هوش مصنوعی: از آنجایی که نمی‌دانم چه‌ چیزی باعث شده یا چه حالتی دارم، فقط روزها را می‌گذرانم و چیزی نمی‌گویم.

هوش مصنوعی: اگر هر دو جهان نیز در برابر من ظاهر شود، تنها یک تار مو از آنچه هستم، نمایان نمی‌گردد.

هوش مصنوعی: مشکل این است که من از ذات خودم هیچ اطلاعی ندارم، و شاید این مشکل به خاطر این باشد که من از خودم دور شده‌ام.

هوش مصنوعی: برای سی سال، همچون خاک در برابر باد تسلیم بودم تا به روح و جانم راه پیدا کنم و در این مسیر، تنم نیز به حرکت درآمد.

هوش مصنوعی: ای گل باغ دلم، پرده را از روی خود کنار بزن که اگر این کار را نکنی، من از شدت عشق به تو، پیراهنم را به صد تکه می‌کنم.

هوش مصنوعی: چرا از وجود تو خبری ندارم، در حالی که غم این مسئله به قدری بر من فشار آورده که جانم را به لب رسانده است؟

هوش مصنوعی: من فقط تو را دارم و هیچ‌کس دیگری برایم مهم نیست، اما جالب اینجاست که با وجود داشتن تو، در دو جهان هیچ نشانه‌ای از وجود تو نمی‌بینم. نمی‌دانم چه باید بکنم.

هوش مصنوعی: تو مرا از وطن خود دور کردی، حالا دست مرا بگیر که من بدون عشق به سرزمینم، بی‌دل و بی‌صبر شده‌ام.

هوش مصنوعی: تا زمانی که زنده‌ام، حرفم تنها از تو و رفتار توست. چه دلیلی برای غم داشتن دارم اگر حتی یک کلمه از من را بشنوی.

هوش مصنوعی: اگر من مانند شمع بگریم و زار بزنم، این کار هر روز برایم قابل تحمل است. اما اگر در شب بسوزم، عاشقانه از سوختن خود لذت می‌برم.

هوش مصنوعی: اگر خسته و جان‌باخته شوم، دیگر برایم هیچ کفنی نیست. گل روی تو، مانند لاله، پس از خون من، ارزش بیشتری دارد.

هوش مصنوعی: اگرچه سوخته‌ام و آب ندارم، با چشمانم صفی از اشک می‌زنم و سپس، صف دریا را می‌شکنم.

هوش مصنوعی: وقتی فرید به خاطر غم تو دچار سوختگی و درد شده، جای تعجب نیست که مانند شمعی که می‌سوزد، آتش در دل من نیز شعله‌ور شود و از دهنم بیرون بیاید.