هوش مصنوعی: شُعَیب به خاطر عشق به خداوند برای ده سال اشک ریخت، و بعد از آن به طور خالصانه زندگی‌اش را ادامه داد و از چیزهای دیگر چشم پوشید.

هوش مصنوعی: خدا او را بینا کرد پس از آن، که ده سال دیگر گذشت و دوباره خون گریست.

هوش مصنوعی: چشم‌های گریان او دیگر تاریک شده است و دیگر روزی برایش نخواهد بود که یزدان (خدا) بخواهد.

هوش مصنوعی: در سال آینده نیز او دوباره احساس ناامیدی و غم را تجربه کرد و نتوانست به جلو نگاه کند.

هوش مصنوعی: وقتی که فردی ناتوان و مستأصل شد و به شدت اندوهگین افتاد، خالق جهان پیام الهی خود را به او ارسال کرد.

هوش مصنوعی: اگر به خاطر ترس از جهنم، تو را از ناراحتی‌ها و مشکلات رهانیدم، این آزادی را برای همیشه به تو بخشیدم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم بهشتی که تاسف و گریه برای تو دارد را ببخشم، بهشت و معصومیت و نعمت‌های آن را نیز به تو می‌دهم.

هوش مصنوعی: شعیب در زمانی زبان به سخن باز کرد که فهمید این حکم تو همیشگی و ابدی است.

هوش مصنوعی: من به خاطر اشتیاق و محبت تو آنقدر اشک می‌زنم که گویی از نور و آتش فاصله گرفته‌ام و به خوشحالی دست یافته‌ام.

هوش مصنوعی: نه لحظه‌ای از بهشت خاطره‌ای دارم و نه از جهنم صدایی به گوشم می‌رسد.

هوش مصنوعی: من باید همیشه در نزدیکی تو باشم؛ می‌گویم که دردهایم را فقط تو می‌دانی.

هوش مصنوعی: پیامی از اوج آشنایی به من رسید که مانند یک کودکی گریان به خاطر عشق و شوق توست.

هوش مصنوعی: اکنون با شادی و شوق می‌رقصی، اما در دل غمی عمیق داری زیرا کار تو بسیار دشوار و سنگین است.

هوش مصنوعی: سپس گفت: ای کسی که به رازها آگاهی، دیگر دیدن مرا پس از این متوقف کن.

هوش مصنوعی: تا زمانی که آن ملاقات برایم مقدور نیست، هیچ چیز دیگری نمی‌تواند مرا خوشحال کند.

هوش مصنوعی: ای عزیز، چون نمی‌توانی این دیدار را داشته باشی، بسیار بگری چون عمر زیادی برای انجام کارهایت داری.

هوش مصنوعی: هرچه در دل رشک و حسادت بیشتر وجود دارد، در چشم عاشقان اشک بیشتری به چشم می‌خورد.