هوش مصنوعی: ای همچون قمر، سرخی خطی بر چهره دارم که دل به عشق تو از جان جدا شده است.

هوش مصنوعی: زلف تو باعث شده که آدم‌ها نذر و عهد خود را بشکنند و نوشته‌ها و پیام‌های عاشقانه‌ی تو، رازها را آشکار کرده است.

هوش مصنوعی: رنگ سیاهی که بر روی چهره‌ات نشسته، هنوز به گرد رنگ چهره‌ات هم نرسیده است.

هوش مصنوعی: خط تو دارای زیبایی و پیچیدگی فراوانی است، اما من به خاطر خطاهایم، احساس ناتوانی می‌کنم.

هوش مصنوعی: هیچ ورق و نوشته‌ای را ندیده‌ام که خطش از خط تو زیباتر باشد.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای با سر سبز، بر روی خطی که تو نوشته‌ای، سر گذاشته و آن خط را با دقت می‌نگرد.

هوش مصنوعی: هیچ کسی نمی‌تواند به زیبایی و وضوحی که قمر دارد، خطوطی به این لطافتی را از قیر ترسیم کند.

هوش مصنوعی: وقتی که دلم خوشنویسی زیبای تو را می‌بیند، لحظه‌ای هم نمی‌تواند آرام بگیرد.

هوش مصنوعی: زمانی که اراده کرد که از خط خارج شود، از تو فاصله گرفت و جوشش روحی پیدا کرد.

هوش مصنوعی: پایش به خاطر قیر به خطی چسبیده و این نشان می‌دهد که به سرعت به سمت جلو رفته است.

هوش مصنوعی: تمام وجودم را در پای تو گذاشته‌ام، عطار، و از خط مرز دو جهان فراتر رفته‌ام.