هوش مصنوعی: یک نفر از مجنون سؤال کرد که حال تو چطور است؟ چرا اینقدر بیچاره و ضعیف به نظر می‌رسی؟

هوش مصنوعی: او می‌گوید که من همچون یک خر پیر هستم که بدنم خسته و ناتوان شده و زیر بار سنگین، به زحمت نفس می‌کشم.

هوش مصنوعی: بدن من اگرچه ضعیف و ناتوان است، اما هر روز بار سنگینی بر دوش دارم.

هوش مصنوعی: اگر بعد از تحمل صد غم و رنج، یک لحظه آرامش به سراغش بیاید، آن را به آسانی از دست می‌دهد.

هوش مصنوعی: هزاران مگس شاد و سرخوش می‌آیند و همه بر روی ریش او نشسته و نیش خود را به او می‌زنند.

هوش مصنوعی: ای کاش این بیچاره هرگز این آرامش را ندید و این احساس خوشبختی را تجربه نکرد.

هوش مصنوعی: اگر در مسیر زندگی به مشکلات و سختی‌ها بیفتی، ممکن است که خواسته یا ناخواسته، کارها به نیکی پیش نرود.

هوش مصنوعی: وقتی کار و فعالیتی در میان نباشد، ممکن است برایت این مسئله بسیار خنده‌دار به نظر برسد.

هوش مصنوعی: وقتی در خوشی و لذت مشغول هستی، نمی‌دانی که به چه مناصب و موقعیت‌های خاصی دست می‌یابی.

هوش مصنوعی: کسی باید به حال من توجه کند که بارها در غم و اندوه خود غرق شده و به زمین افتاده‌ام.

هوش مصنوعی: این بیت به مفهوم زنده بودن و در عین حال بی‌وجود بودن اشاره دارد. شخصی زنده است اما به نوعی از خود بی‌خبر و گویی مرده است. او به کسانی که از او جلوتر رفته‌اند فکر می‌کند و می‌فهمد که عده‌ای پیش از او از دنیا رفته‌اند و این پدیده زندگی او را تحت تأثیر قرار داده است. زندگی‌اش به گونه‌ای است که درگیر گذشته و یاد مردن‌های دیگران است و خود را در پس آن‌ها می‌بیند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که عاشق نشوی، به مقام جانبازی حقیقی نخواهی رسید و از اسرار کسانی که ناکام مانده‌اند، باخبر نخواهی شد.

هوش مصنوعی: کسی که در میان لذت و زیبایی غرق شده است، برای عاشقانی که جانشان را فدای عشق می‌کنند، چیزی از دست داده و از عشق واقعی دور مانده است.