هوش مصنوعی: ما عیاش و زهره‌دار هستیم و در هر جا که برویم، مورد توجه و چشم‌نواز هستیم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به تصویرسازی زیبایی از احساسات و دردهای خود می‌پردازد. او خود را مانند سرزمینی می‌بیند که به جای آب، خون می‌ریزد و این خون نشان‌دهنده‌ی رنج و اندوهی است که از چشمانش می‌ریزد. در واقع، شاعر به یأس و غم عمیق خود اشاره می‌کند و زندگی‌اش را پر از تلخی و رنج می‌داند. این تصویر به نوعی نشانه‌ای از تسلیم شدن در برابر مشکلات و دردهای زندگی است.

هوش مصنوعی: هر چند که ما از دسته و گروه پادشاه هستیم، اما نه قلبی داریم و نه طرفداری.

هوش مصنوعی: عزیزم، به خاطر عشق و شور تو هر لحظه به یک حالت شیرین و خاصی زندگی می‌کنیم، بی‌خبر از صبح و بیداری.

هوش مصنوعی: اگر سوخته‌های عشق تو آزادند، ما هم بسیار سوخته‌ایم و بسیار آزاد و رها هستیم.

هوش مصنوعی: ما هرگز نمی‌توانیم فقر و نیکی را خریداری کنیم، زیرا در نهایت مثل خاک هستیم که حاکی از عدم صلاحیت ماست.

هوش مصنوعی: ما در میخانه مانند سرمستان و بی‌خیال هستیم و در بالای سکو با شجاعت و بدون دغدغه سخن می‌گوییم.

هوش مصنوعی: اگر کافور به عنوان یک عنصر مهم و اصلی در نظر گرفته شود، ما نیز نمی‌توانیم خود را به عنوان موجودی بی‌مورد و بی‌ارزش بدانیم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که این می به ما برسد، ما حال و روزی داریم که بدون می، حال خوبی نداریم.