعیتش تا مرز جان دادن پیش رفته است.

هوش مصنوعی: از سرمای باد بر دل، آهی گرفته شده و اشک‌های دلم بر تنم راهی نداشته‌اند.

هوش مصنوعی: به آسمان نادان و ظالم می‌گوید که چرا مرا مانند خودت به ذلت و ناامیدی کشاندی.

هوش مصنوعی: روزگار من به خاطر بدبختی تیره و تار شده و ناراحتی قلبی‌ام مثل آتش بر جانم می‌سوزد.

هوش مصنوعی: از دست تو دلم بسیار دچار رنج و درد شده، حالا چه انتظاری از من داری؟ انگار که من مرده‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی تصمیم به مرگ من گرفتی، مرا مثل گلی بی برگ کردی و از زندگی‌ام محروم ساختی.

هوش مصنوعی: کجایی ای گل زیبای زندگی من؟ بیا تا تو را به دل خود نشانده و به زیبایی‌ات دل ببندم.

هوش مصنوعی: کجایی ای گل که به دل بسیار نزدیک و از بدن دور افتاده‌ای؟

هوش مصنوعی: ای گل خوشبو، کجایی؟ بیا و از کنار جوی بیرون بیا.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر تو بی‌قرار است، به قدری که اگر عمرم هم ادامه پیدا کند، تمام آن عمر صرف تو خواهد شد.

هوش مصنوعی: تو باعث شدی که زندگی‌ام تیره و تار شود و بدتر از این دیگر چیزی وجود ندارد. پس از آنکه رنگ سیاه بر من چیره شد، رنگ دیگری برایم معنا ندارد.

هوش مصنوعی: خسرو به یک ماه محبوبش نزدیک بود، که ناگهان پیکی از راه آمد و خبر جدیدی آورد.

از [سوی] گلرخ نامه‌ای برای شاه آوردند که «هین! دریاب و راه در پیش بگیر:

تا یک بار دیگر روی مرا ببینی، وگرنه جز در کفن نخواهی دید»