بیت:77
علط: چوب هر
درست: چو بهر
بیت های 95 و 96 و 97 و 98 در هم آمیخته است
---
پاسخ: مورد اول مطابق فرموده تصحیح شد. در مورد به هم ریختگی منبع اولیه هم همین گونه است فعلاً با خالی گذاشتن جای دو مصرع ابیات کامل را جدا کردیم.

سلام.وقت بخیر
1- مصزع دوم بیت سوم بهتر است اینگونه نوشته شود:
( زِ یادش پر گهر تیغ زبانها)
2- نکو گویی نکو گفته است در ذات / که التوحید اسقاط الاضافات ( عبارت بیت دوم ناظر به توحید مخصوص عارفان است و مراد آن است که بنده هر چیزی را به خود و غیر حق نسبت ندهد. وجود واقعی ذات حق است و در واقع ذات حق است که بصورت اشیا ظهور کرده است و هرگاه این اضافات وجود اسقاط شود غیر از حق چیزی دیگر باقی نخواهد ماند.)
3- مصرع اول بیت بیت 13 بهتر هست اینگونه نوشته شود :(زهی رتبت که از مه تا به ماهی )(منظور وسعت هستی که از ماه در آسمان تا ماهی در عمق دریاست)
4- در مصرع دوم بیت 19 کلمه نباید معنا را خراب میکند بلکه بباید درست است و بیت خواهد شد:
زهی هیبت که گر یک ذره خورشید / بباید، گم شود در سایه جاوید
5- بیت 23 به طور کامل اشتباه نوشته شده است:
زهی شربت که در خون می زند نان / به امید سقاهم ربهم جان ( نان در خون زدن و خوردن کنایه از وصف تیره روزی ، و اندوه و ملال فراوان است و مصرع دوم اشاره آیه 21 سوره انسان *عَالِیَهُمْ ثِیَابُ سُنْدُسٍ خُضْرٌ وَإِسْتَبْرَقٌ ۖ وَحُلُّوا أَسَاوِرَ مِنْ فِضَّةٍ وَسَقَاهُمْ رَبُّهُمْ شَرَابًا طَهُورًا* دارد که ترجمه آن *بر بالای بهشتیان، لطیف دیبای سبز و حریر ستبر است و بر دستهاشان دستبند نقره خام، و خدایشان شرابی پاک (و گوارا از کوثر عنایت) بنوشاند.* می باشد.
6- کلمه درست در مصرع دوم بیت 50 تشویر به معنای شرمساری یا خجلت می باشد.
7- مصرع دوم درست بیت 52 ( به حق بینا شود چشم خداییت)
8- بیت ( تو را بهر چه باید باید این خبر داشت / که که آن گنج از چه بنهاد و چه برداشت) در شعر نیامده است. این بیت بعد از اگر رایش بود بردارد این گنج ...... خواهد آمد و آن را تکمیل خواهد کرد.
9- شکل صحیح بیت 79 ( چو چشمت سوده خواهد گشت در خاک / سر منظر چه افرازی به افلاک)
10- از آن بر ملک خویشت نیست فرمان / که دیوت هست بر جای سلیمان (این بیت اشاره به استان تاریخی زیر دارد:روزی سلیمان انگشتری خود را به کنیزکی سپرد و به گرمابه رفت. دیوی از این واقعه باخبر شد . در حال خود را به صورت سلیمان در آورد و انگشتری را از کنیزک طلب کرد. کنیز انگشتری به وی داد و او خود را به تخت سلیمان رساند و بر جای او نشست و دعوی سلیمانی کرد و خلق از او پذیرفتند ( از آنکه از سلیمانی جز صورتی و خاتمی نمی دیدند. ) و چون سلیمان از گرمابه بیرون آمد و از ماجرا خبر یافت، گفت سلیمان حقیقی منم و آنکه بر جای من نشسته، دیوی بیش نیست. اما خلق او را انکار کردند. و سلیمان که به ملک اعتنایی نداشت و درعین سلطنت خود را «مسکین و فقیر» می دانست، به صحرا و کنار دریا رفت و ماهیگیری پیشه کرد.) شاعر چه استفاده ی درستی داشته است
11- شگل صحیح مصرع اول بیت 88( دو می بینی یکی را و دو را صد).
12- ترتیب ابیات حذف شده اینگونه است:
زهی حرص دل فرزند آدم / زهی حیران و سرگردان عالم
الا ای از حریصی با دل کور / بماندی در حریصی تا لب گور
تو نامرده نگردد جرص تو کم / که ریش حرص را مرگ است مرهم
چشیدی جام مالامال دنیا / چه خواهی کرد چندین مال دنیا
نیرزد باالله اندر چشم رهرو / متاع جمله دنیا به یک جو
فغان ز این عنکبوتان مگس خوار / همه جون کرکسان در بند مردار
به امید مفید بودن. تشکر