هوش مصنوعی: روزی محمود با چهره‌ای نیکو، از لشکرش به گوشه‌ای افتاده بود.

هوش مصنوعی: یک بره به پیش آن پیرزن آمد که عصایی در دست داشت، عصایش به قد و قواره‌ی دالی بزرگ بود.

هوش مصنوعی: یک نفر کیسه‌ای بر دوش دارد و به سوی آسیاب می‌رود به صورت پیاده.

هوش مصنوعی: تو که قدرت و توانایی کافی نداری، مانند کیسه‌ای هستی که در آن فقط رگ‌هایی وجود دارد، اما خودت هیچ‌گونه رگ و نیرویی نداری.

هوش مصنوعی: کیسه‌ات را بیاور و محکم ببند؛ چونکه به سمت اسب من بروی، دیگر نمی‌توانی برگردی.

هوش مصنوعی: آن پیرزن بار و بنه‌اش را جلو گذاشت و مانند بادی که می‌وزد، یکی از پاهایش را از جلو برداشت.

هوش مصنوعی: وقتی که اسب شاه از زال پیشی گرفت، زبانش را به صحبت باز کرد و در آن لحظه با شاه سخن گفت.

هوش مصنوعی: اگر امروز با من نیستی، ای پادشاه، بدان که فردا نیز من با تو نخواهم بود و این موضوع برای من دردناک است.

هوش مصنوعی: وقتی که او را به دویدن تشویق می‌کنی، مانند ابری می‌شود که به سرعت حرکت می‌کند و دیگران نمی‌توانند به او برسند.

هوش مصنوعی: اگر فردا با سرعت تمام به جلو بروی، اما باز هم به من نرسی، چه کار خواهی کرد؟

هوش مصنوعی: ای شاه، امروز هرگز عجله نکن، زیرا ممکن است فردا در مسیر همدیگر باشیم.

هوش مصنوعی: پس از شنیدن سخنان آن زن، وجود شاه به شدت تحت تاثیر قرار گرفت و احساساتی عمیق در او برانگیخته شد، به طوری که کنترل خود را از دست داد و به او نزدیک‌تر شد.

هوش مصنوعی: اگر در وفا و صداقت مهارت داری، زمانی که محمود به تو کمک می‌کند، شکرگزار او باش.

هوش مصنوعی: این نیکوکاری و مهربانی است که شامل پیمان و وفا می‌شود و تسلیم و رضایت نیز جزو آن است.

هوش مصنوعی: اگر از این گل خوشبو هیچ‌گاه بویی نگیری، مانند آن است که از نه چرخش دنیا هم هیچ بهره‌ای نخواهی داشت.

هوش مصنوعی: اگر احتیاط نکنی و افراط کنی، در افسوس و پشیمانی غرق خواهی شد و تا همیشه نمی‌توانی از آن بیرون بیایی.

هوش مصنوعی: ای مرد گدا، یاد بگیر که نیکوکار بودن و کمک به دیگران را یاد بگیری، نه اینکه فقط به گدایی از چنین پادشاهی دلخوش باشی.