هوش مصنوعی: هر روز به خاطر دلتنگی حال و هوای تازه‌ای دارم و در هر لحظه از بی‌تابی‌ام بیشتر دیوانه می‌شوم.

هوش مصنوعی: در عشق، گاهی به شدت عاشق می‌شوم تا جایی که جانم در خطر است و دیگر نمی‌توانم خودم را کنترل کنم. در این لحظات، ممکن است صدای ناله و فریاد من را بشنوید و در مواقع دیگر، ممکن است مرا در حالتی دیگر ببینید که روح و وجودم متلاشی شده است.

هوش مصنوعی: اگر در گردونهٔ جهان نگاهی بیندازی، مرا چون دایره‌ای می‌بینی که نه آغاز دارد و نه پایان.

هوش مصنوعی: هرچه بیشتر در این دریا جستجو می‌کنم و تلاش می‌کنم، از آتش درونم هر لحظه لب‌هایم خشک‌تر می‌شود.

هوش مصنوعی: به دلیل سرگردانی و ناآرامی‌ام، مانند چرخ فلک که پیوسته در حال چرخش و تغییر است، می‌توانی همواره تغییرات و ناپایداری‌های من را مشاهده کنی.

هوش مصنوعی: در مسیر زندگی، ای محبوب، من به قدری به خاک نزدیک شدم که انگار با آن یکی شده‌ام، تا وقتی که تو از راه می‌گذری، مرا در حالت خاکی‌ام ببینی.

هوش مصنوعی: من بر زمین درِ تو نشسته‌ام تا اگر از خشم بر من بگذری، بتوانی من را بر زمین درِ خود ببینی.

هوش مصنوعی: من نمی‌خواهم که از من نشانه‌ای باقی بماند، زیرا بهتر است که در این راه، نشانه‌ام را مشاهده کنی.

هوش مصنوعی: تا زمانی که در مسیر تو ذره‌ای از وجودمان باقی است، هر چه پرده و حجاب بین ما باشد، تو می‌توانی آن را به وضوح ببینی.

هوش مصنوعی: من مانند شمعی در صبح زود می‌سوزم و اشک می‌ریزم. امیدوارم که تا آن هنگام، تو هم بیدار شوی و من را ببینی.

هوش مصنوعی: در غم و اندوه دوری تو، آن قدر برایت ناله و نوحه می‌کنم که هر موی من خود به تنهایی صد نوحه داغ و سوزان را به صدا درمی‌آورد.

هوش مصنوعی: اگر در روز صد کوزه آب بنوشم، از شدت اندوه اشک می‌ریزم. و اگر یک شب از غذا بخورم، خون جگرم را می‌بینی.

هوش مصنوعی: من بر روی خاک خوابیده‌ام و بر روی خشت سر می‌گذارم. اگر هیچگاه خوابم نبرد، تو می‌بینی که خواب دیگری برایم آمده است.

هوش مصنوعی: عطار در این بیت از سختی‌ها و دردهایی که کشیده صحبت می‌کند و به روح خود می‌گوید که برخیزد و بیاید تا حقیقت و واقعیت را ببیند و از خواب و خواب‌آلودگی بیرون بیاید. او از جان خود دعوت می‌کند تا به زندگی واقعی و بیداری توجه کند.