هوش مصنوعی: در هر زمان، شایسته است که هزاران جان برای دیدن چهره‌ای مانند تو فدای شود، زیرا تو دل‌انگیز و زیبا هستی.

هوش مصنوعی: توانایی فدای جان‌های بسیار در یک لحظه برای دیدن چهره تو، چه نیازی به جان دیگری است؟

هوش مصنوعی: می‌گوید که اگر جانم هم باشد، من آماده‌ام تا آن را فدای تو کنم و هر لحظه به خاطر تو درگیر یک دنیا شوم.

هوش مصنوعی: من به جز عشق تو هیچ مذهب و اعتقادی ندارم و جز حضورت در کنارم، هیچ خانه و جایی ندارم.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم احساسم را درباره عشق تو بیان کنم، حتی اگر هر موی من به زبانی برای گفتن آن تبدیل شود.

هوش مصنوعی: اگر هر دو جهان بر من بیفتند و علیه من شورش کنند، از شوق و عشق خود هرگز کم نخواهم کرد.

هوش مصنوعی: عزیزم، می‌توانی از خودت جدا شوی و به من توجه کنی. تا زمانی که می‌توانی، خود را فراموش کن و تنها به من فکر کن.

هوش مصنوعی: اگر تو پادشاهی و من در جمع تو نیستم، اشکالی ندارد، مرا به عنوان همراه و پاسبان بپذیر.

هوش مصنوعی: در این شعر، گوینده در حال ابراز نگرانی و شگفتی از سخنی است که می‌خواهد بگوید. او حس می‌کند که ممکن است این سخن موجب خطا یا اشتباه شود و به دنبال آرامش و امان از عواقب آن است. او از خداوند درخواست می‌کند تا از او محافظت کند.

هوش مصنوعی: اگر هزار بار بر این در بکوبم، باز هم کسی نخواهد گفت که فلانی آمده است.

هوش مصنوعی: وقتی عشق را می‌جوید، دیگر از عطار تنها یک یادگار نیست؛ چرا که در عمق عشق، بی‌نشانی و عدم وجود خود را به نمایش می‌گذارد.