هوش مصنوعی: در بغداد فردی دیوانه بود که نه چیزی می‌گفت و نه چیزی گوش می‌داد.

هوش مصنوعی: به مجنون گفتند: چرا هیچ چیزی نمی‌گویی و از خودت نظری مطرح نمی‌کنی؟ تو که هیچ گاه در این مورد صحبت نمی‌کنی.

هوش مصنوعی: او می‌گوید که وقتی کسی نیست که با او صحبت کند، از چه کسی می‌توانم جواب بگیرم.

هوش مصنوعی: به او گفتند که مردم این روزها چنین هستند، آیا نمی‌بینی که همه آنها انسانند؟

هوش مصنوعی: او گفت: این افراد نه مردم واقعی هستند، بلکه افرادی که به عظمت و بزرگی خود اهمیت می‌دهند، عناصری از جامعه را تشکیل می‌دهند.

هوش مصنوعی: غم دیروز و غم فردا هیچ فایده‌ای ندارد و نمی‌توان از کارهای بیهوده بهره‌ای برد.

هوش مصنوعی: غمی که هنوز به وجود نیامده، انسان را به خاطر گذشته‌اش ضعیف نمی‌کند.

هوش مصنوعی: غم و اندوه درویش، دلیلی جز یک درد و رنج ندارد که او را در هر ساعت و هر روز بی‌انقطاع آزار می‌دهد.

هوش مصنوعی: غم تنها یک نوع است و در هر دو جهان وجود دارد، این را با قاطعیت می‌گویم و در این سخن من هیچ تردیدی نیست.

هوش مصنوعی: اگر امروز به خاطر فردا ناراحت هستی، در حقیقت امروز را از دست داده‌ای و فرصت زندگی را ضایع کرده‌ای.

هوش مصنوعی: غم نخور، زیرا که دنیا بی‌غمگسار است و اگر همواره غمگین شوی، اندوهت به هزاران برابر خواهد رسید.

هوش مصنوعی: این جمله بیانگر این است که واقعی‌ترین و بالاترین نوع خوشبختی، زمانی حاصل می‌شود که بتوانیم در دوره‌های سختی و چالش‌ها، حس خوشی و آرامش را پیدا کنیم. تلاش برای یافتن خوشی در دنیای مملو از مشکلات و نارضایتی‌ها، اغلب ناکام می‌ماند و نشان‌دهنده عدم درک عمیق از مفهوم خوشبختی واقعی است.

هوش مصنوعی: در آخرین مراحل زندگی چه اتفاقی ممکن است بیفتد که بدتر از این حال شود، در حالی که اکنون با صد درد و ناراحتی روبرو هستیم و مسائلی جدید هم در راه است.

هوش مصنوعی: از شادی‌ای که باعث ایجاد غم شود، چه فایده‌ای دارد؟ و وجودی که از عدم و نبود سرچشمه می‌گیرد، چه ارزش و معنی‌ای می‌تواند داشته باشد؟

هوش مصنوعی: برای تو باید شادی بیابد، وگرنه غمی بدون کسی را تحمل می‌کنی که دیگر به فکر تو نیست.

هوش مصنوعی: اگر در زندگی شاد و خوشحالی، بدان که تنها در این لحظه از شادی واقعی برخورداری.

هوش مصنوعی: اگر لحظه‌ای نام او را بر زبان نیاوری، چه بدنامی بر زبان تو می‌آید.